Zaterdag 28 februari - Van Uyuni naar Potosi (door Marleen)

Vandaag nemen we de bus van Uyuni naar Potosi. Het is bewolkt in Uyuni, er liggen grote plassen op straat en het is behoorlijk fris. Niet wat je je voorstelt bij een woestijn stadje. We kijken eens goed om ons heen, en ja, we zijn inderdaad in een nieuw en veel armer land. Veel vrouwen in traditionele kleding, gehard door het leven lijken ze vaak wel 15 jaar ouder dan ze zijn. De bus is ook van beduidend mindere kwaliteit dan die van Argentinie en Chili. Het is vooral bizar dat het land zulke rijke zuiderburen heeft. Door onze eerdere reis door Afrika hoeven we echter niet te wennen. Na zo´n 6 maanden reizen is alles al snel normaal, sommige dingen vallen ons pas op als andere toeristen het zeggen. Dat is wel een vreemde gewaarwording en misschien ook wel een beetje jammer. Voordeel is wel dat we niet snel meer ergens van staan te kijken. De medereizigers vinden de rit lang en zwaar, maar aangezien we nu elk een stoel hebben en droog zitten, valt het ons reuze mee. Het uitzicht is subliem: kale rotsen die bruin, paars en soms bijna blauw kleuren. We stijgen langzaam, want Potosi ligt op 4300 meter hoogte, daarmee de hoogst gelegen stad ter wereld. Net als de bussen in Mozambique houden we gedurende de 8 uur (!) durende rit nooit een officiele pauze. Gelukkig ben ik het nog net verleerd om bij alle mogelijke tussenstoppen (werk aan de weg, instappende passagiers etc.) uit de bus te sneaken en me te verschuilen achter een dichtbijzijnde struik of zandheuvel. In Afrika moesten we ons nog regelmatig door het busraampje wurmen, dus ook dat is vooruitgang. Tegen de avond komen we aan in Potosi. Twee uur vertraging, want de weg was onverhard (dachten ze bij het busstation soms dat de weg ineens geasfalteerd zou zijn?)

We springen in een voorbijgaande minibus en stappen uit in het centrum (lopen met backpacks op je rug om 4300 meter hoogte leidt tot veel gehijg, wat niet echt charmant is en dus ten alle tijde voorkomen dient te worden!). We vinden een mooi oud hotel, waar we een kamer krijgen aan het eind van een lange en volledig onbewoonde gang. Laagseizoen? De oma die het hotel runt is allervriendelijkst, maar ook zo fragiel, dat we ons elke keer bezwaard voelen als we haar weer naar de voordeur zien strompelen. We eten in een vegetarisch restaurantje, waar we keuze hebben uit twaalf soorten vegetarische burgers, gemaakt van groenten, granen, tofu en quinoa en acht andere dingen. We staan versteld en ook de prijzen zijn hier zeer aangenaam.

Zondag 1 maart - Potosi

Potosi: Mijn stadje in (of op?) de bergen, bekend om de mijnen waar al 450 jaar in wordt geploeterd. Eerst was er zilver en nu is er de hoop (of wanhoop) om zilver te vinden. Ondertussen delft men mineralen, lood en wat maar waarde heeft. De Cerro Ricco, ook wel de mijn die mensen eet genoemd, heeft in zijn bestaan zo´n 8 miljoen mensen verzwolgen. Schokkend.

De rijkdom van weleer is nog goed te zien in de stad, maar daarnaast is het vooral een heerlijke, beetje rommelachtige en armoedige stad. We vermaken ons uitermate goed! We vallen onverwacht weer met onze neus in het caranvals-feest. Deze keer met een meer serieuze optocht met ingestudeerde dansjes en verkleedpartijen. Erg leuk. Verder struinen we de stad af, lopen naar het uitzichtpunt om de stad van boven te zien en strepen ons lijstje af: World Heritage site, check!

Maandag 2 maart - van Potosi naar Sucre

Wederom een prachtige busreis. We dalen iets, waardoor het landschap groener wordt. Prachtige dalen, groende valleitjes, net een sprookjesboek. We hebben weer veel plezier met de ansichtkaar uit Nederland. ´Ja, ja, veel bloemen in Nederland´. We komen in de middag aan in het veel rijkere Sucre. Het centrum bestaat uit heel mooie witte gebouwen. En niet alleen zijn de gebouwen rijker, ook de mensen hier zien er veel welvarender uit. Voor het eerst zien we na alle ´SI SI Evo Mas!´ook af en toe een allesdoorkruisende ´NO´. Evo Morales heeft gelukkig niet het hele Boliviaanse volk achter zich staan. Zou een beetje saai worden, zo zonder oppositie.´s Avonds zien we de schokkende film ´the Devils Miner´ over een 14 jarige jongen die werkt in de mijnen van Potosi. Levensverwachting na eerste werkdag nog zo´n 10 jaar.