Maandag 7 November 2011:

Trip van Oaxaca naar Tehuantepec...

Voila, hier staan we dan in de middle of nowhere! Op weg naar Tehuantepec staan we stil als gevolg van "een boerenbetoging"… Je gelooft het nooit! Ik zit hier in de wagen ons verslag te schrijven! Maar laat ik beginnen bij het begin…

Na onze klacht aan het reisbureau dat wij niet tevreden waren met onze huurwagen, moesten we deze morgen wisselen van wagen. Iemand van Europcar zou een andere auto brengen in de categorie die we gehuurd hadden. De afspraak was 's morgens om 8u… maar er was niemand te zien. We draaien wat rond en besluiten na ongeveer 45 minuten toch maar aan ons ontbijt te beginnen. Natuurlijk zijn we net aan de koffie als er iemand naar ons vraagt… wij mee! Buiten staat iemand van het agentschap op ons te wachten met een nieuwe wagen: een Dodge! En nen rooie! Allé vooruit, alles komt goed. We inspecteren de nieuwe wagen, geven onze ouwe over (met naar verluid een kapot reservewiel!) tekenen de nieuwe papieren en "huppelen" terug naar onze koffie, tevreden en opgelucht.

Na het ontbijt vertrekken we dan voor onze bergrit naar Tehuantepac, op ongeveer 250 km. We gaan hier overnachten omdat de weg naar San Cristobal te lang is om in 1x te doen. We "proberen" onze nieuwe rode wagen en ja, hij neemt de topas (bulten) veel vlotter. We voelen ons dadelijk een stuk veiliger. We hebben ook niet het gevoel met een huurwagen rond te rijden. Op de Bora hingen op de achterruit verschillende papieren van het verhuurkantoor, nu… niks… we rijden precies met een privéwagen rond. De Dodge heeft maar 50.000 km en ziet er vrij nieuw uit. Ja, alles komt goed. Vlak na Mitla, stoppen we aan een brouwerij waar ze Mescal brouwen. We hebben vandaag niets op het programma en ook in Tehuantepec is niets bijzonders te zien dus deze stop lijkt ons "nuttig" :-)

We laten ons alles uitleggen door een vriendelijke senorita en natuurlijk hoort proeven er ook bij. (niet voor Roger want hij is "chauffeur van dienst"). Wij laten het ons niet aan ons hartje komen en proeven naar hartenlust. Mescal is gebrouwen van agaveplanten en na het drinken moet je sinaasappel met peperkruid eten. Yep, hier gaan alle beestjes van dood ;-)

We proefden verschillende mescals en één van de beteren was die waar ze een worm in hadden gedaan… ja, nadenken en drinken gaan duidelijk niet samen ;-)

We verlaten de brouwerij en gaan verder richting Tehuantepec. Even later… stop! Alle verkeer staat stil. Wat gebeurt er, we zien iemand staan zwaaien met een vlag. Even later zien we de ambulance passeren en we denken aan een ongeval. We verwachten de takeldienst maar neen… geen takeldienst…. Alle Mexicanen verlaten hun wagen en gaan midden op straat staan discuteren. Dit Spaans gaat ons iets té snel. In ons beste Spaans vragen wij ?Que passa? …. Routa Blockada… passar con el carro non es possibile…(Wat gebeurt er? De weg is geblokkeerd??? Doorrijden met de wagen is niet mogelijk…)! Waarom of wat er gebeurt weten we niet.

Eric besluit even naar het einde van de weg te wandelen en eens te gaan zien. Op dit ogenblik is de file al ongelooflijk lang. Vrachtwagens zo ver als je kan zien. En er is geen doorkomen aan. We staan in het gebergte en de weg draait zodat we niet verder kunnen kijken dan de volgende bocht. Eric breng verslag uit: "de boerinnen uit de bergen hebben het kruispunt dichtgezet met 2 bussen en 4 vrachtwagens. Zij zitten rustig op de grond en laten niemand passeren. Zij eisen betere voorwaarden voor hun goederen". Dit houd je toch niet voor mogelijk!? Nu hebben we een prachtiger wagen en nu staan we stil! Dit kan alleen ons overkomen… we stappen uit want het is pokkeheet in de wagen als we de airco afzetten. We wandelen wat rond en al snel zijn we aant verbroederen met de bestuurders voor, achter en naast ons. Wij zijn de enige toeristen hier in deze file. Iedereen kijkt ons met grote ogen aan… en wij lachen terug! Gerda en ik wandelen ook eens rustig naar het kruispunt om eens te kijken wat er aan de hand is. Ondertussen roept iedereen: "Ola" Que tal? (Hallo -, hoe gaat het?) en "van waar zijn jullie?" Belgica! Ja hier staan we dan: los quatro de Mexico!

Op het kruispunt zien we hoe de boerinnen zich aan hun vrachtwagens geketend hebben. Zij schijnen nog niet naar huis te willen gaan. Hoe lang gaat dit duren? We vragen eens rond en de ene spreekt van 2 uren, de andere van 3 tot 5 uren… ja wadde, al maar goed dat we water bijhebben! Terug is geen optie en rondrijden al helemaal niet. De extra km zouden ons zo een extra 10 uren in de auto houden. Er zit niks anders op dan af te wachten en de tijd uit te zitten. We staan terug aan de wagen. De wagen voor ons stinkt verschrikkelijk. Niet naar olie of benzine maar naar ??? We horen even later dat deze brave man '"kippenstront" vervoert. Stank! Niet normaal! Onze "chickens***boy" is wel heel sociaal en samen met de camioneur ervoor staan we al vlug te dansen en te praten (jaja… en wij verstonden elkaar ;-). Ondertussen zijn al een paar uur gepasseerd en nog steeds geen beweging, niks. Iedereen krijgt honger en één van de mannen, die brood vervoert, gaat in de laadbak van zijn vrachtwagen en begint brood uit te delen; iemand anders heeft kaas en nog iemand anders zorgt voor ijsjes. Ook wij, Los de Belgica, (die van België) worden bedeeld. Super hoe vriendelijk die Mexicanen zijn. Wij eten droog brood met kaas en luisteren naar moppen die we niet snappen maar … wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje: we kunnen niet voor of achteruit!

Ik besluit om na een 3-tal uren toch maar al aant verslag te beginnen want volgens een Belgische gids, die voorbij gewandeld kwam om aan de agenten te vragen hoe lang dit nog ging duren, kon dit nog makkelijk tot deze avond, zelfs morgenvroeg duren! Dit is niet mogelijk!! Hij zit hier in de file met een bus met16 Belgen en ook zij zijn op weg naar Tehuantepec. Hij denkt eraan terug te keren naar Oaxaca en dan morgenvroeg de lange trip naar San Cristobal in 1 keer te maken. Wij denken er anders over…. Wij blijven voorlopig staan….

Dit gezegd, komt onze "chickens***"-chauffeur voorbij, roepend: "Vamos" (we zijn weg!). Iedereen springt in de wagen en wij zijn weg… Zeer snel lost de file zich op en voor we het weten zijn we op weg naar Tehuantepac. Ons Emma schiet wakker en wij proberen de vrachtwagens te volgen die in een razend tempo de weg op rijden. Door de bergen, links rechts, die mannen zijn niet normaal! Die hebben dat blijkbaar meer gedaan…

Wij dus niet, passen ons tempo aan en voor we het weten zitten we in cactusland tussen de bergen kringel krangel naar Tehuantepec. Het wordt stilaan donker maar e blijven rijden. We hebben bijna 4 uur stilgestaan en nu we kunnen rijden , rijden we. Hotel Calli halen voor het donker blijkt utopie. We doen ons uiterste best maar met al die topas en die honden…

We bereiken uiteindelijk ons transit-hotel. Net op tijd voor een frisse pint en een warme maaltijd. Morgen… morgen gaan we naar San Cristobal, met onze nieuwe wagen en zonder boerinnen en chickens***!

Hasta Manana…