De weg naar Santa Cruz is pas vanaf de tweede helft geasfalteerd ... Deze weg heb ik al 'n paar keer horen vallen als 'very bad road' .. da belooft! We hebben 'n vree goeie plek, met veel plaats voor Frederik zijn benen .. Ma een dikke Boliviaanse (jep, they are fat, eating French fries and fried chicken all the time!!) geraakt ni door 't gangpad, en 2 toeristen zijn blijkbaar 'n makkelijke prooi om ne stoel af te snoepen. (djeezes!) Anyway, de plaatsen gans vooraan zijn nog vrij. Op zich ok, moest de bestuurder ni zo zot rijden op ne weg vol putten en kronkels, en geen vrachtwagens voorbij steken zonder te zien wat er toekomt.. f*** !

Ondertussen durf ik mijnen tablet al bovenhalen in de 'duurdere' bussen (den check is altijd of de Bolivianen op de bus eruit zien als cholitas of ni, als ze zelf nen duren smartphone bovenhalen zitten we safe :-) ), dus de ritten gaan sneller voorbij (filmpjes en series zien, thx Ollie voor 't volzetten van mijn tablet!). De film is ni zó boeiend (of ik ben echt moe) dus ik val snel in slaap..tot de weg weer zot slecht wordt, en slapen er ni meer inzit.. Om 5-6u am zouden we afgezet worden in Samaipata, 'n dorpje 'n paar uur voor Santa Cruz. 5am blijkt 3 am. En daar staan we dan, langs de highway. 'N hostel hebben we pas voor de volgende nacht geboekt, en de straatnamen kennen ze hier niet, dus met de kaart van de lonely komen we ni ver. Of toch, de verkeerde richting uit, tot we 'n slapende hond wakker maken (letterlijk), ik over 'n prikkeldraad spring, (uiteraard) blijf hangen, mijn broek scheur en mijn been openrijt. 3.30am. En waar is dat hostel?! 'N beetje logisch nadenken brengt ons gelukkig toch daar. Voor 't eerst in de nacht wordt er snel opengedaan en de 3personen-dorm blijkt voor ons 2. Sweet! 'S ochtends wakker worden van hanengekraai (platteland, <3), geroezemoes van enkele andere toeristen die ontbijten en zonlicht .. is good ! Ontbijt is the best in town (sneetje bruin brood met zaadjes en pitjes, its been ages!)! We joinen 2 Fransen van onze leeftijd. (Fransen willen altijd Frans praten. Belgen, ok, Frans. En ja, we spreken allebei redelijk goed Frans, ma Frans associeer ik met werk en Engels spreek ik ondertussen 11 weken. Ik vind 't ook veel aangenamer als niemand in zijn moedertaal spreekt. Dus, Engels it is :-) )

Na chillen in Sucre ís't terug tijd om te bewegen. Nen taxi naar El fuerte, een van de belangrijkste (pre- en) incasites in Bolivia, is makkelijk bereikbaar met nen taxi. Ma 9 km, moet lukken, dus we gaan te voet. Tis klimmen, en zwaarder als verwacht, ma de uitzichten zijn weer super. De site is indrukwekkend. Ne gigantische steen die als tempel werd gebruikt, als begraafplaats voor de belangrijke mensen en als plaats om 't volk beneden toe te spreken. Er zijn beesten ingekerfd, ne puma en jaguar (power) en een slang (leven) die op speciale feestdagen wordt gevoed met chicha (drank van zwarte maïs) en andere dingen. De tocht naar boven heeft ons uitgeput, dus we zijn content als we de site rond zijn. En we met 2 Spaanse vrouwen den taxi naart dorp kunnen nemen. Time for apero :-).

De fles wijn geraakt verder leeg als verwacht (lees: volledig) terwijl we kletsen met de Franse vrijwilligster in ons hostel, en tegen dat we op restaurant gaan blijken alle jonge backpackers zich in't zelfde restaurant verzameld te hebben.. 't wordt ne gezelligen boel daar, en 2 ervan (Robert en Claire, Engelsen) zullen morgen ook op onzen trektocht zijn. Zij is grappig. Er speelt een liedje (Neil Young, volgens de gasten). 'Sounds like Pink Floyd' (Claire). 'No, it's not Pink Floyd!' C: 'It's defintely Pink Floyd' (totaal ni dus, hihi).

's Ochtends trekken we naar Amboro Park (Volcanes regio) voor nen dayhike, met de 2 Fransen van ons hostel en Claire en Robert. De gids spreekt niet echt goe engels, ma wil wel veel vertellen.. Wa dus eeuwen duurt.. Ik heb al schrik dat t een biologieles wordt in plaats van nen trekking, ma na 'n tijdje geeft ze het gelukkig op.

De Engelsen zijn iets minder fit als ons, ma kunnen er zelf goe mee lachen. 'Do you go hiking a lot?' 'No, how can u tell?' :) Den tocht is prachtig, ni al te zwaar. We moeten de rivier 7 keer oversteken (ofwel riskeren om via stenen in't water over te steken, ofwel schoenen uitdoen en er volledig inzakken.. fun!). We lachen wat af en ik heb een fijn gesprek met Claire, over charity schools, waar zij lesgeeft. 'T is 'n concept in Engeland, waar alle arme kindjes bijeen gezet worden.. strange.. concentratiescholen?!

Den tour was goed, dus we boeken bij dezelfde touragency voor de dag nadien, naar de Yungas, samen met de 2 Fransen. Nadien zouden we met de bende van gisteren gaan eten, ma we zijn zo uitgeput en mijn maag is (weer) niet 100 % (al de hele dag), dus we houden t bij noodlesoep met extra groentjes in 't hostel .. spijtig, had fijn geweest.

De Yungas zijn weer iets totaal anders, een Varenwoud heb ik nog nooit gezien. De gids, nen bioloog die in Engeland gestudeerd heeft, kan deze keer wel goed Engels, en begint ook weer met veel informatie. Tis deze keer wel interessant, ma t moet toch ni te lang duren. De Fransen hun conditie is zoals die van ons, dus 't ga goed vooruit en is echt genieten.. We passeren 3 verschillende ecosystemen, 't pad is uitdagend en de uitzichten adembenemend. De Fransen zijn ni echt mijn ding, vooral 't meiske neut 'n beetje als ze te veel naar boven of naar beneden moet, ma de gids is wijs om een klapke mee te doen en wa meer over Bolivia te weten te komen.. Hij blijkt diegene die den autoloze zondag heeft uitgevonden 2 jaar terug, dus we weten nu wie te vervloeken :).

's Avonds eten we deftig(er) met onze jonge Amerikaanse vriendjes van in het hostel, en 't is zaterdag .. er is iets te doen in Samaipata. We hebben de keuze tussen reggea in La Boheme of Spacelab, 'n soort techno dj contest. In la Boheme zit de sfeer goed, maar drank krijg ik nimeer binnen en de maag pruttelt tegen, dus laat wordt 't spijtig genoeg ni..

De zondag vertrekken we na ons ontbijtje richting onze laatste stop, ne shared taxi. De vent naast mij is vadsig, duwt mij de hele tijd en zit met zijn benen wijd open.. ma we bereiken veilig onze laatste stop.. St. Cruz!