The big trip
 
Day 1
 
The morning of the big trip was now upon us. We all met at Willam and Rachel's hotel and started getting the bikes ready. We hadn't even left the car park and already Willam's bike would not start, Nadia's clutch wouldn't release and Robin's bike was smoking like it had a 40 a day habit. Betty was ok... for now.
 
Our first stop was a place called Chicken Village. This is where one of the 53 hill tribes of Vietnam live (easy to find as it has a giant concrete chicken in the centre). Although not much to do, there is a lot to see in these minority villages, such as: coffee plantations, curry farms, weaving and drying produce on the road side. Hoan said that he needed some 'happy water' for this evening's entertainment so once again he led us into a stranger's house to buy some rice wine. We kept ourselves entertained with the family's pigs whilst he was doing business. 
 
Some of the things for sale at the local market can seem quite unusual to a Westener, such as: chicken heads on a spit roast, barbecued chicken's feet and our personal favourite - a tiny barbecued sparrow with a giant egg shoved up its arse. The deep fried banana cakes, however, were very nice.
 
On the way to the accommodation we stopped on a bridge to see a floating village. People spend their entire lives living on the water and we all thought it seems a very peaceful (but boring) existance. 
 
Our accommodation for that evening was basic but in a very nice area, next to a lake, surrounded by mountains. Hoan said to meet him at the local ‘head quarters‘. This is the place where you could have hot shower, hot meal and cold beer. The place had a lot of other easy riders and it didn't take long before rice wine and a guitar were getting passed round everybody. A very pleasant evening. 
 
Day 2

 Whilst eating breakfast at HQ, a giant elephant walked past and his owner parked him next door. This must be a thing that locals do each morning as later on we spotted another guy taking his elephant for a walk. 
 
Hoan said 'today is going to be special' and he was right. It start off with a visit to a local brick works where we saw how they make and fire bricks. When visiting this place we noticed a very small girl who was following us around and we stopped to play with her. 
 
We climbed a large stone hill called Elephant Mount, which reminded us very much of the rock formations in Yosemite National Park. This was a nice break to streach our legs after sitting on the bike. A short while after this Hoan turned off the main road into an orchard. Hania and I did not recognise the fruit that was growing there or the taste of it. It was cocoa. It was imported to Vietnam a few years ago and it's only recently that the locals found out that the cocoa plant gets made into chocolate. Apparently they were amazed when somebody told them.
 
Finally, the main stop of the day - a beautiful waterfall in the middle of a National Park. Yet again, having no health and safety in this country, the only thing to stop you going underneath the waterfall is a sign written in Vietnamese, which we all ignored. The water was so strong that it ripped the ring that I have been wearing for 10 years straight off my finger when I was in the middle of it. Hania wasn't a massive fan of being under the waterfall as it was so strong that in places you could barely beath. There was however a really nice lagoon at the bottom with perfect, calm water, where we could all relax.
 
The meal that evening was fresh spring rolls... excellent!
 
Day 3
 
 The day we have been dreading. We knew it was going to be the biggest amount of driving on the worst roads of the trip, most of which are still under construction. Hoan managed to find an 80km detour, which went through a beautiful rubber tree plantation. Each morning workers cut a spiral out of the tree bark. The white sap trickles down this groove into a collection bowl (it smells very much like condoms). This liquid is then processed to make all mannor of rubber products. 
 
The road was very, very bad and our luggage rack was clinging on for dear life. We were driving pretty much all day with short stops for coffee and to visit some more plantations (pepper and tamarind). We were very happy when we reached our evening accommodation - Hoan's family home.
 
We were greated by Hoan's father with some nice tea and a hot shower, whilst Hoan's mum prepered a feast for the whole family + 6 weary European travellers. The food (and rice wine) was amazing. Fresh spring rolls, soups, salads and meats and... THE EGG! Hoan had warned us about this earlier in the day but Hania and Rachel had not been listening at that time. This was no ordinary duck egg. This is a fertilised egg where the duck embrio has been growing for 5 days. Upon cracking the egg, fluid drops out and the egg falls into 2 halves. The first half looks like a normal hard boiled egg with massive vains running through the yolk. The other half is gray and chewy (I presume this is the duck). Hoan's father offered us more and with our best mime skills we told him that it was delicious but very filling.
 
It wasn't until drinking coffee with the neighbours and discussing the evening meal that Hania and Rachel realised what they had eaten. Thankfully they laughed about this. A really nice evening
 
Day 4

 A nice chilled out day after the day of driving. It started off with yet another bike rack repair, then looking round a lake, lots of coffee breaks, a visit to a green tea plantation, seeing rice noodles drying in the sun and a visit to an orphanage. We bought some sweets on the way to give to the kids. What surprised us is that the orphanage runs solely on voluntary workers and donations. They receive nothing from the government and there are over 200 children living there, the youngest of which was only 3 months old. 
 
After our evening meal we decided to stop for a quick beer on the way home. The owner of the little cafe was playing the guitar and he misunerstood us saying 'your playing is really good' as 'can we play your guitar?'. I ended up playing the guitar whilst the owner kept pouring more and more rice wine to encourage us to sing. He particularly enjoyed 'Hotel California' by The Eagles. 
 
Day 5

 We started off by visiting a Roong House. This is the comunity meeting place which hill tribes have designed to be as tall as possible so that connects with the heavens, mainly used for social gatherings. This streach of The Ho Chi Minh trail saw a lot of fighting during the war. Hundreds of thousands died in this area alone and so there are many war memorials along the route, one of which is a tank that you can climb inside to have a look, so we did. 
 
We just had time to cross over a very rickety bridge and visit a small hill tribe village before the rain started. We had been fortunate with the weather so far but this was terrible. As we were in the mountains we had no choice but to press on and make it to the accommodation. Our clothes got wet through and due to the altitude the temperature plumeted.

  The rain was so hard that it hurt our arms and faces and we could barely see. Betty took this moment to have her first major drama of the trip. The water got into the engine causing it to loose power, misfire, bounce like a kangaroo and then stop miles from nowhere. After drying out the spark plug she was alive again but needed to be driven absolutely flat out in order to make it there. 
 
That night we celebrated making it to the accommodation with a really nice Vietnamese set menu and more rice wine of course.
 
Day 6

 Hoan wanted to check in on an elderly friend of his and invited us to come meet her. Apparently she is 106 years old and 5 months ago died in her sleep but woke up fit as a fiddle the next day. Willam had a phrase in Dutch for this 'broodan aap' which roughly translates as bulls***. She was a very nice old lady, but we kept our distance as she admitted she hadn't showered since she died and has an itchy head due to having headlice.
 
On the very picturesque way to Hoi An we stopped at a pineapple plantation. We were both quite surprised as we had imagined pineapples grow on trees, whereas they grow more like a flower from a very short plant. Once you harvest the pineapple, another one grows within a few weeks to produce a year round fruit.
 
We finally got to Hoi An and had a last beer together with Hoan. We thanked him for the wonderful trip wishing him all the best for the future and said we would recommend him on our blog:

 email: [email protected]
 phone no: +84 0986618861
 web: www.vietnameasyrider.com/tripadviser
 facebook: Phan Hoan
 
As for Willam, Rachel, Robin and Nadia, we spent another 2 nights together before all heading our seperate ways. We had such a great time with the 4 of them that we swaped contact information and said we would be in touch and maybe visit each other. We are sure we will. We all got along very well and became good friends in a short time. All in all, a trip to remember!




 
Nasza duża wycieczka

Dzień 1
 
Nastał dzień, na który wszyscy czekaliśmy. Z samego rana zebraliśmy się przy hotelu Willama i Rachel, skąd mieliśmy wyruszyć. Nie opuściliśmy jeszcze parkingu, a motor Willama i Rachel nie chciał zapalić, motor Nadii miał problemy z popuszczaniem sprzęgła, a motor Robina niesamowicie kopcił. Z Betty natomiast wszystko w porządku... na razie.
 
Naszym pierwszym przystankiem była Chicken Village (Wioska Kurczaków), która była miejscem, gdzie żyje jedno z 53 Wietnamskich plemion (łatwo ją znaleźć, gdyż w wiosce postawiony jest ogromny posąg betonowego kurczaka). W owch wiosksch mniejszości Wietnamskiej nie ma dużo do robienia, jest za to dużo do podziwiania. Przejeżdzając widzieliśmy plantacje kawy, plantacje przyprawy curry, ludzi tkających materiały oraz suszących ryż i kawę przy swoich domach. Hoan powiedział że potrzebuje 'wesołej wody' na wieczór, tak więc pojechaliśmy do czyjegoś prywatnego domu gdzie Hoan załatwiał trunek, my tymczasem poszliśmy zobaczyć dom, gdzie główną atrakcją dla nas były świnki, z którymi pobawiliśmy się i 'pogadaliśmy' przez kilka minut.
 
Następnie pojechaliśmy na targ, gdzie dla nas, Europejczyków, jedzenie które tam sprzedawano wydawało się być co najmniej dziwne. Widzieliśmy głowy kurcząc na obracającym się rożnie, grilowane łapki kurczaków, najlepszy był jednak mały grilowany wróbelek z wielkim jajkiem wciśniętym w tyłek. Nie spróbowaliśmy żadnego z tych specjałów, skosztowaliśmy natomiast smażonego banana w cieście, który był bardzo dobry.
 
W drodze do miejsca gdzie mieliśmy spędzić noc, zatrzymaliśmy się na moście, skąd zobaczyliśmy wioskę na wodzie. Były to unoszące się na wodzie domy, w których żyli ludzie. Fajnie było to zobaczć, stwierdziliśmy jednak, że takie życie musi być bardzo nudne. Ruszyliśmy w dalszą drogę.
 
Dojechaliśmy do naszego zakwaterowania, które było dość podstawowe, ale znajdowało się w bardzo urokliwym miejscu nad jeziorem otoczonym górami. Hoan powiedział, że spotkamy się w jednym z domów mieszkających tam ludzi. Było to miejsce, gdzie mogliśmy wziąć gorący prysznic, zjeść ciepły posiłek i napić się zimnego piwa. Jest to też miejsce, w którym zatrzymują się wszyscy easy riderzy. Nie trwało to długo, a uzbierała nam się mała grupa, z którą spędziliśmy miły wieczór przy wspólnym śpiewie, grze na gitarze i oczywiście winie ryżowym.
 
Dzień 2

Następnego dnia, jedząc śniadanie, nagle zobaczyliśmy ogromnego słonia, którego właściciel zaparkował tuż przed swoim domem. Byliśmy nieco zaskoczeni tym widokiem, aczkolwiek, jak się później okazało, każdego ranka ludzie wyprowadzają swoje słonie na spacer i idąc ulicą zobaczyliśmy ich jeszcze kilka.
 
Hoan powiedział 'dzisiejszy dzień będzie wyjątkowy' i miał rację. Zaczęliśmy od ceglarni, gdzie zobaczyliśmy jak się lepi i wypala cegły. W ceglarni zauważyliśmy, że mieliśmy małego towarzysza, który chodził za nami. Była to mała urocza dziewczynka, z którą pobawiliśmy się troszkę.
 
Wspięliśmy się też na duże kamienne wzgórze zwane Górą Słonia, które przypominało nam kamienie z Parku Narodowego Yosemite w USA. Była to miła przerwa na rozprostowanie nóg po długim czasie spędzonym na motorach. Przejechaliśmy nieco dalej i zatrzymaliśmy się w sadzie pewnych specjalnych drzew. Ja i John nie rozpoznaliśmy tych trzew, ani ich owoców, ani nawet smaku owoców. Były to drzewa kakaowe! Nasiona tych drzew zostały sprowadzone do Wietnamu zaledwie kilkanaście lat temu, a kilka lat temu Wietnamczycy dowiedzieli się, że z nich robiona jest czekolada. Podobno byli bardzo zaskoczeni tym faktem.
 
Ostatnią, główną atrakcją tego dnia był piękny wodospad położony w środku parku narodowego. Nie mając żadnych barierek wokół wodospadu, jedyną rzeczą, która mogła nas zatrzymać przed wejściem pod wodę, była tabliczka z jakimś wietnamskim napisem (prawdopodobnie zakaz zbliżania się do wodospadu). Wszyscy jednak swobodnie to zignorowaliśmy i weszliśmy pod wodospad. Spadająca woda była tak silna, że ściągnęła pierścionek Johna, który nosił przez 10 lat. Ja natomiast musiałam mocno trzymać mój strój kąpielowy, gdyż woda nie miałaby żadnego problemu żeby go ściągnąć. Bycie pod wodospadem było na pewno ciekawym doświadczeniem, jednak cały czas czuło się, że nie ma czym oddychać (nawet między ścianą wodospadu a wodą). Było fajnie, ale jak dla mnie raz wystarczy. Przy wodospadzie była piękna laguna ze spokonją, krystalicznie czystą wodą, gdzie mogliśmy popływać i się zrelaksować. 
 
Tego wieczoru wyszliśmy na wspólny posiłek - świeże spring rolls (mięso i warzywa zawijane w papier ryżowy i podawane ze specjanym sosem), które były wyśmienite!
 
Dzień 3

Tego dnia się obawialiśmy. Wiedzieliśmy, że czeka nas najwięcej jazdy z wszystkich dni. Mało tego, Hoan powedział, że droga, którą pojedziemy, jest bardzo zła, większa jej część wciąż w budowie. Hoan znalazł 80km objazd, który skrócił nieco jazdę złą drogą. Objazd ten prowadził przez plantacje drzew gumowych, gdzie się zatrzymaliśmy aby je z bliska zobaczyć. Każdego ranka kora drzewna jest spiralnie nacinana i wyżłobionym korytem biała, gęsta ciecz spływa i skapuje do małego naczynia przy drzewie. Następnie guma jest zbierana i mieszana z innymi składnikami aby stworzyć różne rodzaje gumy.
 
Droga była bardzo, bardzo zła i wyboista. Nasz bagażnik trzymał się już tylko na jednej nitce. Jechaliśmy praktycznie cały dzień zatrzymując się jedynie na kawe, lunch oraz żeby zobaczyć więcej plantacji (pieprzu i rośliny tamarind). Byliśmy niesamowicie szczęśliwi kiedy dotarliśmy do celu - rodzinnego domu Hoana.
 
Zostaliśmy przywitani przez tatę Hoana herbatą i gorącym prysznicem. W międzyczasie mama Hoana przygotowywała ucztę dla rodziny i nas - 6 zmęczonych i głodnych Europejskich podróżników. Jedzenie (i wino ryżowe) było przepyszne. Świeże spring rolls, zupa, sałatki, mięso i... JAJKO. Hoan ostrzegł nas w cześniej, że owo jajko jest ich specjałem. Ja i Rachel byłyśmy zajęte rozmową, wiec nie słyszałyśmy kiedy Hoan tłumaczył, że nie jest to zwyczajne kacze jajko. Jest ono zapłodnione i embrion małej kaczki rośnie przez 5 dni. Następnie jest gotowane na twardo. Każdego z nas poczęstowano takim specjałem. Gdy je rozbiliśmy, z jajka wypłynęła woda i dwie inne części. Pierwsza z nich przypominała zwykłe jajko z dużymi żyłami otaczającymi żółtko. Druga część była szara i nieco guminiasta (to był owy embrion kaczki). Zjedliśmy wszystko. Tata Hoana poczęstował nas kolejnym jajkiem. Językiem migowym wytłumaczyliśmy, że jajko było pyszne, ale tak sycące, że drugiego nie damy już rady zjeść.
Po kolacji zostaliśmy zaproszeni przez sąsiadów na kawę. Siedzieliśmy wszyscy razem dyskutujac nad owym jajkiem, wtedy też ja i Rachel dowiedziałyśmy się co właśnie skonsumowałyśmy. Jeszcze długo wszyscy śmialiśmy się z całej tej sytuacji. 
 
Dzień 4

Kolejny dzień był dość łatwy, przyjemny i relaksujący po wcześniejszym ciężkim dniu jazdy. Zaczęliśmy u mechanika naprawiając nasz bagażnik po raz trzeci oraz motor Robina. Dzień spędziliśmy podziwiając piękne jezioro, pijąc dużo kawy, oglądając plantacje zielonej herbaty oraz jak mieszkańcy suszą makaron ryżowy. Hoan zabrał nas też do pobliskiego sierocińca. Po drodze kupiliśmy ciastka i słodycze aby rozdać dzieciom. Zdziwił nas fakt, że sierociniec musi sam sobie dawać radę polegając na pracy wolontariuszy i dotacjach. Nie otrzymują oni żadnych pięniędzy od rządu, pomimo, iż jest tam aż ponad 200 sierot, z których zajmłodsze ma zaledwie 3 miesiące.
 
Po wieczornym posiłku zdecydowaliśmy pójść jeszcze na piwo. Właściciel małej kawiarni, do której się udaliśmy, grał na gitarze. Powiedzieliśmy mu, że bardzo dobrze gra. On najwidoczniej zrozumiał, że my też chcemy grać, gdyż wręczył nam gitarę. Tak oto John znów grał a właściciel kawiarni robił nam zdjęcia i polewał wino ryżowe, żeby zachęcić nas do śpiewania. I tak minął nam kolejny, bardzo przyjemny wieczór.
 
Dzień 5

Zaczęliśmy zwiedzaniem domu Roong, który jest miejscem spotkań plemion. Jest on zaprojektwany tak, aby być najwyższym budynkiem możliwym do zbudowania bez użycia maszyn. Mieszkańcom zależało aby budynek był wysoki, aby lepiej połączyć się z niebiem. Kontynuowaliśmy jazdę drogą Ho Chi Minh, która w centralnej części Wietnamu była wyjątkowo zbombardowana w czasie wojny. Zatrzymaliśmy się przy kilku tablicach i pomnikach upamiętniających śmierć setek tysięcy ludzi. Jednym ze znków pamięci był wojenny czołg, w którym zginęło 6 ludzi i do którego środka mogliśmy wejść.
 
Kontynuowaliśmy podróż, zatrzymując się w małej wiosce kolejnego plemienia, do której aby się dostać musieliśmy przejść przez bardzo chwiejny most. Te tereny były bardzo odległe turystom, więc kiedy przechodziliśmy obok pobliskiej szkoły, wzbudziliśmy niemałe zainteresowanie, gdyż cała szkoła wybiegła, aby się z nami przywitać. Wróciliśmy do naszych motorów i zaczął padać deszcz. Do tej pory mieliśmy dużo szczęścia jeśli chodzi o pogodę, jednak tym razem rozpadało się na dobre. Jakoże byliśmy w górach, nie mieliśmy innego wyboru jak tylko nacisnąć na gaz aby dotrzeć do naszego zakwaterowania. Znajdowaliśmy się na dość dużej wysokości i razem z deszczem, temperatura spadła tak, że było nam nie tylko mokro ale i bardzo zimno. Nasze ubrania przemokły do suchej nitki. Deszcz był tak mocny, że ranił nasze ramiona i twarze i ledwo widzieliśmy gdzie jedziemy. Taki właśnie moment Betty wybrała sobie aby po raz pierwszy poważniej się zepsuć. Woda dostała się do silnika powodując, że nasza Betty straciła całą moc, miała problemy z zapalaniem, zaczęła skakać jak kangur, aż wreszcie zupełnie odmówiła posłuszeństwa i stanęła w strugach deszczu w środku gór. Po osuszeniu świecy zapłonowej Betty znów odpaliła i jakoś doskakaliśmy jak te dwa kangury do naszego hotelu (następnego dnia wymieniliśmy świecę i było po kłopocie).
 
Tego wieczoru wszyscy świętowaliśmy, że udało nam się dotrzeć do celu. Zjedliśmy wspólny posiłek i wznieśliśmy toast winem ryżowym.
 
Dzień 6

W drodze do naszego ostatniego celu, Hoi An, Hoan chciał odwiedzić pewną staruszkę, do której zawsze zagląda gdy jest w okolicy. Zaprosił nas, abyśmu poszli z nim. Owa staruszka miała 106 lat i 5 miesięcy temu umarła w nocy. Wszyscy szykowali się już na pogrzeb, gdy ta obudziła się następnego dnia rześka i zdrowa. Willam nazwał ten cud po holendersku 'broodan aap', co w wolnym tłumaczeniu znaczy gówno prawda. Tak czy inaczej, starsza pani była bardzo miła, my jednak staraliśmy się zachować bezpieczną odległość, gdyż, jak sama przyznała, nie myła się od momentu swojej śmierci i drapiąc się nieustannie po głowie, bardzo narzekała, że ją coś swędzi.
 
Droga do Hoi An była piękna i bardzo malownicza. Zatrzymaliśmy się również przy plantacji ananasów. Wyobrażając sobie ananasy rosnące na drzewach, zdziwiliśmy się, gdy zobaczyliśmy, że rosną one jako kwiat bardzo niskiej i kolczastej rośliny. Gdy dojrzały owoc zostaje ścięty, nowy ananas rośnie do kilku tygodni po nim, w efekcie czego rośliny te produkują całoroczny owoc.
 
W końcu dotarliśmy do Hoi An, gdzie poszliśmy wszyscy na ostatnie wspólne piwo. Podziękowaliśmy bardzo Hoanowi za świetną wycieczkę i wspólnie spędzony czas i obiecaliśmy, że polecimy go na naszym blogu:
 email: [email protected]
 tel: +84 0986618861
 web: www.vietnameasyrider.com/tripadviser
 facebook: Phan Hoan
 
Co do Willama, Rachel, Nadii i Robina, spędziliśmy jeszcze razem 2 dni w Hoi An zanim rozdzieliliśmy się i każde z nas pojechało w inną stronę. Zaprzyjaźniliśmy się jednak tak bardzo, że wymieniliśmy nasze dane kontaktowe i mamy nadzeję, że uda nam się jeszcze spotkać. Wszyscy razem świetnie się bawiliśmy. Jednym słowem, tą wycieczkę zapamiętamy na całe życie!