Noord Argentinie

Cordoba
Vandaag ben ik precies twee weken in Argentinie. De tijd vliegt voorbij en mijn leven in Nederland lijkt wel een ander leven. De dag dat ik in Cordoba aankwam was het fris en bewolkt, maar vanaf de tweede dag is het alleen maar heerlijk zonnig weer geweest. Cordoba is een gezellige studentenstad met maar liefst zeven universiteiten. De bevolking is een mengelmoes van Indianen en Europeanen. De stad is rijk aan prachtige kathedralen en mooie pleinen waar tot laat in de nacht mensen genieten van een lekkere malse steak met een glaasje rode wijn uit de eigen regio. Het vlees is heerlijk hier. En goedkoop. Vis en kip zijn daarentegen duur omdat er weinig van is. Runderen zijn er echter in overvloed. In het hostel in Cordoba waar ik vier nachten ben gebleven, was het een komen en gaan van backpackers en andere reizigers. Uit allerlei landen komen ze: Australie, Israel, Ierland, Duitsland, Brazilie, Frankrijk, Nederland en Amerika. De sfeer die in hostels hangt is relax. Iedereen praat met elkaar en het klikt met bijna iedereen omdat ze allen een gezamenlijke passie delen: reizen en het avontuur van het onbekende. Het is een goede plek om advies te vragen over leuke bestemmingen en om reisgenoten te vinden voor enkele dagen.
Een vriendin van de Argentijnse jongen die in het hostel werkt, Gisela, geeft spaanse les en ik heb voor vier dagen drie uur per dag priveles van haar gehad om het spaans wat ik in Nederland heb geleerd wat aan te vullen. Ik versta het beter dan ik het praat. Oefenen, oefenen, oefenen...Al pratend met Gisela ontdekten we dat we beiden van salsa houden en na de tweede les ben ik met haar en haar vrienden meegegaan naar een salsa feest, waar ik de hele nacht op mijn slippers in het rond wervelde. Af en toe wilde een slipper zijn eigen gang gaan en vloog hij de dansvloer over! We hebben heel wat gelachen die avond. Ik miste mijn dansschoentjes in Nederland. Maar ja, het was of mijn slippers of mijn bergschoenen...
In die dagen ben ik ook gaan paardrijden in Cabalango, een bergdorpje op een uur rijafstand van Cordoba. Het was een prachtige rit door de bergen op snelle Argentijnse paarden.
Verder heb ik in Cordoba wat musea bezocht en de kunst van het mate drinken geleerd. Dat is een speciale nationale drank, een soort kruidenthee, die op een speciale manier wordt bereid in een kalebas en gedronken wordt met een soort rietje. Bitter, maar na een paar keer best lekker.
Het plan was om twee weken spaanse les te volgen in Cordoba, maar het was me toch een beetje te druk, zo´n grote stad. Dus vertrok ik na vier dagen richting het noorden, naar het dorpje Cafayate.

Watervallen
De reis naar Cafayate met de nachtbus duurde in totaal achttien uur. De eerste dag heb ik lekker geluierd aan het zwembad van een luxe hotel naast mijn goedkope hostel. Eerst mocht het niet omdat ik geen gast daar was, maar nadat ik de baas met grote ogen aankeek zei hij: Solo hoy (alleen vandaag). Si senor! Ik heb toen erg mijn best gedaan om drie tinten bruiner te worden en om mijn winterse hollandse bleekscheetheid kwijt te raken.
De volgende dag ben ik samen met drie Oostenrijkse jongens uit het hostel naar de watervallen in de bergen gegaan. Het was een mooie tocht. We moesten anderhalf uur stijgen om de eerste waterval te bereiken en voor de tweede en derde waterval hadden we zelfs onze handen nodig voor stukken die langs een steile afgrond gingen. Gaaf! Onze gids David, een vriendelijke, goedlachse herder uit de omgeving bezat twintig geiten, maar ook twintig gaten in zijn broek en schoenen. Argentijnse airco...We hebben hem maar extra fooi gegeven. Op de terugweg zagen we een geit die in een boom aan het grazen was! Er schijnen ook pumas in die omgeving te zijn, maar die hebben we helaas niet gezien. Aan het eind van de tocht begon David hout te sprokkelen om zijn avondmaaltijd te kunnen bereiden. Wij hielpen hem daarbij en het laatste half uur liepen we eensgezind met een bos takken op ons hoofd terug naar zijn kamp, waar allerlei dieren, zoals honden, kippen, katten, geiten en kuikentjes rondscharrelden. Ondanks het armoedige uiterlijk van zijn onderkomen leek David een gelukkige jongen, tevreden met zijn bestaan in de bergen.

Bergen, bergen, bergen!
De Oostenrijkse jongens zouden de volgende dag naar Cachi gaan, een prachtig dorpje in de bergen dat vanuit Cafayate niet met de bus te bereiken was en ze boden me een lift aan. Omdat ik nog een excursie naar de Quebradas, een bergketen rondom Cafayate wilde doen, besloot ik om mijn backpack in het hostel achter te laten, met de jongens mee te gaan om na een paar dagen weer terug te keren. De verlaten weg van Cafayate naar Cachi was prachtig! Ruige gekartelde bergen domineerden het landschap met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. We hebben zelfs een condor boven ons zien vliegen! In Cachi aangekomen hebben we een siesta gehouden omdat het ´s middags zo heet wordt dat je geen puf meer hebt om ook maar de geringste beweging te maken. Een half uurtje voor de zonsondergang ben ik gaan joggen. Het was een heerlijk gevoel om zo alleen, omringd door de bergen, over de stoffige weg te rennen, met alleen het geluid van mijn ademhaling en voetstappen. Het was wel een stuk zwaarder dan in Nederland omdat Cachi op zo´n 2000 m hoogte ligt.

Luieren
De volgende dag hebben de jongens me in Salta afgezet, de hoofdstad van de noordelijke provincie Salta bij een hostel met een zwembad! In dit droge hete gebied is dat een luxe. De twee dagen in Salta heb ik niet veel meer gedaan dan uren aan het zwembad liggen, lekker eten tussendoor en kletsen met hostelgenoten. De laatste avond zijn we een berg opgelopen die aan de rand van Salta ligt. Je kan er met een kabelbaan naar boven, maar wij zijn met onze slippertjes aan alle 1070 trappen opgelopen! Het is niet nodig om te zeggen hoe mijn kuiten de volgende dag aanvoelden...

Hond onder bed
De volgende dag ging ik terug naar Cafayate om die excursie te doen. Weer een adembenemend landschap gezien met rosten in allerlei aparte vormen. Zo had je de locomotief, de kikker, de man met de cape en de keel van de duivel. Bij deze laatste moesten we een steil stuk klimmen en op de terugweg daalde ik iets te enthousiast af waardoor ik mijn linkerenkel verzwikte. De schade bleef beperkt omdat ik gelukkig mijn bergschoenen aanhad. Voorlopig niet meer joggen. Een half uurtje later was mijn dag weer goed omdat ik bij een kraampje met lokaal aardewerk met een paar lamas kon knuffelen die daar aan het grazen waren. Het zijn echt leuke beesten, lekker zacht! Het laatste natuurlijke bouwwerk was het amfiteatro, een natuurlijke arena omringd door hoge rotswanden. Om het plaatje compleet te maken begon een jongen fluit te spelen in het midden van de arena. De prachtige zuivere tonen stegen omhoog in de natuurlijke akoestische ruimte. Adembenemend mooi om te zien en te horen.
Terug in Cafayate na een heerlijke douche ging ik op mijn bed liggen. Plotseling hoorde ik gehijg ergens onder mij vandaan komen. Geschrokken keek ik onder mijn bed en keek ik recht in het gezicht van de lelijkste hond die ik ooit heb gezien! Hij had een verwilderde vacht en een paar sneden op zijn gezicht alsof hij net een potje gevochten had met de buurtkat. Ik probeerde hem weg te jagen, maar hij negeerde mij en bleef heerlijk door slapen. De senora van het hostel heeft hem later de deur gewezen. Hij keek werkelijk teleurgesteld toen hij naar buiten sjokte.

Mummies en menselijke offers
Ik ben nu weer terug in Salta. Vandaag zijn we naar een museum gegaan waar twee mummies liggen van kinderen die in het Inca tijdperk geofferd waren op een hoge berg voor het welzijn van de stam, het vee en het gewas. Ze kozen de mooiste kinderen uit, een jongen en een meisje van nog geen 7 jaar oud uit een adelijke familie en kleedden ze mooi aan. Vervolgens voerden ze hen in een ceremonie een drank met veel alcohol. Zodra de kinderen in slaap vielen werden ze in een gegraven ruimte op de top van de berg gelegd, samen met allerlei atributen en werd de ruimte afgesloten. De kinderen stierven vervolgens van de koude of stikten door het gebrek aan zuurstof. De stamleden geloofden echter niet dat deze kinderen dood gingen, maar dat ze zich voegden bij de voorouders en vanuit de berg over de stam waakten. De lichamen van deze kinderen zijn ontzettend goed geconserveerd gebleven door de kou. Ze werden tentoongesteld in een glazen kast in het museum met hun ogen half open en de huid en haren nog intact. Erg indrukwekkend en eng omdat ik het gevoel had dat ze zo zouden gaan bewegen.