Waiting for the wind..

Dankzij de moderne communicatie technieken is het mogelijk geworden om enkele dagen vooruit al te weten wanneer en uit welke richting de wind zal komen, zodat zeilschepen als de onze zich het beste kunnen verplaatsen van het ene eiland naar het andere. Wij liggen hier nu al meer dan een week en horen elke dag: overmorgen komt de juiste wind.
Vandaag is het a.s. dinsdag en woensdag komt de juiste wind om naar het volgende eiland te varen.
We realiseren ons wel dat dit soort informatie pas sinds een tiental jaren redelijk betrouwbaar beschikbaar is, vroeger voer men gewoon uit en zag dan wel wat ze tegenkwamen. Dat kon dagen ronddobberen op zee of dagen veel te onstuimige wind betekenen.

Nu blijven we gewoon nog wat extra dagen rondhangen op dit eilandje en kijken wat we daar nog kunnen ontdekken.
Gisteren hebben we een wandeling langs (een klein deel van) de buitenrand van het atol gemaakt (km of 5) en gekeken hoe de oceaankant er uit ziet. Alleen maar koraal resten en als het er lang genoeg ligt dan vormt dat een prachtig paarskleurig zand (pink beach) op sommige plekken, maar vaak ook nog wel veel grotere brokken en brokjes koraal. Op de meest onverwachte plekken zitten opeens eilanders (het was weekend tenslotte) met een surfplank te wachten tot de juiste golven weer opkomen. Hoewel die in onze ogen slechts heel kort voor de kust ontstaan, het is hier erg snel diep tot vlak voor de kust. Dus de tijd om op je plank overeind te komen en een mooie surf te maken is erg kort, voordat je weer op de koraalriffen raakt. Kan vermoedelijk knap pijnlijk aflopen als je onervaren bent.
Daarna hebben we de motu (het eilandje) doorgestoken naar de “binnen” kant, de atol-zijde. Een wandelingetje van nog geen 100 meter, waar een heel andere kust zich laat zien: een rustig water, met palmstrandjes waaraan vele huizen en huisjes liggen. Soms privé, maar je kunt er vrijwel altijd wel voor langs lopen aan de waterkant. En als er mensen zitten, dan groeten die vriendelijk, ook de borden “Chien Mechante” lijken vooral symbolisch. Er lopen wel regelmatig grote groepen honden, maar die reageren meestal tamelijk lamlendig door enkele stappen aan de kant te gaan. Slecht een enkele hond komt blaffend je kant op, maar als je dan je stem verheft, kruipen ze weer weg. Het eiland lijkt wel meer honden dan inwoners te hebben. Veel ervan hangen de hele dag in de schaduw en maken meer hondjes blijlkbaar. En enkele inwoner heeft een hond aan een ketting die een erf moet bewaken. Deze zijn het felst, maar zitten dan ook goed vast. De rest loopt dociel van de weg als er weer eens een auto aan komt, of hangt daar rond waar wat actie is. Bijv. bij de startplaats waar de inwoners hun kano wedstrijden oefenen.
Daar valt misschien zo nu en dan wel eens iets te halen.

Op de terugweg hebben we weer even bij “Relais Josephine” op het terras naast de Pass naar de dolfijnen gekeken. Het blijft een prachtig gezicht hoe deze dieren zich vermaken door tegen de stroom in over de hoge golven te dartelen.

Kortom een prima manier om te “wachten op de juiste wind”.