In Santa Marta heb ik een organisatie gezocht die een trekking organiseerde naar Ciudad Perdida, de verloren stad. Met een leuke groep bestaande uit jonge mensen uit de hele wereld zijn we deze prachtige tocht begonnen door de jungle naar een verloren stad hoog in de bergen. Om deze ruine te bereiken kostte het ons drie dagen klimmen en dalen en liters zweet onder de brandende zon in de ochtend en hevige regens in de middag, waarbij we regelmatig uitgleden en languit in de modder terecht kwamen. Door het weer vind ik dit een van de zwaarste trekkings ooit. Maar ook een van de mooiste doordat we een paar keer per dag door rivieren moesten waden soms tot boven ons middel waarbij we de rugzakken op ons hoofd moesten dragen. Een keer werd het echt spannend toen een van de honden van de gid tot ieders afschuw door de stroming werd meegesleurd. Gelukkig lukte het hem om tientallen meters verderop naar de oever toe te zwemmen en werd hij door iedereen opgelucht geknuffeld.

De derde dag kwamen we aan bij Ciudad Perdida. Dat wil zeggen, onderaan de 2000 stappen die er naartoe voeren. Het was het waard. De terrassen die over zijn gebleven van deze stad, gebouwd door de Tayronas, waren omringd door indrukwekkend hoge groene benevelde bergen en van een van de wanden klaterde een honderden meter hoge waterval naar beneden. Het was ongelooflijk mooi. Onze gids vertelde dat het aantal indianen dat in deze bergen woont geschat wordt op 26.000 en dat de jungle daar zo ondoordringbaar is dat ze nog nooit contact hebben gehad met de rest van Colombia.

Ciudad Perdida wordt bewaakt door soldaten van het leger. De reden hiervoor is dat jarenlang ontvoeringen plaats vonden door de FARC van toeristen die de trekking deden. Sinds de regering troepen heeft gestuurd om de FARC terug te drijven naar gebieden waar de jungle meer ondoordringbaar is, is er de laatste drie jaar geen toerist meer ontvoerd. Toen we in de verloren stad aan het uitrusten waren kwam er een groepje soldaten naar ons kijken vanuit een heuveltje. Eentje kwam schuchter naar beneden om ons van dichtbij te bekijken. Een Amerikaans meisje en ik wilden een foto met hem maken. We hadden in de Lonely Planet gelezen dat je ze dan iets moest aanbieden wat ze niet in de jungle konden krijgen. Ze werden namelijk voor een periode van zes maanden daar geplaatst met het dichtsbijzijnde dorp op een dag loopafstand gelegen. We boden hem dan ook een pak koekjes aan, vooral omdat hij en zijn maatjes eruit zagen alsof ze nog geen zestien waren. Toen ik even later omhoog keek terwijl de gids ons de geschiedenis van dit gebied vertelde, zag ik dezelfde jongen stiekem een fotocamera uit zijn zak halen en een foto van ons groepje maken. Voor wat hoort wat, dus stak ik mijn hand uit en riep in het Spaans: Een koekje alsjeblieft! Hij lachte alleen maar en stopte gauw zijn camera weg.

De terugweg hebben we in twee dagen gedaan, waarbij we om de paar uur bij poelen in de rivier stopten om te zwemmen. Op een paradijslijk plekje was een klein watervalletje die over een gladde rots stroomde in de vorm van een glijbaan. We hebben gegild van plezier toen we keer op keer over de rotsen klommen om in de waterval te springen en dan in volle vaart naar beneden te glijden. Op onze laatste avond werden twee flessen champagne voor ons opengetrokken en werden we getrakteerd op geroosterde mieren, die rondom ons kamp werden verzameld. Ik ging mee op jacht naar deze dikkontmieren (je kan ze gewoon van de grond rapen), maar heb ze na het roosteren beleefd afgeslagen.

Daarna ben ik via Cabo de la Vela, een rustig dorpje aan een prachtig strand, naar het meest noordelijke puntje van Zuid Amerika gegaan, Punta Gallinas. Dit ligt op het schiereiland La Guajira, dat bewoond wordt door Wayuu indianen. Het is een mooi droog dor landschap met alleen geiten, een paar kippen, zandduinen en de caribische zee. Langs de kust lagen verspreid verschillende hutjes waar Wayuu families woonden, die voornamelijk van de visserij leefden. Het was er erg verlaten. Het was een mooie ervaring maar wel heel rustig voor mijn druk persoontje. De enige actie was het heel hard naar beneden rollen van de zandduinen recht in de zee.