Zo, ga er maar eens goed voor zitten. Dit verhaal gaat over twee enerverende dagen die ik jullie niet wil onthouden. Gisteren vertrokken we met de trein vanuit dat plaatsje met die moeilijke naam Pyin Oo Lwin naar Hsipaw (spreek je uit als Sipa) omdat de weer app van Marloes zei dat daar de zon scheen. Marloes denkt dat ze het weer kan beïnvloeden door minimaal dertig keer per dag op de weer app te kijken, ook al moet je daar wel zeven uur voor reizen. We kregen vanaf het ontbijt gezelschap van een negatieve Pool, oftewel een tegenpool. Hoe ze negatief kan worden in zo'n positief land is ons een raadsel maar a la. Wij wisten de weg naar het treinstation dankzij een andere handige app op Marloes haar telefoon, namelijk Maps.me. Ideaal voor reizen waar dan ook ter wereld. Op een druilerig stationnetje begon de Pool op een schreeuwerige toon de verschillende klasses en bijbehorende prijzen te vragen. Het werd de upperclass. Wij wisten dat het niet uitmaakte welke klasse je nam omdat die trein enorm wiebelde en hobbelde. Wij namen de ordinary class voor een euro de man/vrouw. Gewoon omdat het kan en stiekem ook wel omdat we er een sport van maken zoveel mogelijk uur te reizen tegen absurde lage bedragen. Enige verschil met upper class was dat je op houten bankjes zit met tien manden tomaten en de rest van de lokale bevolking om je heen. En twee Italianen natuurlijk, die houden ook wel van een uitdaging. De eerste twee uur waren vooral koud maar toch gezellig door het aanhoudende gezwaai. Stel je voor dat je ergens woont en er komt één keer per dag een wiebeltrein langs. Dan maakt het niet uit of je op het land werkt of een kind bent, een vrachtwagenchauffeur die wacht voor de slagbomen of een monnik, een zakenman op een scooter of een takkenvrouw die net hout heeft gesprokkeld bent, je stopt met wat je aan het doen was en kijkt naar de trein en begint te zwaaien. En wij zijn dan lekker gekke henkies die terugzwaaien uit de raamloze trein.

Na een tijdje begonnen we trek te krijgen en aten we vier van de acht bananen op die we mee hadden. In Pyin Oo Lwin hadden we iemand tachtig eurocent gegeven voor acht bananen, de gangbare prijs. Maar tot onze verbazing kregen een tros van minimaal van twintig bananen en een schil kokosnoot. Het kan verkeren hier in Myanmar. De trek hield aan en al snel stopten we op een station waar mensen rijst en Mohinga verkochten. Die laatste is mijn favoriete lunch, alhoewel de poffertjes gevuld met gebakken kievitseieren het ook goed doen. Normaal krijg je Mohinga in een schaaltje maar aangezien we 'on the go' waren, kreeg ik het in een plastic zakje. Met plastic lepeltje, dat dan wel weer. Maar hoe moest ik dat nou eten. Ik zag niemand van wie ik het na kon apen. Dus via trial en weinig error hield ik in de alsmaar wiebelende trein met mijn pink en ringvinger van beide handen de hengsels vast, en met de duim en ringvinger van mijn rechterhand lepelde ik de soep en noedels naar binnen. Net als een paard haver uit de zak eet, ook met het hoofd er half in. Marloes was verstandiger en nam wat vaste noedels die ze plotseling ook aan boord serveerden toen de trein weer begon te rijden. Toetje waren pompoenzaden en zonnebloempitten. Langzaam maar zeker begon het weer op te knappen en kwamen we aan bij het hoogtepunt van de rit, het hoogste en langste viaduct van Myanmar. Het gevoel dat je in de achtbaan dat eerste stukje omhoog wordt getrokken? Bijna hetzelfde. Behalve dat het nog langzamer gaat en dat je niet stijgt noch daalt. Maar het was wel supertof, hier had ik echt wel die euro voor over. En het weer werd nog beter en de spaarzame zon veranderde in permanente zon met strakblauwe lucht. Had die weerapp van Marloes toch gelijk.

Een uurtje na het viaduct kwamen we ergens aan waar veel rijke blankitos uit de upper class stapten en waarvan ik dacht dat ik er ook wel even uit kon om uit de broek te gaan. Een nummer twee in een wiebelende trein leek mij te link. Andere westerlingen liepen ook naar de toiletten die helaas op slot waren. Gelukkig kwam er iemand snel met een sleutel aangelopen en voor een paar centen mocht ik plaatsnemen op een porseleinen troon. En toen hoorde ik een fluit en toen ging alles heel snel. De trein kwam in beweging en ik stond in de deuropening van het toilet met een wc-rol onder mijn arm. Ik wilde bedenken wat ik moest doen maar het lukte me niet. Instinctief begon ik in de richting van de rijdende trein te rennen. Maar de trein ging sneller, dus ik begon te sprinten. Gelukkig is het geen HSL en ontbeerde deze trein net als vele andere treinen in Azië deuren. A la het wilde westen sprong ik op de rijdende trein met de wc-rol onder de arm. Marloes stond in onze coupe opgelucht mij uit te lachen. Ze had me zien sprinten met een wc-rol in de hand. Blijkbaar was het de eindhalte voor die andere mensen. Wist ik veel? Uiteindelijk heb ik met veel kunst en vliegwerk toch Aron Winter uit de selectie gezet. Op het een na laatste station verlieten de manden met tomaten ook de trein. In stijl wel te verstaan. Een volwassen man in pyjama stond daar om één uur 's middags met zijn pick up klaar om drie manden in te laden. Ik zou niet willen dat jullie nu allemaal in jullie pyjama's op de fiets stapten om naar de markt te fietsen maar dit geeft wel de no nonsense houding aan in Azië waar ik zo dol op ben. No hush, gewoon lekker doen waar je zelf zin in hebt.

Uiteindelijk rolden we Hsipaw binnen en moesten we uit de trein springen omdat er geen perron was. Na ingecheckt te hebben hadden we tegenPool ook weer in onze nek te hijgen. Gelukkig had het weer een positieve invloed gehad en liepen we samen naar Shan Palace, de voormalige residentie van de Shan prins ten tijde van het Shan koninkrijk. Tot op vandaag de dag is dit onderkomen in handen van nazaten. De bewoonster vertelde aan de hand van foto's over de val van het koninkrijk in de jaren zestig en de bijkomende terreurdaden van het militaire regime. Uitermate interessant, boeiend en simpelweg indrukwekkend toen we hoorden van de opoffering die deze vrouw maakte om dit verhaal aan ons te vertellen. Elke dag, driehonderdvijfenzestig dagen per jaar vertelt ze dit verhaal terwijl haar man ergens anders woont. Hij zorgt voor zijn zieke vader in de voormalige hoofdstad van het koninkrijk en kan haar niet opzoeken. En andersom zoekt zij hem hooguit eenmaal per jaar zodat ze de Westerse wereld, ons dus, kan vertellen over de historie van dit paleis, de familie en het voormalige Shan koninkrijk. Zware kost dus, die wij aanvulden met mierzoete kokosdumplings bij een tent waar ze de hele dag uien hadden gesnipperd getuige de enorme berg die op een tafel lag uitgestald. De dag zat erop, wij legden onze hoofden te rusten op de heerlijke kussens van Yee Shin Guesthouse.

En toen was het vandaag. Fietsen huren en zwaaien maar! Heuvel op en zwaaien, heuvel af en zwaaien. Volwassenen en kinderen, vrouwen en mannen, iedereen de handen in de lucht en lekker zwaaien naar die twee blanken op de fiets. Eerst zwaaiden we ons een weg naar een waterval. Het laatste stukje liepen we vanwege een wel erg slechte weg. We liepen door rijstvelden en zagen vrouwen iets met plantjes doen, kregen door een meisje bloemetjes aangeboden (en gaven een Mentos terug), zagen hoe hier de lokale drank wordt gestookt en als klap op de idyllische vuurpijl sjokten twee ossen met een ossenkar door een doorwaadbare rivier. Dit alles met op de achtergrond een fantastische waterval, life doesn't get any better. Op de weg terug dronken we heerlijke koffie met chocolade- en bananencake. We maakten ons op voor deel twee, de hot spring die volgens de kaart van het Guesthouse eigenlijk alleen maar warm was. Dat ging ook mooi snel en al snel namen we plaats in een poeltje met de afmetingen van een opblaasbaar pierebad. De aanwezigen lachten ons net iets te hard toe. Twee van die lange, dunne, blanke sprieten in zwemkleding kan er best komisch uitzien, dat geef ik toe. Maar het gebeurt me net iets te vaak dat de mensen ons hard toelachen. Zo had ik bij een bezoek aan een berg met heel veel tempels uit respect voor het Boeddhistische geloof een sarong om mijn korte broek heen geslagen. En iedereen die ons tegemoet kwam lopen maar giechelen en lachen. Bleek dat mijn patroontje, die in Indonesië gewoon superhip was, hier een tikje vrouwelijk was. Ik vind het wel mooi dat de mensen dan niet schromen om ons te lachen. Maar wij houden uiteindelijk altijd de troefkaart in handen. Mensen vragen uiteindelijk altijd waar we vandaag komen en dan zeggen wij vol trots: 'from the Netherlands'. En dan zegt zowat iedere Birmees: 'oh van Bassie'. Echt, ze kennen die hier ook. Maar het is helaas niet Bassie van Adriaan. Het is Robin van Persie wiens achternaam ze niet fatsoenlijk uit kunnen spreken. De gehele bevolking van Myanmar is fan van Manchester United en dus kennen ze ook Louis, Daley, maar ook Arjen en Wesley. In deze warm spring was het niet anders. Het is fijn om Nederlander te zijn. Het opent deuren die gesloten blijven voor bijvoorbeeld Fransen, die geen wereldsterren in de Engelse competitie hebben.

Terug naar de warm spring. Er stroomde warm water in het poeltje om vervolgens in een grotere rivier uit te stromen. Ideaal om je haar te wassen, tanden te poetsen of de kleren te wassen. In een opwelling bedachten Marloes en ik dat we dat ook wel konden doen. Dus wij visten alle kleding die we bij ons hadden, een lange mouwen shirt/twee t-shirts/korte broek/lange broek uit de tas en ik nam plaats bij de wasman die daar met zijn vrouw aan de rand van het poeltje zaten te wassen. Als vanzelfsprekend boden ze mij hun wasmiddel aan en lieten zien met wat voor grof geweld zij hun was doen. Terwijl ik op mijn eigen, wat rustigere, manier de kleren waste, kwamen meneer en mevrouw Was niet meer bij van het lachen. Gezellig was het in ieder geval en toen ik klaar was hing ik alles te drogen op de bosjes en takken aan de oever. Het was inmiddels wel erg druk geworden met haar wassende vrouwen met hun peuters. Ik kreeg van wasman nog wel een zeepje aangeboden om mezelf te wassen en dat deed ik ook terwijl we het nog maar weer eens over van Bassie en co hadden. Langzaam verdween de zon achter de bergen en namen we afscheid van meneer en mevrouw Was. We fietsten naar een prachtige plek voor zonsondergang en besloten de avond met noedels bij de uientent van gister. En nu lig ik lekker met een biertje in bed deze blog te typen. Marloes gaat zo de spelling nog ff bij langs en werkt aan de foto van de dag. Mooie avonden zo. En er gaan nog heel veel mooie volgen, geen twijfel mogelijk.

Hopelijk hebben jullie weer genoten van dit lange verhaal. Ik kan het echt niet korter maken, sorry. We zouden jullie ook willen vragen om door te vertellen aan vrienden en kennissen dat we weer onderweg zijn en al doende schrijven. Natuurlijk komt er ook elke dag weer een foto van de dag op het Instagram profiel van mloesrotensen. Groeten aan iedereen!

Team D&M