Dinsdag 8 November 2011:

Van Tehuantepec naar San Cristobal…

Na een korte nacht (dit hotel Calli is echt een passanten-hotel) staan we vrij vroeg op om onze weg verder te zetten. We hebben vandaag een 360 km voor de boeg en het zou naar het schijnt heel wat tijd in beslag nemen om San Cristobal te bereiken. Dus… zonder ontbijt weile weg. Wij gaan onderweg ergens proberen te ontbijten. Dit lukt vrij aardig en even later vergezellen we ons Emma en in onze "rooie" (onze mooie rode wagen!) gaan we op weg. Het verkeer verloopt vrij vlot. Het landschap verandert voortdurend al naargelang we hoger of lager in het gebergte zitten. Het ene moment loofbomen, het andere moment cactussen (die ondertussen vertakkingen hebben) en droge velden. De ondergrond verandert naar roestbruin en we rijden vrij vlot omhoog. Geen boerinnen op de weg maar deze keer herders die er op zijn met hun kudde. Ze trekken over de openbare weg naar "betere" oorden en iedereen (ook de zware vrachtwagens) moeten hun remmen dicht gooien! De koeien en kalveren bekijken ons niet, trekken zich van heel de heisa niks aan en gaan rustig hun gangetje. We steken voorbij, stoppen nog eens aan een hoop vogels die we al verschillende keren in de lucht hadden zien hangen maar waarvan we niet wisten welk soort het zou kunnen zijn… nu we ze van dichtbij zien, blijken het een soort kleine gieren te zijn die naast de arenden lustig hun buikje vol eten aan de kadavers op weg. Nog enkele betaalwegen en al vlug zitten we op 70 km van San Cristobal. We rijden voorbij de Canon del Sumidero. We besluiten dit bezoek aan de natuur tot morgen of overmorgen uit te stellen en nu door te rijden naar ons hotel. Het is al vrij laat en we hopen dit hotel vlotter te vinden als in Puebla… Ons Emma heeft het moeilijk met de door ons opgegeven adressen en dan wordt het moeilijk! Ons beste Spaans is meestal net goed genoeg om eenvoudige plannetjes met uitleg te begrijpen maar indien we veel links en rechts moeten, dan wordt het moeilijk… Een stratenplan met "dambordmotief" is inderdaad goed te verstaan maar het moeilijke is dat hier alle bijna alle wegen eenrichtingsverkeer zijn. Mis je één weg dan moet je helemaal rond :-(.

We tikken het adres in en neen… ons Emma verstaat er niets van. We besluiten dan maar naar het centrum te rijden omdat we ergens gelogeerd zijn in het "Oude Centrum". Op dit moment is het zeer druk in de stad en de straten zijn eng, zeer eng. De busjes rijden af en aan en de mensen lopen kris kras door elkaar. We zoeken een aanknopingspunt maar verder dan de Kathedraal geraken we niet. Vragen dan maar… yep, zoals we dachten, x-blokken door en dan x-blokken naar rechts en dan opnieuw x-blokken naar rechts… en dan zijn we er! We doen ons uiterste best maar het vlot geen millimeter… we staan net als gisteren stil en weer voor … "boerinnen"! Die van en naar de markt gaan deze keer! We laten rustig betijen en vragen even verder nog eens… niks… dat dambord is waarschijnlijk erg handig als je je weg kent maar als toerist verdomd moeilijk! We hebben op een gegeven moment de hoofdstraat gevonden die San Cristobal van Noord naar Zuid doormidden snijdt. Deze moeten we volgen naar het noorden. Dan naar rechts en zo ver mogelijk doorrijden om opnieuw naar rechts te draaien. De 2de hoofdstraat die de stad van oost naar west snijdt over, 2 blokken verder en dan naar … links…. Alleen jammer dat we deze straat langs deze kant niet in mogen! Zo draaien we nog wel even rond maar we weten alvast waar we moeten zijn. Nu alleen nog het begin van de straat vinden om vandaar uit nr 17 Mansion de Angeles te vinden, ons hotel voor de komende 3 nachten. Yep!!! Het is gelukt. We zijn er! Vriendelijk worden we onthaald in deze omgebouwde mansion. Supermooi… de wagen moeten we 3 blokken verder parkeren maar de heer van het hotel gaat mee! Gelukkig :-)). De kamers zijn mooi en ook de verbouwingen authentiek. Echt op zijn Mexicaans! Leuk… onze kamer is zonder airco maar die zouden we hier op 2400m hoogte niet nodig hebben. Alhoewel het nu warm is zou het 's nachts afkoelen tot een graad of 10-15. We installeren ons en gaan dadelijk op zoek naar eten. We worden naar een typisch Mexicaans restaurant geleid en eten er in de typische stijl met de nodige achtergrondmuziek… lekker en mooi! Wat wil ne mens nog meer… We wandelen nog even door de straten van de stad en passeren de kerk. De mensen hangen maar wat rond. Toeristen hier in overvloed en de indianen trekken langzaamaan naar huis…

San Cristobal heeft zijn magie weten te behouden, ondanks de vele toeristen. Deze leuke koloniale stad kent één van de grootste concentreaties indianen van het land en is het waard om er enige dagen in te verblijven.

Morgen, morgen gaan we deze indianen eens wat dichter bekijken in één van hun dorpen…