Het heeft even geduurd, maar hier is eindelijk weer een blogpost. Hopelijk heb ik jullie in de tussentijd genoeg kunnen entertainen met foto's en kleine updates op Facebook. Na Yellowstone en de Grand Tetons verliet ik Jackson per bus richting Denver om mijn mede afgestudeerde, Alexis, te bezoeken. Alexis woont in Golden, naast Denver en doet zijn doctoraat aan de Colorado School of Mines (CSM). Een klein busje bracht me tot Salt Lake City waar we op de grotere Greyhound bus zouden overstappen. Tijdens de reis leerde ik Clayton kennen. Hij was per bus onderweg na huis omdat zijn oom hem na een domme ruzie uit de auto had gezet tijdens hun roadtrip naar Yellowstone. Van je familie moet je het hebben… Gelukkig zou mijn familie zoiets natuurlijk nooit doen en niet alleen ben ik mijn ouders heel dankbaar dat ik deze reis kan maken, ook ben ik heel gelukkig met alle vrienden en familie die ik thuis heb en waar ik altijd op kan rekenen.

Bij de overstap in Salt Lake City stonden we achteraan in de rij, achter de 'priority boarders' en 'reboarders'. Aangezien zij de bus al volledig vulde, misten wij, een tiental man, onze overstap. Na veel gereclameer werd er een tweede bus voor ons geregeld, die twee uur na het aangegeven tijdstip vertrok. Ondanks dat de chauffeur beloofde de tijd in te halen en de overstap in Denver te garanderen, kon hij beide beloftes niet nakomen. We arriveerden in Denver op donderdag 9 Oktober rond 20uur, een half uur te laat. Gelukkig was Denver voor mijn reis met de Greyhound de eindbestemming, maar Clayton en de rest moesten tot de ochtend wachten op hun overstap.

Tijdens de busrit had ik met Alexis afgesproken waar we ons zouden treffen. Hij was die avond uiteten in Boulder, dus ik moest een lokale bus van Denver naar Boulder nemen. Ik had de wandelroute en busuren al van tevoren opgezocht, maar het was heel krap en 'obviously' kende de omgeving niet. Wonder boven wonder stond na 15 minuten wandelen de bus klaar om te vertrekken. Ik weet niet waarom, maar blijkbaar is de timing tijdens mijn reis altijd perfect. De bus kostte 5 dollar, maar ik had slechts een briefje van 20en de buschauffeurs kunnen niet wisselen. Gelukkig was de vrouw vooraan in de bus zo vriendelijk om de 5 te betalen. Ze wilde zelfs niet dat ik het geld bij iemand anders wisselde om haar terug te betalen en zei "… je zult iemand anders wel helpen wanneer die het nodig heeft". De bus bracht me naar Boulder Transit Center en hoewel dat niet overeen kwam met de routebeschrijving, gokte ik dat ik goed zat. Alexis zou me daar komen ophalen en terwijl ik in het station wachtte merkte ik dat mijn portemonnee weg was. Ik had net nog 200 dollar afgehaald en zocht als een gek in mijn rugzak en op de grond. Ik dacht dat ik het misschien in de bus verloren had, dus rende terug het perron op. Gelukkig was dit een eindstation en had de chauffeur een rookpauze. De chauffeur was heel vriendelijk, ook tijdens de rit al en opende de bus om mijn portemonnee te zoeken. En inderdaad, het was uit mijn broek gevallen en lag op de stoel. Terug in het station verwelkomde Alexis me en stelde me voor aan zijn vrienden. Die avond gingen we op stap en de laatste bar die we bezochten was de 'Biergarten' waar Ashly me wat salsa bijleerde. Op het einde van de avond had ik een heel vervelende pijn in mijn heup, bovenop de pijn aan mijn Achillespezen. Waarschijnlijk overbelasting door het veel wandelen en slepen met mijn spullen de weken ervoor. Dit was geen goede timing, want de dag erna, vrijdag, zouden we met de mountainbikeclub op een mountainbiketrip vertrekken. Vrijdag ochtend probeerde ik bij een dokter binnen te springen, maar zonder succes. Aangezien mijn pezen en heup enkel pijn deden tijdens wandelen en niet met fietsen, besloot ik om toch mee te gaan op de trip. 's Middags ging ik eerst nog met Alexis en zijn collega's uiteten in een sushi restaurant waar reuzachtige schepen gevuld met verschillende soorten sushi geserveerd werden. Het was super gezellig en het eten was heerlijk.

In de namiddag liepen we met onze spullen naar de parkeerplaats waar we de andere mountainbikers voor de trip zouden treffen. Na een uurtje waren alle auto's ingeladen en vertrokken we richting Moab.

Zaterdag ochtend was iedereen klaar voor de eerste tocht, 'Slickrock', genoemd naar de zandsteen waar je over rijdt. Mijn conditie was niet op het niveau van de meerderheid en ik zou snel leren wat echt mountainbiken inhield. Het steile omhoog en omlaag fietsen dreef me tot mijn uiterste en af en toe moest ik toch afstappen, zeker omdat ik wat voorzichtiger wilde zijn met mijn blessures. De tocht duurde de hele dag en het was bakken in de zon bovenop de zandsteen, maar ik kon het tot een succesvol einde brengen.

Toen Alexis en ik terug aankwamen bij ons tentenkamp was de rest al met de auto naar het centrum vertrokken. Gelukkig konden we nog een rit fixen in de achterbak van de pickup-truck van iemand van de offroad club.

Eenmaal aangekomen in het centrum troffen we de rest bij 'Milt's', een restaurantje waar je heerlijke hamburgers en milkshakes kon krijgen. Ik nam de banana-heath shake, waar de bananen smaak heerlijk gecombineerd wordt met een notenmengeling. Na het kampvuur terug op de camping gingen we vroeg naar bed om de volgende dag terug fit te zijn. Aangezien de rit op zondag zwaarder en langer zou zijn, wilde ik niets riskeren met mijn heup en Achillespezen. Ik had daarom een plaats in Patricks jeep geregeld die met de offroad club ging 'four-whelen'. Ook al was ik slechts passagier, dat was super vet! We reden in een konvooi van vier jeeps de 'Fins and Things' route en daarna bezocht ik met Patrick nog 'Gemini Brigges' omdat zijn jeep de zwaardere route, 'Hell's Revenge', niet aankon.

Ook de derde dag ging ik weer offroaden, met Tyler deze keer. Alexis was net zoals de dag ervoor mee mountainbiken. Hun vooropgestelde route en het hoogtepunt van de trip was 'The Whole Enchalata', wat zoiets als 'de hele boel' betekent. Aangezien de route erg lang en technisch was deed één groep er slechts een deel van. Het offroaden met Tyler was iets 'heavier' en de route heette 'Poison Spider'. Voordat we terug naar de camping reden stopte we bij een rots waar gefossileerde dinosaurus sporen en duizenden jaren oude muurschilderingen, gemaakt door de inheemse bevolking, te zien waren.

Dinsdag vertrokken we terug naar Golden, maar Alexis en ik stonden extra vroeg op om met enkele anderen zonsopgang in 'Arches' te zien. Arches National Park lag heel kort bij en na een uur rijden bereikte we de parkeerplaats helemaal op het einde van het park waar de route, 'Devils Garden', naar 'Landscape Arch' begon. Het was een kwartiertje wandelen naar die boog. De rots waarop we stonden bevond zich echter in de schaduw van een grotere 'onbereikbare' rots, maar ineens zagen we Alexis daar bovenop lopen. Hij had blijkbaar een weg naar boven gevonden en al snel vertrokken wij ook. Door mijn 'geweldige' klimtalent, benodigde het echter een paar mensen bovenop om me te trekken en een paar onderop om me te duwen, zodat ik uiteindelijk ook van het uitzicht kon genieten. Na nog een half uurtje wachten, en het naar boven helpen van een Aziaat die de gekke blanken naar boven had zien klimmen, zagen we een klein stukje zon boven de bergen uit piepen. Hoewel zonsopgang voordat ze zichtbaar is heel traag verloopt, kun je de zon letterlijk omhoog zien bewegen vanaf het moment dat de rand eenmaal zichtbaar is. Door mijn gebrek aan deze kennis stond mijn camera dan ook veel te traag ingesteld voor een coole 'timelaps'. In ieder geval was deze zonsopgang één van de mooiste dingen die ik ooit gezien had.

In de namiddag reden we met Mike, de organisator van de trip en Patrick terug naar Golden, waar we dinsdagavond aankwamen.

Ik denk dat het nu tijd is om jullie geheugen wat op te frissen en iets uit de blogpost over Chicago te herhalen en uit te breiden. In het hostel in Chicago had ik Devin leren kennen. Devins hobby is reizen en kamperen en hik heeft hiervan zijn beroep kunnen maken. Hij toert met de band 'Foster the People', bekend van onder andere 'Pumped up Kicks' en plant hun trips. Devin was erg geïnteresseerd in mijn plannen en wilde best mee op roadtrip komen. Ik zag dat helemaal zitten want ik was nog op zoek naar reisgenoten voor gezelschap en om de kosten te delen. De dag erna werd het nog mooier toen hij me vertelde dat Mark Foster, de zanger van de band, het ook zag zitten om mee te komen. Ik had dit tot nu toe verzwegen omdat ik die mogelijkheid niet wilde 'jinxen'. Ik had na de ontmoeting regelmatig contact met Devin om ons van elkaars plannen op de hoogte te houden. We konden niet al vanaf het begin samen op roadtrip vertrekken omdat ik eerst Blade in La Crosse wilde bezoeken. Na het bezoek bij Blade was Devin zelf niet beschikbaar en vertrok ik alleen richting Yellowstone. En na Yellowstone zou ik Alexis bezoeken dus werd de roadrip weer wat uitgesteld. Uiteindelijk waren we tot het akkoord gekomen om ná mijn bezoek in Golden samen aan de roadtrip te beginnen, eventueel met Mark. Donderdag 16 oktober zou ik Devin om 11uur in het Greyhound station in Denver treffen om van daaruit een auto te huren. Woensdag, de dag na de mountainbiketrip, liet hij echter per telefoon weten dat zijn vlucht uitgesteld was. Een beetje ontgoocheld sprak ik met hem af om de roadtrip tot zondag uit te stellen. Gelukkig was Alexis zo vriendelijk om me tot dan te 'hosten'. In de namiddag ging ik met Alexis 'tuben' op de rivier 'Clear Creek'. Op de fiets en met een opblaasbare band rond de nek reden we door de straten van Golden.

We parkeerden onze fietsen en wandelde stroomopwaarts. Daar gingen we te water… in het ijskoude bergwater. Met de GoPro camera in de hand vaarden we de rivier af. Sturen was mogelijk door intensief gepeddel en de stroomversnellingen en watervalletjes maakte de afvaart heel spannend en hilarisch. Ook al ging de band (en daarmee ons middel) soms volledig onder water, slaagde we er op de één of andere manier in om de volledige rit óp de band te blijven. Het peddelen was een hel en onze handen zagen rood van de kou op het einde van de rit. Echter, onze handen waren niet het enige dat van de kou geleden had, maar laten we het houden bij 'size doesn't matter'.

Op de terugrit werd er hartelijk voor ons geapplaudisseerd toen we langs een terras fietsen, waar mensen ons herkende van de heenreis. 'Tuben' wordt daar frequent door de 'locals' gedaan, maar niemand is zo gek om het in oktober te doen. Terug thuis waren we net op tijd om ons heerlijk, zelf gebakken bananen-walnotenbrood uit de oven te halen.

Donderdag moest Alexis de hele dag op zijn werk zijn en hij had me enkele ideeën gegeven om me bezig te houden. Die middag was er een 'luncheon' voor CSM studenten waar een gratis lunch vergezeld werd van een presentatie over het leven en de carrière van een vrouw in de farmaceutische sector. Ook al was ik te laat voor de verplichte online inschrijving en was ik geen CSM student, vertrok ik schaamteloos naar de locatie om de gratis maaltijd proberen te claimen. Tot mijn verbazing en geluk was er geen controle en kon ik zorgeloos aanschuiven om mijn bord te vullen. Op het menu stond koeskoes met gehaktbrood en salade. Ik denk dat dat de lekkerste maaltijd was die ik gehad had sinds mijn luxepositie thuis, bij de mam en pap. Ik liep met het overvolle bord richting de mooi gedekte tafels en zette me naast twee eerstejaars vriendinnen. Later vergezelde een doktoraatsstudent en een professor ons nog. Ik denk trouwens niet dat ik de enige was die voornamelijk voor het gratis eten gekomen was. Ook stonden voor iedereen chocolade moussekes op de eettafels, althans zolang ik nog aan mijn hoofdgerecht bezig was. Heel toevallig was de professor naast me, Diana, een professor van Alexis. Via een wending in ons gesprek waren we daar toevallig achter gekomen en ze zei "Alexis? He is one of my students. I really like him". Na de presentatie was iedereen vrij snel weg, maar ik en die doktoraatsstudent gingen voor 'seconds' en aten daarna nog alle resterende moussekes op onze tafel op.

In de namiddag ging ik met Matthias, een huisgenoot van Alexis, naar de 'Coors' brouwerij voor drie gratis biertjes. Helaas mocht ik de tour door de brouwerij niet meer doen omdat we al eerst in de bar, wat het einde van de tour is, waren geweest. Omdat Alexis ook 's avonds nog moest werken nam ik de fiets naar een 'pumpkin carving' feesje waar alle internationale studenten voor uitgenodigd waren. Het feesje werd door Alyse bij haar thuis georganiseerd en ze had heerlijke pompoentaart en appeltaart voorzien. Die avond was trouwens de eerste keer dat ik complimenten kreeg over een Star Wars referentie van mij.

Na het feesje gingen we op stap in 'downtown' Golden en kreeg ik met mijn karaokepartner, Patrick, de hele zaal aan het meezingen met 'Living on a prayer'.

Vrijdag was iedereen van de mountainbiketrip uitgenodigd voor een feest bij Mike thuis. Hoewel iedereen ook uitgenodigd was om wat vlees op de bbq te gooien waren Alexis en ik de eerste aanwezig en de enige die vlees mee hadden. Enkele uitverkorenen lieten we kleine stukjes van onze overheerlijke ribben, steaks en worsten proeven. Ze waren allemaal onder de indruk van onze bbq kunsten. Later op de avond liep het huis langzaam vol barstte het feesje pas echt los.

Zaterdag sliepen we natuurlijk uit, eindelijk. Ik probeerde al sinds donderdag Devin te bereiken om onze afspraak op zondag definitief te bevestigen, maar had nog altijd geen bericht van hem gekregen. Ik zocht prijzen voor huurauto's online op en besloot de roadtrip alleen te doen als hij zijn afspraak op zondag niet na zou komen. In de namiddag bereidde ik met Alexis een huisfeesje bij ons thuis voor om mijn laatste avond in Golden te vieren. Ook dit feesje was meer dan geslaagd met een een bbq en een nieuw heerlijk bananen-walnotenbrood.

Zondag ochtend was er nog altijd geen bericht van Devin. Nadat ik per trein in Denver aangekomen was, wandelde ik naar het Greyhound station voor een laatste poging hem te treffen, maar zonder resultaat. Ik wandelde dus verder naar het autoverhuurbedrijf, Enterprise en vroeg hen of ik per direct een auto kon huren. Ik had namelijk nog niets (online) gereserveerd. Net toen ze me vertelde dat ik waarschijnlijk tot 's middags op een teruggebrachte auto moest wachten, reed er één de parkeerplaats op. De bediende zei "Oh je kunt ook die nemen". Ik draaide me om en niet veel later reed ik weg in een witte Dodge Challenger. Het duurde echter een tijdje voordat ik relaxt in deze dure 'muscle car' kon rijden. Ik reed terug naar Alexis, ondanks ons eerder afscheid, maar dit ongelooflijk verhaal moest ik gewoon laten zien.

We probeerde nog wat vrienden van hem te contacteren en hij wilde zelf ook heel graag mee op roadtrip, maar uiteindelijk had zoals verwacht niemand die mogelijkheid. Ik bracht Alexis naar zijn kantoor en nam opnieuw afscheid. Hierna reed ik vol vreugde en gevoel van vrijheid de snelweg op.

TRAVELLING IS, DISCOVERING WHERE YOUR HOME AND HEART IS.