Woensdag 18 februari - Santiago (door Marleen)

We nemen vanavond de nachtbus naar het noorden, dus hebben we nog een hele dag om Santiago te bewonderen. We maken een stadswandeling (deze keer wel leuk!), komen over een marktje waar ik een miraculeuze jurk 10 in 1 jurk koop (ideaal voor op reis lijkt me), lunchen bij de Chinees en bezoeken een museum. Daarna haasten we ons naar de nachtbus richting San Pedro de Atacama. We vertrekken rond 19.00.

Donderdag 20 februari - van Santiago naar San Pedro

De busrit naar San Pedro duurt 24 uur, dus we zitten het grootste deel van de dag in de bus. We passeren vlakke woestijn grond, leegte en af en toe een stukje kust. Niet veel om over naar huis te schrijven.

In San Pedro worden we opgewacht door twee dames van de goedkoopste lokale camping die ons en een lading Chilenen overhalen om te komen kamperen. De camping is uiteraard dor en droog, maar reuze gezellig. Bijna alleen maar Chilenen om ons heen. We drinken Melvin (witte wijn met suiker uit een meloen), Piscola (cola en pisco, de Chileense drank) en maken op traditioneel Hollandse wijze kennis met onze campingburen.

Vrijdag 20 februari - San Pedro de Atacama

De voorzieningen op de camping zijn nogal mager, alleen vandaag komt er een druppelstraaltje uit de douche. De dagen hierna moeten we flessen water vullen uit de enige druppelkraan op de camping. We camperen dan ook in de woestijn.

We gaan San Pedro in om wat tourtjes te boeken en verbazen ons over de enorme hoeveelheid toeristen die hier rondloopt. Het stadje is best aardig, maar je voelt je niet bepaald een ontdekkingsreiziger als je hier door de straten loopt. In de touristoffice ligt een boek met feedback over de verschillende touroperators. We lezen het om ons te orienteren en vermaken ons kostelijk. Hillarisch! De woede en frustraties spatten regelmatig van de pagina´s. Schrijftherapie voor de reiziger.

Zaterdag 21 februari - San Pedro de Atacama

We beginnen de dag muy tranquillo. We hoeven niks tot 16.00 uur, dus gaan we alleen even het dorpje in om de toerist uit te hangen. Al onze tours zijn geregeld, dus dat is wel super relaxed. Om 16.00 uur (uiteraard een half uur later...) vertrekken we voor een tour naar de Maanvallei en de Valle de Muerte.

Het is hier ongeveer 2500 meter boven zeeniveau en dat merken we wanneer onze gids denkt dat het leuk is om 45 minuten door de woestijn te lopen, terwijl alle andere toeristenbusjes ons inhalen op weg naar de eerste vallei. Wel mooi uitzicht, dat moet gezegd. Een woestijn met zandduinen en rotsen, doet ons wel erg aan Namibie denken. Wanneer we hijgend terugkomen bij het busje, vertrekken we naar de maanvallei. Prachtig hier, met zoutmijnen, rotsen (amazing rockformations), maanachtige landschappen en honderden anderen toeristen. We zien de zonsondergang en klikken er lustig op los. ´s Avonds eten we in onze stamtent. Dicht bij de camping en heel goedkoop.

Zondag 22 februari - San Pedro de Atacama

We staan om half 4 op, want er is weer een zonsopgang die gezien moet worden. Rond 4.00 uur (uiteraard ook een half uur later!) worden we opgehaald en vertrekken we naar de Tatio Geysers, de hoogst gelegen geiser vlakte ter wereld, ruim 4000 meter hoog! Het is 2 uur rijden door het donker, dus we proberen nog wat te slapen. Het vriest ongeveer 5 graden boven bij de geisers, als we uitstappen om te gaan ontbijten. De gids legt uit dat we hier niet komen voor de zonsopgang, maar dat het later op de dag warmer wordt en er dan niks meer te zien is van de pluimen waterdamp die boven de geisers hangen. We nemen nog een dipje in een lekker warm thermaal bad en gaan weer campingwaarts. We stoppen onderweg nog een aantal keren om te genieten van het natuurschoon en een mooi dorpje. Als verrassing bekijken we aan het einde van de trip nog een aantal cactussen en een waterval, midden in de woestijn. We hadden een vrij prijzige tour gekozen, maar de zeer goed engels sprekende gids, die op elke vraag een antwoord heeft, maakt veel goed. Op de camping zitten we de halve middag te kletsen met een ingenieur in opleiding uit Arica. Gaat best goed met het Espanol. Vroeg naar bed, want de volgende dag vertrekken we vroeg.

Maandag 23 februari, (door Jeroen) trip salar de Uyuni

Het duurt even voor we onderweg zijn, maar als het busje rijdt, zijn we binnen een kwartier Chili uit, op weg naar Bolivia. De weg gaat lekker omhoog, om te eindigen bij de grensovergang. We worden verwelkomd door een altiplano (hoogvlakte) vos en voor het ontbijt zijn we Bolivia binnengestempeld. Onze reisgenoten in de jeep zijn twee engelse meiden van 18, twee engelse kostschooljongens, tevens 18 en een canadese van 23. Onze chauffeur, Simeon, rijdt ons naar een aantal erg mooie altiplano meren. De een is wit, de ander groen, weer een ander is blauw en soms zitten er flamingos in. Aangevuld met een flink aantal bergen, vlakten en schitterende wolken is het een en al ooh en aah. We badderen nog in een thermaal bad, zien meer geisers en hebben een heerlijke lunch. Bij verschillende reisgenoten slaat de hoogteziekte toe in de vorm van flinke hoofdpijnen. We zitten immers nu op ongeveer 5000 meter hoogte. De chauffeur deelt cocabladeren uit (niet verslavend, niet gevaarlijk) tegen de hoogteziekte, dat hier wordt genuttigd als pruimtabak. Na de siesta vertrekken we naar de lago colorado, een rood meer met nog meer flamingos. Na het avondeten maken we ons druk over de voorspelling die ons gedaan is door de geisergids: temperaturen zo rond de -10. Goed ingepakt liggen we de halve nacht te zweten.

Dinsdag 24 februari- trip salar de Uyuni- We zijn vandaag een half jaar onderweg!

Op de een of andere manier staan we als laatsten op (er zitten meer groepen in het hotel) en vervolgen we onze trip. De i pods worden tevoorschijngehaald (opa en oma hebben geen i pod) (en ook geen facebook) en vrolijke deuntjes schallen door de landcruiser. We blijken nog een aardig mondje mee te kunnen praten over muziek, wat niet geheel onbelangrijk is, want we hebben het bijna nergens anders meer over. We zien weer veel moois: een rots die op een boom lijkt (amazing), verschillende meren, gekleurde bergen, een rokende vulkaan, veel hertjes (is hier vicuna of lama) en een carnavalletje in een klein dorpje. We rijden door naar ons hostal in San Martin, waar het ook volop carnaval is. Als we ons geinstalleerd hebben rennen we achter de kleine optocht aan en storten ons in het feestgedruis. Een man of veertig lopen stomdronken door de straten, begeleid door trommels en fluiten en bezoeken verschillende "vrienden" . We mogen meedoen en worden al snel door half tandenloze vrouwen en mannen volgegooid met bier en felgekleurd (huisgestookt?) vergif. Om de transformatie van sightseeende toeristen naar hardcore Boliviaanse feestbeesten compleet te maken, worden we omhangen met serpentines, gedoopt met confetti, onze wangen volgestopt met cocabladeren en onze kleren doorweekt met water dat door kinderen met waterpistolen en volwassen met blikken water naar ons wordt gegooid. Marleen ziet er waarschijnlijk erg zongedroogd uit, want ze krijgt elke keer de volle laag. We worden op het binnenerf van iemand onthaald op nog meer gif, cocobladeren (voor een gelukkig huwelijk) en een best lekkere soep op basis van quinoa (lokaal graan) en stukken zeer onappetijtelijk vlees (lama?). We lopen nog een paar huizen mee met de meute, slaan de trom en schreeuwen en jodelen tot we het zo koud krijgen in onze natte plunje, dat we maar eens wat gaan eten in ons hostal. Er is nog geen eten, dus zetten we een ska CD op die we in Buenos Aires gekregen hebben van Jose en iedereen springt vrolijk in het rond. Een paar nieuwe lokale vrienden komen ook binnen en doen enthousiast mee. Na een half uur dansen zijn mijn kleren weer droog (ik was dan ook wat minder het bokje dan Marleen). Na het eten, vroeg naar bed.

Woensdag 25 februari - trip salar de Uyuni (door Marleen)

En weer is er een zonsopgang die we niet mogen missen! Om 5 uur worden we uit ons bed getrommeld, iedereen is nog wat uit balans na de carnavalsavond, maar wonderwel vertrekken we stipt op tijd. We zien de zon op komen over de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld van 12000 km2. Na de zonsopgang maken we grappige foto´s van elkaar met vreemde (geen) diepte effecten. Voor het ontbijt rijden we door naar het visserseiland, waar op de rotsen enorme cactussen groeien die soms 900 jaar oud zijn. De zoutvlakte lijkt wel een meer (wat het ooit ook was natuurlijk). We ronden de tour af met een bezoekje aan de zoutmijnen en een zout hotel (helemaal gebouwd uit brokken zout) en als ultieme afronding (voor Kooijmansen dan) bezoeken we een treinen kerkhof. We zijn rond 15.00 uur vrij om te gaan en nemen een kamer met badkamer in een hotel. Een heel goede keuze, zoals later zou blijken. Na een ´sex and the city´-achtig incident, ren ik de hele avond naar de wc en zelfs ´s nachts 7 keer! Misschien ben ik toch niet helemaal carnaval proof?

Donderdag 26 februari - Uyuni

We blijven het grootste deel van de dag horizontaal in bed. Jeroen krijgt eveneens last (alhoewel je hem niet ziet rennen), dus we doen het rustig aan. Na wat medicatie en het oude vertrouwde wit brood met bananen, gaat het al weer een beetje beter. Jeroen hoort opeens bekende stemmen, Sarah en Thijs in het zelfde hotel! We gaan uiteten en praten bij. Waarna ik met heftige buikpijn weer in bed belandt.

Vrijdag 27 februari - Uyuni

Weer enigszins fit nemen we nog wat medicatie en gaan dan het dorpje in. We internetten en kopen een buskaarje: morgen 10AM naar Potosi.