Vanuit Ecuador hebben we de bus genomen naar het zuiden van Colombia. Onze eerste stop was Cali, de salsahoofdstad van Colombia. Op straat hing een warme tropische sfeer en overal klonk luide salsa muziek. We zijn een avond gaan dansen in een salsateca, waar een hele relaxte sfeer hing. Het plezier straalde van de gezichten van de mannen en vrouwen die hier aan het dansen waren (supergoed!) en de paar jongens die met een eigen slagintrument op de maat aan het slaan waren, hun bezwete lichamen meebewegend met het ritme. Niemand, werkelijk niemand, stond stil. En het leuke was dat alle leeftijden vertegenwoordigd waren. In Colombia is het dansen een deel van het leven.

Na Cali zijn we naar Bogota gegaan. Daar hebben we in een dorpje wat vlakbij lag de zoutkathedraal bezocht, een prachtige kerk die in een zoutmijn gebouwd was. In de avond hadden we met Jasper afgesproken, een oude vriend van Niels. Samen met zijn Colombiaanse vriendin zijn we gezellig uit eten geweest. De volgende dag is Niels naar Nederland gevlogen en ben ik de laatste maand van mijn reis door Zuid Amerika ingegaan.

Eerst ben ik een week gaan relaxen in een koloniaal dorpje, Villa de Leyva. Daar heb ik me gestort op mijn belastingaangifte 2010 (ja, dat moet ook gebeuren). Nadat ik weer helemaal bij was met mijn administratie ben ik naar San Gil gegaan, een ander dorpje in centraal Colombia, waar ik weer allerlei leuke dingen kon doen. Voor mij stond paragliding en abseilen van een 180 meter hoge waterval op het menu. Helaas ging het abseilen niet door. Het werd op het laatste moment afgezegd omdat het teveel geregend had en de waterval te krachtig stroomde. In plaats daarvan ben ik samen met Nathalie, een Belgisch meisje die in dezelfde dormitory zat, naar een prachtig tropisch park in de buurt gegaan, vol met exotische bloemen, gigantische bomen met spaans mos, een depressief uitziende papegaai en pauwen. Het paragliden ging gelukkig wel door. Samen met Nathalie en zes ander e toeristen zijn we met een paar instructeurs naar een hoge heuvel gereden waar we in een tuigje werden gehesen. We zaten vast aan een instructeur. Zodra de wind begon te waaien gingen we de lucht in. Omdat ik eerder skydiving en bungy jumping heb gedaan had ik verwacht dat het ongeveer hetzelfde zou. Het was echter heel ontspannend. Een half uur lang zweefden we over de groene heuvels en boven velden waar boeren aan het zaaien waren. Het was heerlijk om zo te vliegen in de lucht zonder motorgeluid en zonder een vliegtuig om me heen. Op de terugweg was iedereen extatisch en nog dronken van het vliegen. Luide muziek werd er gedraaid in het busje en de jongens waren hard aan het meezingen. Plotseling hoorden we een harde klap. Toen we uit het raam keken bleek dat we tegen een koe gereden waren! Gelukkig reden we door de slechte weg vol gaten niet hard en liep de dikke koe gewoon door alsof ze door een veertje geraakt was.

De volgende dag zijn we naar een ander historisch dorpje op een uurtje rijden afstand van San Gil gegaan. Barichara is een van de mooiste koloniale dorpjes van Colombia. Een mooi wandelpad wat twee uur duurde leidde door een canyon naar een ander schattig klein dorpje. In de Lonely Planet stond dat je goede wandelschoenen, zonnebrand en veel water mee moest nemen. Maar Nathalie en ik hadden die dag zin om er als echte dames uit te zien. We hadden een leuk jurkje aan, make up op, leuke slippertjes en een klein tasje waar geen fles zonnebrand en een fles water in paste. De mensen die we tegenkwamen keken ons aan alsof we gek waren en raadden ons aan om terug te gaan omdat het pad door de regens erg modderig en glad was. Maar die dag scheen de zon en viel het allemaal reuze mee. Aan het eind waren we erg trots op onszelf omdat we de Camino Real zomaar op slippers hadden gedaan!

Daarna wilden we onszelf belonen in een locaal restaurantje met de lokale specialiteit, een lekkere steak, dachten we. We hadden gewaarschuwd moeten zijn toen de ober, die op onze vraag of de steak lekker sappig was, antwoordde dat de kippenborst sappiger was. We kregen werkelijk het smerigste stukje vlees voorgeschoteld dat we ooit gezien en geproefd hadden. We noemden het de schoenzoolsteak. Het zag er namelijk zo uit en het smaakte ook zo. Bij navraag bleek het stuk vlees enkele dagen gedroogd te zijn in de zon, daarna gerookt en vervolgens in een zoete saus gemarineerd en uiteindelijk een paar minuten na onze bestelling opgewarmd in de koekepan. Jummie!

Oh ja, we hebben ook de plaatselijke delicatesse geproefd: hormigas culonas tostadas, de geroosterde dikkontige mier. Ik durfde eerst niet maar een vrouw op straat bood het ons aan en het is erg onbeleefd om dan te weigeren. Eerst viel het mee, het smaakte naar popcorn, maar het had daarna toch een vieze insectige nasmaak en ik werd er een beetje misselijk van. Niet voor herhaling vatbaar.

Mijn reis vervolgde zich naar de Caribische kust. De busrit naar Santa Marta was spannend en duurde bijna 24 in plaats van 10 uur. Door de hevige regens zijn er kilometerlange stukken weg weggespoeld of bezaaid met bomen en rotsen. Ik moest veel bussen wisselen, en op een stuk waar de weg compleet weggespoeld was hadden ze gelukkig een kabelbaan in een prachtig nationaal park opengesteld voor een goedkoop evacuatietarief om van de ene kant van de canyon naar de andere te komen. We zijn ook langs een paar dorpen in de bergen gereden die helemaal weggespoeld waren. Wat een ravage. Ik hoop dat de bewoners op tijd konden wegkomen. Op het nieuws werden er constant beelden getoond van alle ellende die de hevige regens veroorzaakten.