Gisteren ochtend vertrokken uit Senkang. De fiets werd op de bus gehesen, tussen de bananen en wat paketten. De bus zelf laat zich lastig beschrijven. Het is een samenstelling van toyota en mitsubishi. Hij lijkt meerdere malen herbouwd. Gelukkig is het niet vol, ik heb twee plaatsen voor mezelf. Schuin voor me twee giechelende dames met hoofddoek die na wat aarzeling vragen of ze foto van me mogen maken. Uiteraard, dan kan ik straks ook mn gang gaan. De weg kent goede en mindere stukken. Soms wordt er stapvoets gereden. Rond 10 uur is er pauze bij een warung. Koffie en kleefrijst. De chauffeurs en hulpje eten uitgebreid. Nog eens twee uur later plaspauze en geen eten. We rijden door, volkomen door elkaar geschud. Omdat er weinig passagiers zijn kan ik gaan liggen op achterbank en even wegdommelen. Rond twee uur weer chauffeurswissel, ditmaal onder het rijden! Een duits echtpaar puft en steunt. Rond half vier op bestemming. Zij bieden aan dat ik mee kan rijden met hun minibusje, ik ben allang blij dat ik weer kan fietsen. Even buiten de drukte zoemen de banden weer, rechts af en toe een blik op zee met bijbehorende geur. Vissersdorpen, botenbouw. Het is heel heet wat ik pas goed merk als ik afstap. De laatste tien km nog aardig klimmen, is niet erg, ik krijg iedere hoogtemeter terug. Met 60 per uur suis ik bira in. Hier is het superdruk, een soort de Koog in hoogseizoen. Ieder weekend stroomt het hier vol met indonesiers met dure auto's en dito camera's. Na wat zoeken vind ik het pension waar de coassistentes het over hadden. Houten huis met schone kamer en werkende douche. Daarna biertje (0,75 ltr) op terras. Eten, nog wat lezen en slapen.