22/08/2014 (dag 0)

Er was eens… nee. "In a galaxy far far away…", nee. "In a hole in the ground there lived…", nee. In een Boeing 757 boven de Atlantische Oceaan… maakte mijn moeder zich zorgen over de zak chips die door de lagere cabinedruk helemaal opgezwollen was. De remedie, met een prikkertje een gaatje maken om er wat lucht uit te laten… Ik heb misschien nog veel te leren, maar om al-dan-niet gewild een explosie in de cabine te simuleren lijkt me geen goed idee. Ik kon dan ook nog maar net een kort einde aan mijn reis verhinderen. En daarmee was het avontuur begonnen…

Aangekomen op JFK moesten we nog een uurtje aanschuiven eerdat wij ons bij de douane mochten presenteren. In tegenstelling tot onze verwachtingen was een foto, een vingerafdruk en een "I'm here for vacation" voldoende en was de douanier heel vriendelijk. Buiten het luchthaven, of "vluchthaven", zoals mijn vader het noemt, stond de 'Yellow Cab' al klaar. Ik stapte links in en tot mijn grote verbazing zette mijn moeder zich van voor. De chauffeur keek ook verbaasd en blijkbaar had mam nog niet genoeg films gezien om te weten dat men normaal achter instapt…dat afschermglas zit er ook niet voor niets.

Dag 1, Na een goede nachtrust in het fijne 'airbnb' appartementje waren we al vroeg uit de veren. In de ochtend hadden we een wandeltocht door Williamsburg gedaan en iets gegeten op een lokaal zaterdagsmarktje. In de middag gingen we naar het Vrijheidsbeeld, op de gratis manier…Hiervoor neem je de gratis 'ferry' naar Staten Island en terug. Je komt dan niet dicht bij, maar je krijgt wel een mooi zicht op de skyline van Manhatten. Bij de terugreis kwamen we ook nog langs Grand Central, het grote treinstation in Manhatten met de reusachtige marmeren inkomhal.

Dag 2, Baseball! Zonder voorkennis van de spelregels vertrokken we naar het Yankee Stadium voor een wedstrijd honkbal van de New York Yankees tegen de Chicago White Sox. Ook al kwamen we te laat aan en hadden we het volkslied gemist, was dit helemaal geen probleem, maar eerder regel dan uitzondering. Ook tijdens de wedstrijd wordt er continu opgestaan om eten/drinken te halen en blijft men soms zelfs niet tot het einde van de wedstrijd wachten. Zo'n wedstrijd duurt dan ook tussen de 3 en 4 uur en is typisch een familie-uitje. Het gebouw is ook van buiten af overweldigend, ik denk vergelijkbaar met het gevoel van een Romeinse boer die voor het eerst het Colosseum ziet, en zo zag het er ook uit. Ook van binnen was het reusachtig. De wedstrijd zelf was echt ongelofelijk, super super saai! Er gebeurt bijna niks op het veld en er word meer rondgewandeld dan wat anders. De spelers zijn dan ook niet allemaal even atletisch… Maar alles rondom de wedstrijd was echter wel een ongelofelijke ervaring, een groot beeldscherm waar allemaal grappige 'chants', reclame, geschiedenis, 'smile-cams', 'kiss-cams', spelletjes enz. op getoond werden en de overdreven vaderlandsliefde, nl. het hele publiek dat rechtstond toen een Amerikaanse soldaat met zijn familie het veld opkwam.

Dag 3, Museum of Modern Art…. 'great'… Ook al lijkt zo'n uitstapje op eerste gezicht niet iets voor mij, ik heb me geweldig geamuseerd, want mam en ik lagen de hele dag dubbel. Misschien dat mijn moeder voor de meeste kunst daar een stuk meer bewondering kon opbrengen dan mij, maar door de stukken die ik haar toonde en de commentaren erbij kon ze het soms toch niet meer houden. Het begon serieus, maar het werd hoe later hoe gekker. Voorbeeld, ik zie een kunstwerk dat er op eerste zicht uitziet als een wit doek met wat grijs potlood gekribbel…dus ik dacht "Ik ga eens niet weer flauw doen, te snel een mening hierover vormen en ermee gaan lachen, maar ik lees eerst de beschrijving". Daar stond:

"...we can see the evolution of a style that would become his signature over the next fifty years. ... This wasn't a conventional canvas. It was a cheap piece of cloth, like what you would use as a drop cloth. And it wasn't paint. It was pencil. The only paint you see is the white background that he used house paint to make. ...Twombly ironically titled this work Academy, because it does not resemble anything he would have been taught to make at art school. ... what mattered was to come up with something original that did not look like all the painting that came before it. " bron: http://www.moma.org/collection/object.php?object_id=140482

sorry, toen begonnen de tranen te rollen. Ik denk dat veel mensen mij of ons scheef bekeken, maar mijn doel van de dag was meer dan geslaagd, me amuseren. Voorbeeld twee, er hing een 'schilderij' op dat er in eerste instantie uitzag als een wit geschilderd doek. Maar de beschrijving las:

"To examine the medium methodically, he imposed two limitations on his paintings: all are white and all are square. Working with these constraints, Ryman demonstrates the broad range of effects made possible by varying the type of paint, how it is applied, and the material it is applied to. … he loaded a wide brush with oil paint and pulled it horizontally across the canvas, starting and stopping just short of the edges to reveal a sliver of the raw canvas beneath. " bron: http://www.moma.org/collection/object.php?object_id=80266

Dit was voor mij al meer dan genoeg om het niet meer serieus te kunnen beschouwen. Ik vind het prima dat je wat met 'kleur' experimenteert, maar gebruik dat dan in een 'echt' stuk kunst en hang niet je probeersels in een museum. Het werd echter nog erger toen mijn moeder een nieuw feitje over deze schilder aan het licht bracht. Namelijk, in de kamer ernaast hing er nog zo één dat hij 20 jaar later gemaakt had, met ongeveer dezelfde beschrijving. Het format was echter iets anders. Ik veronderstel dus dat hij na 20 jaar vergeten was hoe wit er ongeveer uitzag, dus experimenteerde hij maar opnieuw. Weer, de tranen vloeide uit onze ogen. Nu, er hingen ook interessante stukken tussen, maar ik geef toe dat als ik sommige moderne kunst niet snap, dat dat gewoon aan een gat in mijn cultuur ligt.

Dag 4, een hele dag op de hop-on-hop-off bus om wat uit te rusten. Enkele leuke dingen om te bezichtigen zijn de 'High Line', een park in de lucht op een voormalige metrobaan en de 'Chelsea Market', een gezellig vintage winkelcentrum met heel gesofisticeerde winkeltjes en een leuk Italiaans restaurant, 'Giovanni Rana Pastificio & Cucina'?. Ook een bekende pizzeria aan de 'Brooklyn Bridge' werd ons meerdere keren aangeraden, maar daar zijn we helaas niet meer geraakt. Voor een mooi uitzicht op 'Times Square' vanaf een 5e verdieps balkon ga je naar de bar van het Novotel. Dit is ook toegankelijk voor niet-gasten, maar onbekend bij toeristen.

Dag 5, Museum of Natural History… Hell yeah!!! Om alles in dit museum te zien heb je meer dan één dag nodig, maar we hebben ons best gedaan en toch wel bijna alles dat we wilde zien bezocht. Je komt binnen in een grote hal waar twee indrukwekkende dinosaurus skeletten staan opgezet. Ik kreeg onmiddellijk zin om Jurassic Park te kijken! In enkele zalen waren Amerikaanse en Afrikaanse zoogdieren opgezet. Vooral interessant was de manier waarom ze dit deden, de geprepareerde huid werd over een houten skelet getrokken waarvan de afmetingen gebaseerd waren op observaties van het dier toen het nog vrolijk en levend over op de wereld liep. Met de gedachte aan hoe deze verzameling zo uitgebreid was, zijn we naar de andere zalen gelopen. Ik vond vooral de toewijding van één zaal aan de voormalige president Theodore Roosevelt interessant. Hij was van kinds af aan al geïnteresseerd in de natuur en evolutie en wist in zijn presidentschap het eerste nationaal park op te richten ter conservatie van de fauna en flora. Verder was vooral de expositie over de cultuur van de kustindianen, de tentoonstelling van dinosaurus fossielen en de evolutie van leven op aarde super indrukwekkend. Ook de evolutie van de hedendaagse mens en onze genetische voorouders waren uitgebreid tentoongesteld. In één vondst waren een mannelijke en vrouwelijke Neanderthaler en hun voetsporen bewaard gebleven. De voetsporen waren zó dicht bijeen en synchroon dat ze haast wel hand-in-hand of omarmd moesten hebben rondgelopen.

Dag 6, 7, 8 - "All by my self"… of toch niet? Voordat mam terug naar huis vertrok moest er toch nog even iets spannends gebeuren. We stapte nietsvermoedend in de taxi en enkele 'blocks' verder hield een politie agent de chauffeur aan. Blijkbaar had uitgerekend deze chauffeur geen geldige vergunning. Hij werd in de boeien geslagen en wij mochten uitstappen. Gelukkig was de agent zo vriendelijk om de chauffeur een nieuwe taxi voor ons te laten bellen zodat we toch nog ruim op tijd arriveerden. Terug op het appartement, alleen, nam ik de rest van de dag vrijaf. In het weekend verbleef ik in het Hostel International in Manhatten. Regel één als je mensen wilt leren kennen en niet alleen wilt zijn, stap op iemand of een groep af en stel je voor, in plaats van te wachten totdat iemand naar jou komt. Vrijdag avond deed ik mee aan een comedietour wat eindigde met super grappige optredens van onder andere onze tourgids in een comedieclub. Tijdens de tour had ik ook Blade ontmoet, een grappige kerel uit Wisconsin die mij aanbood om later in mijn reis ook nog bij hem te passeren. De dag erna bezocht ik met hem 'Intrepid', een museum op een vliegdekschip waar op het dek ook een aantal gevechtsvliegtuigen en een echte spaceshuttle stonden.

Na een week in New York City nam ik de Amtrak trein naar Troy, waar ik een weekend bij Alex welkom was. Alex was eigenlijk een vriend van een vriend en ik had hem ook nog nooit ontmoet. Hij was super vriendelijk en haalde me zelfs aan het station op. Dat weekend zijn we naar twee 'college parties' geweest. De eerste was een typisch feestje in een studentenhuis zoals in de films. Alex en ik wonnen een hele reeks potjes 'beerpong' en we dachten even dat we daar de hele avond gingen spelen, maar uiteindelijk had toch iemand ons verslagen. De dag erna begon het feest al om 4u 's middags, één van zijn vrienden werd 21, de leeftijd waarop ze officieel alcohol mogen drinken. Om zoiets te vieren huren ze typisch een oude Amerikaanse gele schoolbus (met chauffeur) om verschillende bars af te gaan met alle vrienden, en ik mocht mee. De eerste bar was een Maxicaanse waar allerlei Margarita's te verkrijgen waren en de jarige een grote party-Margarita kreeg. De tweede bar was Brits en daar kreeg de jarige een cocktail in een megagrote theekop. In de derde bar liet de 'bouncer' me helaas niet binnen, maar gelukkig werd de jarige ook snel buiten gegooid en gingen we weer terug naar het 'frathouse' van hun studentenvereniging. Die avond was weer een feestje zoals de eerste avond, maar dan véél groter. Iemand had me hier de regels van honkbal uitgelegd, wat ongeveer anderhalf uur duurde. De avond eindigde wanneer de politie aan de deur klopte, waarschijnlijk om wille van nachtlawaai. Alle minderjarige zag je ineens door de achterdeur wegvluchten, dat was wel grappig om te zien. Toen Alex me de dag erna weer naar het station wilde brengen, bleek dat iemand 's nachts zijn band had leeg geprikt… en moest ik de taxi bellen.

TRAVELLING IS SAYING YES TO EVERYTHING, BUT TAKING ENOUGH REST AND TIME FOR YOURSELF ONCE IN A WHILE.