Gisteren het voormalige Club Med terrein bekeken. Het winkelcentrum “Petite Village” wat hier op zo’n 2 km afstand zit, is ooit ontstaan doordat er een zeer groot Club Med nederzetting vlakbij zat, ruim 300 meter prachtig zandstrand en een flinke oppervlakte met tennisbanen, sportvelden, zwembad en allerlei restaurants en ander vertier heeft hier van 1988 tot 2005 gezeten. Staat nu leeg (zie foto) Vandaag heb ik gelezen waarom: Club Med had een contract voor 33 jaar met een tiental families die gezamenlijk eigenaar zijn van deze lap grond. Oorspronkelijk had een pater die tussen 1881 en 1907 in zijn bezit gekregen. De huidige families hebben daar allemaal een deel van geërfd. Club Med wilde begin 2000 graag een verlenging van het contract (wat pas in 2011 afliep) en bood de huidige eigenaren een meervoud van de huursom uit 1988. Maar zoals het in de beste families voorkomt, waren deze niet allemaal op één lijn. Sommigen die voor hun inkomen afhankelijk waren van deze pacht gingen gelijk akkoord, maar er waren ook families die op Tahiti hun inkomsten hadden die dit als een mooi vakantieverblijf of lucratieve investering zagen en wilden er meer voor proberen te krijgen. Nadat ook een bod van het tienvoudige te weinig bleek om iedereen mee te krijgen, heeft Club Med de stekker eruit getrokken en sinds 2005 is het terrein in verval. Sinds 2011 zijn er wel enkele families in een deel van de bungalows (die geen stroom of stromend water meer hebben) getrokken, maar het is nu een zeer armoedige aanblik en het meest vervelende is nog dat er een prachtig stuk terrein nu alleen maar ligt te vergaan.
Dat schijnt bij meerdere resorts in Frans Polynesië het geval te zijn. De toeristenindustrie heeft zichzelf hier uit de markt geprijsd en is sinds 2000 in een dalende lijn. Terwijl wereldwijd het toerisme alleen maar aantrekt. De huidige regering hoopt het tij te keren, maar gebrekkige regelgeving en een onduidelijk politiek beleid hebben tot nu toe niet veel resultaat.

Alles is hier ongelofelijk duur. Eten in de winkels (potje pindakaas ruim 5 euro, fles wijn minstens 12 euro, zelfs doosje smeerkaas ruim 1.50), ook bij een stalletje op straat betaal je 5 euro voor de bananen die ze zelf geplukt hebben en de restaurants zijn ook knap prijzig (goedkoop eten bij een straattentje kost al gauw ruim 20 euro, een beter restaurant ben je minstens 80 tot 150 euro kwijt voor een lunch of avondmaaltijd). Een hotel kost vanaf 120 euro per nacht voor alleen een kamer.

Men kent hier geen inkomstenbelasting.. Voornamelijk omdat de meerderheid van de bevolking geen inkomen heeft. Men leeft van de visvangst, de kokosnoten, bananen, mango’s en ander fruit wat iedereen zelf verbouwd of zelfs gratis langs de weg groeit. De regering heft daarom vooral een flinke belasting op de goederen die in de winkels verkrijgbaar zijn en die vrijwel allemaal geïmporteerd worden.