Weer in't midden van de nacht toegekomen, en een paar uur later check out .. I miss having some good sleep!

't groot feest (ja, hier was er wel een :-S) hebben we gemist, ma gaat vandaag nog half door. Een beetje carnaval, zingen en dansen in de straat. Gezellig!

De autoloze zondag is blijkbaar nationaal, hier rijdt er ook niets.. en door de feesten is er in de mijnen niets te zien (ze werken niet).
't Klooster van Santa Teresa bezoeken we (lonely planet highlight) ma is supersaai.. 2 Vlamingen die we eerder tegenkwamen vluchten dan ook met onze groep mee naar buiten .. zegt genoeg :-)

Ons plan was de mijnen bezoeken, en nadien naar het NGO project El molino, waarvan papa verwacht dat ik is uitcheck hoe t daar zit ;-), maar die autoloze zondag houdt ons de hele dag op, en als er weer auto's zijn, willen de taxi's geen 20km rijden. s***!
We geven t bijna op, maar uiteindelijk vinden we toch nen bereidwillige taxichauffeur (money money money). We worden meer als hartelijk ontvangen door Mia, een kranige vrouw van bijna 80, en padre Carlos, de man die elk jaar nen brief schrijft naar onze pa.
En dan, genieten, Belgische kost! Tomatensoep, puree, witloof! En gebraad, pudding en nog vers gebakken wafels!! We babbelen de hele tijd en zien 'n stukje film van een Vlaamse school die op't project is geweest.

Ik verwachtte iets mini (papa heeft t altijd over 'n schooltje bouwen'), maar 't project is gigantisch geworden . Zeker 25 à 30 dorpen. En zo veel projecten.. Van zonnepanelen en -boilers, agricultuur (groenten eten kennen ze niet in Bolivia, maar de dorpen kweken alles zelf), kunstmatige inseminatie van de schapen, .. tot wegen bouwen en nog veel meer. Knap werk hebben die verricht. Wat we ons afvragen is wie ze op zal volgen als ze er niet meer zijn ..? Maar de dorpen zijn echt 'n heel pak vooruit. Dus No way back (hopelijk)!

Nog is een eenpersoonskamertje voor mij en dag nadien 9 Limburgers erbij. Toevallig, mensen uit 't dorp van Mia. Haar zus heeft indertijd 'n weeskind van hier geadopteerd, dat die mensen kennen.

We worden eerst rondgeleid in El molino (school, weefgetouwen, labo, ..) en gaan dan met de hele bende naar't geboortedorp van die vrouw. De landschappen zijn fantastisch en Mia vertelt verhalen over vroeger. Ze is hier al 55 jaar. Serieus wat dingen meegemaakt. Dagen door dal en berg gelopen om dorpen te bereiken, mensen naar de jungle verplaatst omdat andere gebieden ni leefbaar waren, .. Respect ..!
't geboortedorp blijkt verder als verwacht, en er is niets echt speciaal te zien. We zijn een beetje gestresseerd, want door 't lange rijden komt onze planning van het mijnbezoek in de namiddag in het gedrang. In molino krijgen we nog snel lekkere kost (spijtig genoeg binnen te schrokken, te weinig tijd) en met hun jeep zijn we net op tijd terug in Potosi. En dan.. moeten we 45min wachten om te vertrekken op nen verdwaalde Spanjaard, grr! Voor niks gehaast.

De zilvermijnen zijn eerst koud en vochtig, dan warmer en warmer. We gaan tot de 3de level naar beneden, in de transport gang. Er is weinig activiteit in de mijn gezien de feesten van de voorbije dagen. (Iedereen werkt er voor zichzelf, en de prijs van de zink-zilver mix staat laag). We zitten ook duidelijk in de toeristengang, niet de serieuze mijngangen. 't Is interessant om te zien, maar we zijn teleurgesteld dat we de mannen geen gaten zien maken. Enkel het transportwerk is er vandaag (gigantisch zwaar werk, allemaal nog manueel).

Bij den Tio, een beeld dat de duivel voorstelt, krijgen we wel veel uitleg. Voor ze beginnen, komen de mijnwerkers hier om steun vragen, met sigaretten, 96-graden alcohol (dat ze zelf ook drinken) en coca bladeren. De duivel heeft ne serieuze macho (mannelijk geslachtsdeel..), die ze ook besprenkelen voor hun eigen fertiliteit :-).

En zo zijn we pas laat buiten uit de mijn. Onze bus halen lijkt krap, ma we moeten ons geen zorgen maken zegt de gids, er zijn er genoeg. Tot we in 't busstation komen, en de laatste bus net vertrokken is. De schuld van de Spanjaard, die 45 min te laat kwam voor de toer. Niet leuk. De enige optie is nu ne gedeelden taxi nemen, die ons 2,5 keer zoveel kost.

We zijn wel op 2u tijd in Sucre, vinden direct een kamer, en slapen goed na een glaasje singhani. Relax-tijd na al het gehaast en de vele bus nachten. :)

Hello sucre!