Zondag 6 November 2011:

Uitstap naar Monte Alban, Tlacolula en Tule…

Gisterenavond hebben we telefoon gekregen van Ron met de melding dat NRV (de reisorganisatie waar we onze rondreis bij geboekt hebben) contact had genomen met het autoverhuurbedrijf van Cancun en dat wij vandaag nog contact moesten opnemen met Europcar in Oaxaca omdat zij een grote wagen voor ons hadden en die zou vandaag kunnen geruild worden. Wij bellen naar Europcar at the aeropuerte van Oaxaca maar daar hadden ze nog nooit gehoord van NRV of Ron en daar wisten ze absoluut niets van een auto-ruil L

We nemen terug contact op met Ron (die dezelfde route als ons aan het doen is met 6 Belgen maar dagen verder zit) en hij beloofd tegen vanavond meer te weten. In Egypte zouden we zeggen … "inch Allah" (als het God belieft)! Hier zeggen we niets…

We vertrekken dan maar met "onze rooie" en "ons Emma" richting Monte Alban. Deze prachtige archeologische site ligt op ongeveer 15 km van Oaxaca en op 400 m hoogte boven de stad. We programmeren ons Emma op Monte Alban en al vlug wijst ze ons de weg. Alles gaat goed tot we aan een afslag komen waar we rechts een zandweg kunnen (moeten!) volgen… wij twijfelen maar omdat ons Emma het al altijd goed had, volgen we haar advies en draaien links de gele zandweg op. Als we in het verleden al "topas" (bulten) hadden dan hebben we hier "TOPAS" met een hoofdletter! Dit is niet te doen… nu weten we dadelijk waarom nogal wat Mexicanen met een Jeep rondrijden. Moeten hier de bussen langs die naar Monte Alban gaan? Wij geloven er niets van… maar volgen ons Emma. Taxi's en auto's steken ons voorbij, toeterend en zwaaiend (misschien een beetje bedenkelijk kijkend??). Wij rijden heeeel voorzichtig over de weg met builen en bulten en beginnen ons af te vragen of we goed zitten… We vragen iets verder aan een aantal jongeren de weg, die sturen ons terug op de weg waar we al gedurende 10km gereden hadden. Wat doen we? We denken dat ons Emma gelijk heeft en vervolgen onze weg (allé "weg" is een groot woord)! Een tegenligger! Hoe is het mogelijk… hij of wij achteruit? Wij dus…. Over de nodige bulten en putten en aan de kant! Hij moet door! We vervolgen ons pad en we gaan recht naar beneden op een door water uitgesleten weg. De dorpsbewoners die hier wonen kunnen dit toch niet elke dag doen als ze gaan werken. Of gaan die niet werken? Niet te geloven… en ons Emma blijft volhouden! 50 m verder links afslaan… dit kan niet meer! We stuiten op een rivier! Moeten we hier naar links? Door de rivier? Het water stroomt langzaam naar beneden en we weten niet wat doen… op dat moment komt een groene VW kever uit de rivier omhoog gereden, onze richting uit, en een tankwagen voor watervoorziening en een taxi… het is dus normaal dat we hier door de rivier moeten? We vragen voor alle zekerheid nog maar eens de weg… yep linksaf… door de rivier naar Monte Alban. Wij dus door het water! We bekijken elkaar… dit kan niet, hier komen geen toeristenbussen … hier is zelfs nog nooit 1 toerist geweest! We lachen ons een breuk en denken terug aan onze vorige reizen. Dit kan toch alleen maar ons overkomen, niet? We rijden door de rivier en op een gegeven moment zegt ons Emma: "Hier stopt de weg"! En effectief, in het midden van het dorp, in the middle of nowhere stopt de weg! Dit is niet mogelijk… Moeten wij dat hele stuk terug? Door de rivier, omhoog, over de kuilen en bulten, over de gele weg? Ja… 13 km terug!

We rijden en rijden en hoe langer we onderweg zijn hoe vlotter Enrice de wagen door de wildernis stuurt! Op onze aanwijzing "pas op een hond" zegt hij vlot: "tis den hond of het gat"! De hond springt aan de kant en het gat wordt vermeden… Jacky X is er niks tegen!

Na 15 km zand jen keien komen we terug aan de asfaltweg waar ons Emma ons naar rechts (de zandweg) opstuurde. Wij besluiten even het asfalt te volgen en ja! 1km verder stoten wij op een mooie grote parking van: "Monte Alban"! Allé" vooruit, Emma was er vandaag "even" niet bij want het was zo simpel.

We parkeren de wagen en even later stappen we de prachtige site binnen. Eerst het museum (inbegrepen in de prijs van 51 peso) daarna buiten. Je krijgt hier een geweldig gevoel van ruimte en dat gevoel wordt nog versterkt door het geweldige uitzicht over de vallei van Oaxaca. We proberen van op het hoogste punt "onze zandweg" en "ons dorp" te vinden maar neen, zal achter de heuvel liggen. De geschiedenis van Monte Alban wordt in 5 perioden onderverdeeld en tussen 200 V.C. en 300 N.C groeide Monte alban uit tot de machtigste stad. Tussen 750 en 1500 verlieten de zapoteken de stad en ze raakte geleidelijk aan volledig in verval. Tussen 1300 en 1500 namen de Mixteken de stad terug in gebruik om er hun Koningen te begraven. Men schat dat de stad op zijn hoogtepunt bijna 30.000 inwoners telde. Het is er nu redelijk rustig en de zon schijnt volop. We lopen door de site en verwonderen ons weer maar eens hoe proper het hier overal is! Nergens vuil, niet hier, niet langs de weg, nergens!

We verlaten Monte Alban en rijden naar Tlacolula, op ongeveer 30 km ten Zuidoosten van Oaxaca. Op zondag is het markt in Tlacolula en dat is dus vandaag… we hebben wat tijd verloren met ons Emma op weg naar Monte Alban en hopen dat de markt nog steeds gaande is. We stellen opnieuw de weg in en ja, ze weet het weer J. Na ongeveer een 45 minuten (en de nodige topas) zijn we in het dorp. Yep, de markt is nog bezig. We parkeren de wagen (voor 10 peso per uur op een bewaakte parking J) en weile weg, richting mercado. Onder de zeilen van de kraampjes verkoopt men zowat alles: zadels, lederen handtassen, garnalen, groenten en fruit, chapulinis (gedroogde sprinkhanen) en kleren,… we lopen verder richting overdekte markthal. Hier zien we vooral vrouwelijke verkoopsters die vlees en brood aanbieden. Op de groenten- en fruitafdeling staan Zapoteekse boerinnen, gekleed in kleurige bloezen. De vrouwen uit de bergdorpen zijn speciaal voor deze marktdag naar beneden gekomen om hun waren aan te prijzen. Ze worden niet graag gefotografeerd maar tussen de kramen en zeilen slagen we er toch in een paar "in ons kaske te steken". We lopen naar het marktplein waar gegrilde kip met rijst en pasta verkocht wordt. Wij lopen langzaamaan terug naar de wagen want we moeten vandaag nog naar Tule. Ons Emma wordt geprogrammeerd en in "no time" staan we aan de reusachtige boom: een soort cipres van 40m hoog en met een doorsnede van wel 14m! Men beweert dat hij 2000 of zelfs 3000 jaar oud zou zijn. We lopen eens rond de boom en gaan op zoek naar een eettent. BBQ, in Mexico? Ja dat kan. Je bestelt een portie gebakken vlees voor het aantal personen dat je wil. Je krijgt brood, taco's en sausen en smaken doet het!

We rijden langzaamaan terug naar het hotel want we verwachten nog telefoon van Ron. We zijn nog niet goed binnen of de vriendelijke receptioniste vertelt ons in haar beste Spaans dat Ron gebeld heeft en dat morgenvroeg om 8u de wagen gewisseld wordt…

Aja… let's wait and see! Morgenvoreg zullen we in ieder geval klaar staan maar of er een grote wagen gaat "gevonden" worden is nog maar de vraag…