Vrijdag de 8e ging ik vanuit Kaikoura weer terug naar Picton, de plaats waar de Ferrys vanuit Wellington aankomen. Na een biertje op een terrasje in de haven ging ik met de watertaxi naar het Portage Resort hotel precies tussen de Queen Charlotte en Kenepuru Sounds, twee zee inhammen, in. Met een busje werd ik daar opgehaald door de piccolo van het hotel. Prachtige ydillische plek, maar ik ontdekte al snel dat er niet te veel te beleven is als je er maar een nacht blijft. Het is oa het startpunt vd Queen Charlotte track een meerdaagse wandeling van ca 70 km, die je ook in etappes kunt doen, waar ik nu geen tijd voor had.

Zaterdag weer terug naar Picton en van daaruit westwaarst naar de volgende tussenstop, het plaatsje Takaka. Het vooraf geplande Nelson sloeg ik over, ik kon zo 2 nachten in de zelfde plaats blijven en had daarom vooral zondag meer tijd om activiteiten te ondernemen. Opnieuw kilometers aan wijngaarden en weer een prachtige weg die zich langs en over prachtige wildstromende beekjes en rivieren slingert. Iets voorbij Nelson gaat het flink omhoog als je het Tasman nationaal park nadert. Even een tussenstop op grote hoogte met een prachtig uitzicht over Tasman Bay bij Hawkes Lookout. Nog een klein uurtje en ik kwam aan in Takaka. Ik zag al snel dat het Motel, behalve gratis Wi-Fi, de nodige voorzieningen had. Ik maakte daar direct gebruik van en voor € 1,25 ging ik een wasje draaien want ik had niet veel schone kleren meer :-)

Zondagmorgen was ik van plan om vroeg op te staan. Op een of andere manier kwam dat er niet van nadat ik zaterdagavond er een latertje van gemaakt had. Tegen het middaguur ging ik op pad om richting de uiterste Noord-West punt van het Zuidereiland te rijden. Ook nu weer een prachtige route langs de kust met op het laatst ook nog een stuk op een onverhard weggetje om bij Wharariki Beach (een vd geplande 'Must See' plekken) te komen.

Vanaf de parkeerplaats was dat nog een kilometertje lopen. Zigzaggend tussen de grazende schapen (ik ken iemand die zich daar goed thuis zou voelen!) en ook hun uitwerpselen, kwam ik in de duinen terecht. Daar vandaan was het nog stevige wandeling (door de hevige wind) om op het strand te komen. Het aanschouwen van de twee enorme rotsen in de branding was adembenemend, kijk maar naar de foto's in het album. Helaas was het weer niet zo helder dat je door de boog van de voorste rots heenkijkend Mount Taranaki op het Noordeiland kon zien.

De bustrip naar Farewell Spit, een 35 km lange duinenpartij naar het Oosten wat een natuurreservaat is, sloeg ik over. Het was vrij prijzig, te tijdrovend (6 uur) en bovendien kon dat pas bij Eb de volgende dag. Wel heb ik daar nog een flinke strandwandeling gedaan.

Terugrijdend naar het motel brulde ik nog even lekker mee met Walking on Sunshine van Katrina and the Waves dat net op de radio was, voor mij al jaren de ultieme vakantieplaat, wat kan het leven toch mooi zijn.

Maandagmorgen ging ik nog even langs (Waikoro) Pupu Springs vlakbij Takaka. Een meertje en enkele beekjes met uitzonderlijk helder water. Helaas was niet alles vanwege werkzaamheden te bezichtigen. Daarna een lange rit van 325 km naar de volgende etappeplaats Punakaiki die weer langs prachtige rivieren en bergpassen voerde. Zo af en toe een stop voor koffie, een hapje, een peukje of een powernap en rond een uur of 4 was ik op de plaats van bestemming, een resort vlakbij het strand, schitterende lokatie!

ik had na het uitladen vd auto nog wat tijd, dus ben gelijk maar naar Pancake Rocks (weer een 'must see' object) getogen, wat nog geen minuut rijden was. Als je daar komt is direct (dat wist ik natuurlijk al lang) de naam er van duidelijk. De gelijkenis met een grote lading op elkaar gestapelde pannenkoeken is nu eenmaal treffend. De krachten van de natuur/zee over miljoenen jaren komt hier echt tot uiting zeg. De zee is woest en beukt hard op deze rotsen. Bij hoog water wordt het water samengeperst en wordt door de blowholes (spuitgaten) soms tot 20 mtr omhoog naar buiten geblazen. Dat gaat soms met een enorm geluid en harde klappen gepaard, dat kon ik dinsdagmorgen (toen het licht ook heel anders was) ervaren. Ik heb in elk geval een paar mooie fragmenten op film staan..

De voorgaande avond, dat wil nog even kwijt, at ik een heerlijke Tarbot met seizoensgroenten in het hotel, uitkijkend over het strand en woeste branding en de zon die langzaam onderging, wat een uitzicht was dat. Met Take Five van Dave Brubeck op de achtergrond was dat een perfecte afsluiter van die dag!