We zijn weer in de lucht! En hoe! Van onze eerste week Myanmar kan ik wel een boek schrijven zo gezellig, leuk en positief is dit land. Ik houd wel van een lach en een grap, net als Marloes. En lachen doe je hier tot je er kramp van in je kaken krijgt. Of neem zwaaien, dat doe je ook zoveel dat je arm er bijna vanaf valt. Begin december was ik hier al drie dagen geweest dus ik had Marloes al gewaarschuwd voor de leuke bevolking hier. Maar nu zijn we er samen en dat is toch veel leuker. Waarschijnlijk weten veel lezers waarom er lang geen blog is geschreven maar toch even in het kort.
Begin december vloog Marloes naar Nederland om haar familie bij te staan bij een zware operatie aan de galwegen en lever van haar vader, Roel. Ik besloot om het laatste stukje in India te blijven en dan via Bangladesh door te vliegen naar Myanmar om daar te wachten tot Marloes weer terugvloog. En toen kreeg ik in de taxi van Yangon airport naar het hotel het berichtje dat de operatie was afgebroken omdat Roel niet meer beter zou worden, ongeacht of ze de operatie door zouden zetten of niet. Mijn wereld, Marloes haar wereld en de werelden van heel mensen stortten in en ik wilde z.s.m. terug om thuis te zijn. Alle dromen, alle wensen, alle plannen konden vanaf dat moment de prullenbak in.
Maar we zijn nu een dikke maand verder en tijd is een bijzondere vriend. We hebben in de maand dat we thuis waren veel met familie en vrienden kunnen praten om meer perspectief te krijgen. En dat heeft er toe geleid dat we onze plannen hebben om kunnen gooien. Van tweeënhalf jaar weg van huis, een droom waar we hard voor hebben gewerkt en we ons leven in Nederland hebben opgezegd, naar een aangepaste reis waar we langzaam kunnen wennen aan een vroegtijdige terugkeer in Nederland. Helaas niet meer de managersbaan bij het fantastische Guesthouse van Karst en Paulien, voorlopig geen ontdekking van het Zuid-Amerikaanse continent. Maar veel belangrijker, straks tijd om door te brengen met Roel en familie. En als je ons een beetje kent dan weet je dat we doorgaan met andere dromen en plannen maken, want dat is we het liefst doen.
Nu dus Myanmar. Tot nu toe zijn we in Yangon, Hpa An en Mandalay geweest en and as we speak maken we ons klaar om naar Pyan oo Lwin te gaan. We hebben al twintig keer geprobeerd deze plaatsnaam goed uit te spreken maar het wil niet vlotten met de taal. Mingalaba (hallo) en vriendelijk lachen is alles wat je hier nodig hebt, met een goedgevulde portemonnee natuurlijk. In Yangon was met een treintje rond de stad rijden erg leuk. Of Canadese reizigers ertoe verleiden om pruimtabak te eten en ze vervolgens wit weg te zien trekken of een knalrode kop te zien krijgen, is ook erg leuk. In Hpa An fietsten we tussen de rijstvelden door, kletsten we met plaatselijke bevolking aan de oevers van de Than Lwin, scheurden we met een handmatig geschakelde motorfiets (veel leuker dan automatisch) van adembenemende grot naar gemoedelijke dorpjes waar we getrakteerd werden op watermeloen en ik in slaap viel op een soort vlonder terwijl Marloes in een hangmat heen en weer lag te schommelen. We genoten van een heerlijk natuurlijk zwembad en bezochten dagelijks moeder en dochter Mohinga. Deze twee vrouwen bestierden een opklapbaar straatstalletje met Mohinga, een visnoedelsoep met lekkere maar onbekende ingrediënten. En deze twee vrouwen hadden me het toch druk. Ze stonden er slechts tussen elf en vier uur maar dan was het non-stop Mohinga en gevulde tomaten of gevulde tofu maken. Van die gevulde tomaten kregen wij er ook altijd een paar gratis, waarschijnlijk omdat ze het leuk vonden om ook eens aan een paar buitenlanders te serveren. En natuurlijk glimlachen hè, tegen je buurvrouwen, tegen de kinderen die ze op schoot hadden. Non-stop glimlachen en Mingalaba roepen, dat is Myanmar in een notendop.
Tot de volgende blog!