Dinsdag de 12e reed ik van Punakaiki naar de Franz Josef Glacier township, doel was om daar de Franz Josef en de Fox gletsjers te bezichtigen. Onderweg maakte ik oa nog een tussenstop in Hokitita waar ik in een reisgids over had gelezen dat daar het National Kiwi Centre was. Ik had deze bij nacht actieve en niet vliegende zeldzame vogel, en tevens Nationaal symbool van Nieuw Zeeland nog niet gezien. Ik wist niet of ik daar later nog een kans voor zou krijgen, dus dan gelijk hier maar.

Nou, ik heb er eentje gezien hoor, maar het viel me tegen. In een heel donker hok (waar je niet mocht fotograferen) zaten er een paar, maar moeilijk zichtbaar. Verder oa een aquarium met enorme zeepalingen van ca 1.50 mtr. wat bijzondere tropische vissen, leguaansoorten, krabben, kreeften en schildpadjes, dat was het wel zo'n beetje.

Om dat ik al vroeg bij het motel was ben ik na het uitladen van de auto gelijk maar naar het dorp gereden en besloot een kijkje bij de Franz Josef gletsjer te nemen. Vanaf de parkeerplaats was het een wandeling van ca 3 kwartier, tijd zat, dus direct maar even doen. Indrukwekkend hoor om dan aan de voet van deze enorme ijs en sneeuwmassa te staan, ik las in de gids dat hij in totaal 11 kilometer is. Onderweg er naar toe vele watervallen en stoompjes die allemaal door deze gletsjer ontstaan zijn, verder zie je hoe al het gesteente in de loop der jaren door de gletsjer is voortgestuwd naar de rivier die langs het dorp voert.

Woensdagochtend had ik de wekker op half 7 gezet. De reden daarvan is dat ik naar het 30 km verderop gelegen Lake Matheson wilde. Dit meer, ook wel spiegelmeer genoemd, moet bij het ochtendlicht adembenemend mooi zijn omdat (bij goed weer) je dan Mount Cook en Mount Tasman (de twee hoogste bergen van het land) in het water weerspiegeld kunt zien. Nou dat was het, het was wel even zoeken naar het juiste plekje, maar de klassieke foto heb ik geschoten. Kijk zelf maar in het gletsjer foto-album dat al online staat!

Daaarna ben ik gelijk even doorgereden naar de Fox gletsjer die hier vlakbij ligt, ik ben even naar een uitkijkpunt gereden voor het maken van een paar foto's en ik zag gelijk wel dat deze gletsjer ook groots (nog 2 km langer dan de FJ) was. Terug bij het motel sprak ik de pachter en vertelde over mijn plannen voor de rest van deze dag. Hij belde gelijk met de helikoptermaaatschappij (http://www.helicopter.co.nz/heli-hike/ ) die ik uitgezocht had voor een vlucht met een hike. Helemaal top geregeld, hoefde ik daarvoor niet apart naar het dorp te rijden. Eerst maar eens tijd voor een kop koffie en ontbijt.

Helikoptervluchten naar de beide gletsjers zijn zeer populair. Er is aan de rand van het dorp een landingsplaats, je ziet ze daar om de paar minuten landen en weer wegvliegen met een nieuwe lading passagiers. Nou, ik dus ook. Leek me helemaal geweldig om een vlucht te maken, dan op de gletsjer landen, daar wat rondwandelen en kijken en dan weer met de heli terug naar beneden.

Wat een belevenis zeg om dat van boven te zien en daarna op die enorme massa te staan. We hadden geschikte (Waterdichte) kleding en schoenen aangekregen en mochten minimale bagage (camera en water) meenemen. Onze gids Vince, die daar al stond te wachten nadat de voorgaande groep onze plekken in de heli innam, legde vervolgens uit hoe we de 'crampons' aan onze schoenen moesten bevestigen zodat we veilig over de gletsjer konden wandelen.

Hij nam ons mee op een formidabele tocht over deze ijsmassa ondertussen zeer enthousiast van alles uitleggend over het ontstaan van dit natuurwonder en met zelfs een leuke anekdote over een Maori dame die de naamgeefster vd Maorinaam voor de gletsjer was. Hinehukatere, zoals haar naam was, was erg goed in bergbeklimmen, haar geliefde echter niet en die verongelukte hierbij. Ze was ontroostbaar en dagenlang huilde ze boven op de berg van verdriet. Die tranen werden door de goden in deze gletsjer veranderd was ongeveer de strekking van deze sage :)

Opvallend de verscheidenheid aan kleuren, van bijna donkerblauw in de ijsgrotten tot zwart/grijs op sommige plaatsen, vooral onderin natuurlijk. Een gletsjer is natuurlijk altijd, afhankelijk vd weersinvloeden, in beweging. Geweldig om te zien hoe dat in zijn werk gaat. Links en rechts van ons beginnende gletsjerriviertjes waarvan het water heerlijk verfrissend was om te drinken. Al met al een ervaring rijker die ik niet had willen missen.

De volgende ochtend na het uitchecken ben ik weer naar de Fox gereden, nu de normale toegang, voor een ca anderhalf uur durende wandeling die je tot dicht aan de rand van deze gletsjer bracht. De Fox glacier is nog eens ca 2 km langer dan de FJ en hij leek ook breder op vele plaatsen, ook dit weer adembenemend mooi om te zien. Ook hier vlogen de helikopers af en aan om hikers op de gletsjer te droppen.

Daarna ben ik nog even naar Gillespies Beach doorgereden wat daar vlak in de buurt is, de laatste 12 km over een pad gemaakt van steenslag, harder dan 40 km/u was daar niet mogelijk, dus het duurde wel even voordat ik op de plek (waar vroeger ook naar goud werd gedolven) was. De aanvankelijk hier geplande wandeling liet ik schieten door tijdgebrek want ik wilde rond het avonduur in Wanaka, de volgende tussenstop, zijn.