We zijn zowaar zenuwachtig. En dat is lang geleden dat we dat gevoel hadden. Als je zoals ons veel reist dan went het om van punt A naar B te gaan. En vaak zijn het trajecten die andere mensen ook afleggen. Vandaag niet. Vandaag gaan we met de bus naar Mrauk U. Alle reisgidsen en alle medetoeristen vertellen dat je daar alleen naar toe kunt vliegen maar een Duitser vertelde ons over een bus naar deze bestemming. Dus daar vertrekken we zo naar toe. Afgelopen weken hebben we ons prima vermaakt. Hoogtepunt was een trekking rond Hsipaw. Voor deze trekking hadden we vier mensen in totaal nodig en gelukkig vonden we Pete en Sarah, de eerste Engelsen die we tegenkwamen sinds lange tijd. Samen met gids Aung Sun (betekent zondag in het Birmees) liepen we de eerste dag naar zijn dorp. Onderweg kwamen we nog een groepje mensen tegen, natuurlijk met Nederlanders. En opnieuw kwamen we ze tegen in het dorpje van onze gids, omdat ze in hetzelfde huis als ons sliepen. Als snel kwam er een rotan balletje tevoorschijn en binnen no time was er een internationale mix van mannen, en Marloes, een balletje aan het hooghouden. De kinderen van het dorp vonden het ook wel gezellig en ze mengden zich in het spelletje wat al snel uitliep op een chaos waarbij lokale kinderen met twee of drie tegelijk aan onze ledematen hingen, met een rubberband elkaar aan het vangen waren of met elkaar aan het stoeien waren terwijl wij nog aan het hooghouden waren. Uitgeput dineerden we met kale rijst, pinda's, omelet, pompoen, taro en tuinbonen. Lijkt niet veel hè? Maar het was een feestmaal waarbij er constant werd aangevuld zodat je je helemaal klem kon eten. Wij gingen nog een dag lopen en de Nederlanders keerden terug naar Hsipaw. Met Pete en Sarah beleefden wij nog twee ongelooflijk mooie dagen en bij ons kwam allemaal het gevoel op dat dit de meest authentieke wandeling was die we ooit hebben gemaakt door afgelegen dorpjes. Na Hsipaw was het even slikken bij Inle Lake. Bussen vol toeristen, accomodaties die schrikbarend duur waren en minder vriendelijke gezichten. Laten we ons daardoor uit het veld slaan? Natuurlijk niet. We hebben genoten van een prachtige boottocht op het meer met Hayato, een slimme slaapkop van een Japanner. En natuurlijk de bootman. Hij sprak zowat geen woord Engels en toen Marloes heel nodig moest plassen konden we hem dit ternauwernood duidelijk maken met heel veel gebaren. Kwam bij dat hij ongelooflijk sloom ging en we aan alle kanten werden ingehaald door boten vol toeristen bestuurd door jonge jochies met zonnebrillen en spijkerbroeken. Maar dat maakte niet uit. Waarschijnlijk was onze bootman zijn hele leven visser geweest en is het toerisme hem overkomen. Af en toe stopten we even en repareerde hij in zijn Longyi de motor om weer rustig verder te tuffen. En met veel wijzen en een kaart kwamen we op alle plekken waar we wilden komen. Grappige bestemming waren de drijvende tuinen. Iedereen raasde erlangs maar die van ons wilde best even stoppen zodat Hayato en ik er over heen konden lopen. Het waren een soort matten waar je tot je enkels in wegzakte en zoals Hayato soms tot zijn knieën. Maar ze verbouwen er van alles op. Tomaten, komkommers en natuurlijk de gebruikelijke ondefinieerbare Aziatische groentes. Na Inle Lake gingen we naar het volgende toeristencircus, Bagan. Maar ook hier kregen we na goede tips en met research van Marloes een leuke driedaagse. Elke ochtend vroeg op voor zonsopgang en dan de hele dag tempels langs (siësta natuurlijk, dat mag ook wel met 32graden) en dan de dag afsluiten met een zonsondergang. En nu zijn we eventjes in Mandalay, om onze reis naar het afgelegen Mrauk U te regelen. We laden snel ons laatste elektronica op, halen nog wat geld uit de muur omdat ze in Mrauk U geen banken hebben en schrijven dus snel nog deze blog. Verwacht de komende week geen foto's van de dag of blogs vanwege gebrek aan internet. Normaal gesproken neem ik wat meer tijd voor de blog dus het kan wat gehaast overkomen. Voor meer info kun je ons altijd appen, mailen, etc..

Tot snel!