Boston Mass, voor Massachusetts, de eerste stad zonder persoonlijke gids… Ondertussen heb ik al enkele steden bezocht zonder er van te voren ook maar iets over op te zoeken. Men zou kunnen denken dat ik hierdoor mogelijks enkele highlights van de stad mis en misschien is dat wel ook zo. Toch blijf ik nog altijd bij mijn filosofie waar een bezoek aan een stad, zonder opzoekwerk van tevoren, alleen maar tot positieve verassingen kan leiden. In een hostel heb je typisch een uithangbord waar de activiteiten, georganiseerd door het hostel, van die week te zien zijn. Ipv van tevoren online op te zoeken wanneer waar welke activiteiten zijn, om zo de reis te plannen, laat ik me ook hier verassen door 'het lot'. Dat is voor mij namelijk tot nu toe een veel leukere reiservaring dan wat ik zojuist zei, alles van te voren opzoeken en je lijstje aframmelen. Hiermee bedoel ik naar de plaatsen in de stad gaan om met je eigen ogen te zien wat je enkele dagen geleden in een boekje hebt gezien. Nu, wanneer ik in een nieuwe stad kom ga ik ook wel langs bij een informatiebalie om te vragen wat leuk is om te doen, of je komt ze vanzelf tegen tijdens één van de hostelactiviteiten. In het HI hostel in Boston kwam ik Candice tegen, een werkneemster bij het hoofdbureau van Hostel International (HI) USA. Ze reisde langs verschillende HI hostels in het land om een idee van de ervaringen van de gasten te krijgen en was erg geïntrigeerd door mijn mening over de activiteitenborden en manier van reizen.

Terug naar de kern… Dag 1 in Boston, dinsdag 2 september, het begin van het 'autoverhaal'. Mijn plan 'all along' was om hier in de VS een auto te kopen en eventueel met medereizigers door de VS te touren om een heel aantal mooie 'National Parks' te kunnen zien. Nu ik eindelijk wat tijd voor mezelf had, had ik de dag gereserveerd voor het zoeken naar een auto op craigslist.com en het informeren naar de registratie en verzekering van een auto in de nabije staten. Na wat opzoekwerk wist ik dat de standaard auto hier dubbel zoveel verbruikt dan een Europese tegenhanger. De enige auto die een interessant verbruik had en ook daadwerkelijk hier te vinden was, was de Volkswagen Jetta. Dus al snel begon ik daarop te filteren. Uiteindelijk vond ik er één die ook nog eens heel goed uitzag, een station wagon was, relatief weinig kilometers had (150 000) en manueel schakelde. Hij was wat prijzig ($3000), maar ik verwachte bij de verkoop er ook nog veel voor terug te krijgen. Naast de absolute noodzaak om een auto te hebben om in de parken te komen heeft de auto ook het voordeel dag je erin kunt slapen en je er een koelbox in kwijt kunt om wat kosten te sparen. Ook zijn de alternatieve busritten of treinritten niet goedkoop. Later op de dag ging ik me informeren naar een verzekering. Hier bleek echter dat ik mijn rijbewijs thuis vergeten was, het internationaal rijbewijs dat ik wel bij me had, is namelijk alleen maar geldig tesamen met het origineel Belgisch. Terug in het hostel haastte ik me om me bij een koerierservice, uiteindelijk DHL, te informeren naar een snelle internationale bezorging. Ik zou Boston namelijk twee dagen later, op een donderdag, verlaten. Uiteindelijk betaalde ik ongeveer 60EUR om het op woensdag in Zutendaal te laten ophalen en op donderdag te laten bezorgen in Boston. Om het 'ongoing' dilemma even uit mijn hoofd te zetten ging ik 's avonds mee naar de bar, een activiteit georganiseerd door het hostel. Hier had ik wat Britse en Schotse kerels leren kennen tijdens een 'Cornhole Tournament'? Dit was een wedstrijd in de bar waarbij je met zakjes bonen om de beurt op een bord of in het gat in het bord moest gooien. Op het bord is 1 punt (als hij er op het einde van een ronde nog op ligt)… in het gat is 3 punten. Jeu-de-boules-achtig.

De volgende dag, woensdag, vernam ik van het thuisfront dat mijn pakket, mijn rijbewijs, moeiteloos door DHL was opgepikt en dat alles volgens plan verliep, dat het pakket dus donderdag zou aankomen. Voor de zekerheid had ik toch nog donderdag nacht in het hostel bijgeboekt zodat ik pas vrijdag zou vertrekken. Die middag vertrok ik voor een lange wandeling, de Freedom Trail, wat je terugbracht naar de tijd van de revolutie tegen Groot-Brittannië, de 'Declaration of Indepence' en de grote Ierse emigratie door hongersnood rond 1800. Het lezen van de tekstjes over de revolutie in mijn gidsboekje ging gepaard met de gedachte aan een afslachting tussen 'broeders' zoals er zoveel zijn geweest. Het lezen van de tekstjes over de Ierse hongersnood ging gepaard met de gevoel van de ellende dat de Ieren toen hadden en zoveel mensen nu nog altijd hebben…
De wandeling informeerde mij ook over het verhaal van de 'Boston tea party'. Nu, aangezien de term 'Boston tea party' het enige was dat ik wist over de 'Boston tea party' veronderstelde ik logischerwijs dat dit een gezellige bijeenkomst was waarbij een lekker kopje thee werd gedronken, but boy was I wrong. Het was namelijk een bijeenkomst onder de Amerikaanse kolonisten om te beslissen wat ze met de 45 ton Britse tee gingen doen die net per schip aan waren gekomen. Door een verbod van de Britten op het kopen van andere tee zou de Britse koning hier een leuk spaarcentje aan verdienen. De frustraties door de onderdrukking door de Britten was zo groot dat ze er niet mee konden leven dat zij hier veel poen mee gingen scheppen dat ze besloten alle 342 kisten thee, goed voor zo'n 18 miljoen kopjes, in de zee te gooien.
De 'trail' bracht me ook langs de voormalige marine haven waar de 'USS Constitution', het oudste varende marine schip, te bezichtigen was en ook een klein museum over de geschiedenis van de haven en de grote scheepsbouwindustrie in Charlestown.
De 'trail' eindigde bij het Bunker Hill monument waar je in het monument, een obelisk met 294 trappen, naar boven kon gaan. Hier had zich een dikke 200 jaar geleden een belangrijke veldslag afgespeeld en was nog altijd de kreet 'Don't shoot until you see the white of their eyes' te vinden. Het was nu 14u30 en ik had vernomen dat om 15u een gratis tour op MIT campus begon. Zonder te weten waar MIT precies lag, laat staan de locatie waar de tour begon, nam ik op mijn gemak de metro. Maar toen de metro om 14u55 in het dichtstbijzijnde station arriveerde haastte ik me de straat op en schreeuwde ik af en toe naar enkele personen om de richting te vragen en zo dichter en dichter bij het vermoedelijke trefpunt te komen. Om 15u01 kwam ik hijgend in een grote hal tot stilstand waar net op precies dat moment ik een kerel zijn hand zag opsteken en hoorde zeggen: "everybody for the campus tour gather here". Ik had het gehaald… De tour was super interessant. De gids, een 'senior' student, vertelde over de verschillende 'dorms', alle sportmogelijkheden, het piratenbrevet dat je kunt behalen, de 'Smoot' eenheisdmaat waarmee de 'Harvard brigde' opgemeten was geweest (364.4 smoots, plus-minus één oor) en de 'hacks' die door een geheime groep studenten op de campus gedaan worden. Zo was er bijvoorbeeld één waarbij ze 's nachts stiekem een politieauto op het dak van een universiteitsgebouw hadden geplaatst.

Donderdag, de dag dat mijn rijbewijs zou aankomen, stond online nog altijd dat het rijbewijs in Brussel was. Mijn vader had al gebeld en vernomen dat het rijbewijs door de douane was tegengehouden omdat er enkele dollar briefjes in verstopt waren. Mijn moeder had namelijk haar overgebleven 3 dollars als 'verassing' erbij gedaan, little did she know dat je niet zomaar geld per briefpost naar Amerika mag sturen. Ze zouden het geld eruit halen en het rijbewijs zou één dag later aankomen. Gelukkig had ik die extra nacht gereserveerd. Ondertussen was ik er echter ook al achter dat ik überhaupt geen auto in de VS ging kunnen kopen. Voor de registratie en verzekering van een auto was namelijk een vast woonadres in de VS nodig, iets wat je met bijvoorbeeld de gas/water factuur moest bewijzen. Daarom had mijn vader nogmaals met DHL gebeld om te zeggen dag het rijbewijs dan maar terug naar België moest, iets wat ik minder fijn vond aangezien ik dan ook geen auto meer kon huren.
Omdat ik me nu toch al neergelegd had bij het feit dat een auto er niet meer inzat ging ik 's middags mee met een tour in 'Fenway Park', het honkbal stadium van de Boston Red Sox. Een stadium getypeerd door de kleine 'foul territory, de oude, dicht opeen geplakte stoelen, de 'pressbox'-stoel waar Brad Pitt in Moneyball inzat, de rode stoel in de groene sectie welke de langste homerun markeert, en het CITGO (see it go) reclame bord op de achtergrond.
's Avonds was er een pubcrawl vanuit het hostel. Hier had ik Veerle leren kennen, een Nederlandse die zichzelf Nicky noemde omdat niemand haar echte naam kon uitspreken. Maar toen ik zei dat ik Menno heette viel haar kwartje… Het was fijn om weer eens Nederlands tegen iemand te kunnen praten.

Vrijdag ochtend belde mijn vader met het rare nieuws dat hij online had gezien dat het rijbewijs in Boston was. Ik wilde net aan het hostel vertrekken om naar Harvard te gaan voor een tour, toen ik aan de overkant van de staat een DHL-busje zag staan. Ik liep er naartoe en kwam op de stoep de koerier tegen. Ik vroeg of hij post voor Menno Hochstenbach had en daar was het… een hele grote envelop met, ja hoor, mijn rijbewijs erin…. én 3 dollar. - autoverhaal to be continued - Zo vrolijk als Alfred arriveerde ik op de campus van Harvard waar ik wéér net een groep zag vertrekken voor een tour. Ook deze tour was heel interessant met wat leuke feitjes over enkele gebouwen en voormalige studenten zoals Conan O'Brien die op een heel ludieke manier ervoor gezorgd heeft dat ze hem daar niet snel zullen vergeten. Ook erg grappig was het Harvard standbeeld met de inscriptie "JOHN HARVARD •   FOUNDER • 1638". Echter alle drie de beweringen zijn fout en het standbeeld wordt daarom ook 'het standbeeld van de drie leugens' genoemd. Ten eerste beeldt het niet J. Harvard af, want niemand wist toen hoe hij uitzag. Daarnaast was J. Harvard niet de oprichter en was Harvard University niet in 1638, maar in 1636 opgericht.
Als laatste vermeld ik hier nog even het GoPro (actiecamera) verhaal dat eigenlijk de dag ervoor al was begonnen. Ik had toen namelijk iemand gevraagd waar ik die camera kon kopen en hij zei "waarschijnlijk in de Citysports" en legde me de weg uit. Op de locatatie die hij beschreef was de winkel echter niet te vinden. Ik vond wel een andere winkel, Gamestop, waar ze hem hadden. Maar zij hadden enkel de 'silver edition' en ik wilde liefst de 'black edition' welke iets betere features heeft, maar ook iets duurder is. Ik besloot om nog even verder te zoeken in de hoop dat ik die ergens anders zou vinden. De man raadde me aan om naar de 'Best Buy' te gaan. Dus ik belde die winkel op, maar ze hadden hem niet op voorraad en kon de dag erna proberen… Ik had me al voorgenomen dat ik vóór het vertek uit Boston een GoPro moest kopen zodat ik hem zeker had wanneer ik naar de Niagara watervalllen zou gaan dat weekend. De dag erna, dus na de Harvard tour, belde ik weer en ze zeiden dat er 3 exemplaren waren binnengekomen. Ik ging naar de winkel, maar tot mijn verbazing was het rek leeg. Bij de informatiebalie zeiden ze dat er nieuwe camera's in het systeem stonden, maar dat die op dat moment nog niet uitgesorteerd waren in het magazijn. Toen ik met een manager sprak zei hij dat maar één persoon bezig was met uitpakken, maar dat ik zijn collega kon proberen te overtuigen om te helpen. Ik begon dus mijn wereldreis verhaal te vertellen aan die werkneemster met de manager ernaast. Uiteindelijk was de manager aan het proberen ons te koppelen en besliste uiteindelijk om samen met haar de persoon in het magazijn te helpen. 10 minuten later kwamen ze terug met "good news and bad news". Ik wist natuurlijk al hoelaat het was, hij had een GoPro, maar de silver edition. Ik zag dit dus als lot en kocht hem toch maar. Onderweg naar huis kwam ik de Citysports tegen, waar ik in het begin naar op zoek was… en ja hoor, daar hadden ze de black edition 'all along'. Dit zag ik dus als nóg een bevestiging van het lot. Tevreden vertrok ik die avond met de bus naar Buffalo om in het weekend de Niagara watervallen te bezichtigen.

TRAVELLING IS DISCOVERING BY ACCIDENT AND NOT CONFIRMING WHAT WAS PLANNED.