We zijn weer terug in El Calafate en met veel tijd om te doden tot de volgende bus kruipen we weer eens achter onze digitale vriendjes.

Zondag 1 februari, door Jeroen

Een nieuwe maand en de helft van onze trip komt steeds meer in zicht. We nemen in de middag de bus naar El Chalten, die onderweg nog een paar keer stopt voor foto·s en plaspauzes. De vergezichten zijn weergaloos en als we ons einddoel naderen worden we getracteerd op een blik op de Cerro Torre en Fitzroy, ook een erg mooi stuk steen. We eindigen op de gratis campsite van de Argentijnse staatsbosbeheer (water uit de rivier, drinkwater 500 meter lopen naar een kraan en het toilet is een plastic hok met een gat er in).

Maandag 2 februari

We mogen weer eens vroeg uit de veren en spoeden ons naar het beginpunt van onze icetrekking. De gratis camping is niet echt centraal gelegen, dus we lopen ons de komende dagen de benen onder ons lijf vandaan. Voordeel hiervan is dat we de bergen en vooral Fitzroy rood/oranje zien opschijnen in het ochtendlicht.

We beginnen vrij rustig met onze zeer sympathieke gids, maar na een tijdje laat Marleen de gehuurde wandelstokken flink door de lucht maaien. Waarom we handschoenen moesten huren is ons, na een tijdje zwetend de berg op, volkomen onduidelijk. We pikken onderweg nog een paar mensen op en onze "crampons" (stijgijzers?) en een klimgordel. We blijken in het gezelschap te verkeren van een schrijfster van de Lonely Planet van Argentinie en Buenos Aires, de schrijfster van de Patagonian Trekkings gids van de Lonely Planet en een conflict prevention officer (stond op haar kaartje) van de departement of state (ministerie van buitenlandse zaken van de VS). Fijn om weer eens een paar Amerikanen te ontmoeten die niet aan alle cliches voldoen en er wordt flink wat info uitgewisseld. Een van de dames heeft in Kirgistan gewoond en is niet zuinig met tips en mooie verhalen. Het is ook erg interessant om te praten met de mensen die de reisgids schrijven die we soms zo handig vinden en soms vervloeken. Gelukkig stonden ze open voor feedback.

We steken hangend aan een touw dat verbonden is met onze klimgordel een snelstromende rivier over. De wandeling is pittig en na een tijdje haakt de vader van twee tieners af, hij houdt het niet bij. Om een uur of 1 (we zijn begonnen om 7 uur) zijn we op de gletsjer en kunnen de stijgijzers aan. Het is tot nog toe schitterend weer en het uitzicht is fenomenaal. Heel veel zon, weining wolken en geen wind, de zonnebril en zonnecreme zijn absoluut noodzakelijk vandaag. (Er schijnt hier ook extra veel UV naar beneden te komen en dat voel je wel.) De gids verhoogt het feestplezier door te vermelden dat er in het zomerseizoen van vijf maanden, maar twintig dagen zo mooi weer is. Het is moeilijk om het landschap te omschrijven dat we zien (daar hebben we een camera voor), maar het is fantastisch. De gewaarwording dat we bovenop een enorme, bewegende klomp ijs lopen, strijdt met de aanblik van het landschap dat achter de gletsjer ligt, om onze aandacht. Het begin van de gletsjer lijkt net modder, maar is gewoon bedekt met stenen en gruis. Gaandeweg wordt het steeds witter en zien we stroompjes water, op weg naar grote glijbaangaten in de gletsjer, over het ijs stromen. We klimmen een beetje, dalen een beetje en komen aan bij de plek waar we gaan lunchen. We hebben de meegebrachte handschoenen niet echt nodig, maar de gids legt uit dat als we vallen, het ijs scherp als glas is. Na een broodje gaan we ijsklimmen. Met een helm op het hoofd hakken we ons (goed gezekerd) met onze stijgijzers en ijsbijlen een weg naar boven. Afdalen gaat al abseilend en dat doen we heel professioneel. Dan moeten we alweer terug en kletsen ons een weg van de berg af. Het laatste stuk moeten Marleen en ik ons nog flink haasten omdat de verhuur volgens het briefje op de deur om acht uur dicht ging. Nu begint alles toch wel een beetje pijn te doen. Uiteindelijk zijn we bij de verhuur om kwart over acht, 14 nadat we die ochtend ons tentje verlaten hebben. Hij is nog open. Na zo·n topprestatie mogen we wel uit eten en het huisgebrouwen bier (heel, heel erg lekker bier) proeven.

Dinsdag 3 februari

Uitslapen en onthaasten, dat is vandaag het thema. We doen niet veel. Lopen ergens in de middag eens naar het dorpje en gaan wat eten. Zowel fysiek als mentaal hebben we absoluut een dag nodig om van onze belevenissen van gisteren bij te komen. Ik kan het niet anders noemen dan extatisch (behalve de laatste twee uur naar huis dan) en daar moet je altijd even van bijkomen.

Woensdag 4 februari

We genieten nog een keer van het uitzicht vanaf onze camping en nemen een vroege bus naar El Calafate, alwaar we mogen wachten op de bus naar El Bolson.