Het zit er op, it's a wrap. We zijn in Yangon, de plek waar we ons reis hervatten en vanuit waar we morgen naar Bangkok vliegen. We drinken nog een biertje op het balkon, Marloes doet nog wat research naar onze grensovergang van Thailand naar Laos over een paar dagen. Vanochtend om vijf uur eindigde onze laatste nachtbus, de vijfde in totaal. Een nachtbus is in principe efficiënt omdat je een nacht accommodatie bespaard en het je ook effectieve dagtijd oplevert, maar het geeft altijd een licht jetlaggevoel. We zijn verslaafd aan hardcore reizen, no matter what. Vandaag hebben we nog wat souvenirs naar huis gestuurd en hebben toen vooral de straten afgestruind naar de laatste noedelstalletjes. Wat mensen ook zeggen over het eten in Myanmar, de ontbijt en lunchstalletjes op straat zullen je nooit teleurstellen. En wat we wel hebben geleerd is dat als je iets lekker vindt en een tweede portie wilt je het meteen moet bestellen. Soms verdwijnen straatstalletjes en kun je ze de volgende dag niet meer terug vinden en soms hebben ze maar een openingstijd van maximaal vier uur, afhankelijk van hoe succesvol ze zijn. Maar je kunt natuurlijk ook altijd een portie voor 'on the go' bestellen zoals wij vandaag hebben gedaan. Bij het laatste stalletje (vijfde portie noedels) raakte ik in een gesprek verzeild geraakt met een praatzieke zakenvrouw met een enorme telefoon (met uitschuifbare antenne!) die uitstekend bij een boef uit Bassie en Adriaan paste en vier Chinese meiden. Beide partijen wilden graag voor me betalen (Marloes zat aan de zijlijn, die was nog vol), en uiteindelijk gingen de Chinese meiden er met de rekening vandoor. Mooie momenten. Myanmar straateten, we gaan je missen!!!

De laatste week van ons verblijf hier waren misschien wel de leukste. Mrauk Oo en Ngapali. De eerste was een busrit van twintig uur in een bus vol stiekem rokende Birmezen die rond acht uur 's ochtends aan de rum zaten. 's Nachts plotseling het gevoel krijgen dat de bus wordt opgetild? Tuurlijk, bandje wisselen met de passagiers nog in de bus. Kan allemaal hier. Leverde wel een vertraging van vier uur op. De rit van Mandalay naar Mrauk Oo was overigens prachtig. Bochtig maar prachtig. En Mrauk Oo zelf ook. Kleinschalig, grauwe maar lachende mensen en het eten. Och het eten. Rakhine stijl, precies zo pittig dat je mond in brand staat maar zonder dat je de noodzaak vindt om het te blussen. Marloes en ik stellen ons weleens voor hoe dit eten zou vallen in Nederland bij een eerste kennismaking. Pure speculatie natuurlijk. We konden hier mooi alles op een fiets doen en dat deden we dan voor de zoveelste keer in dit prachtige land dan ook. We nemen voor de zekerheid altijd ons eigen kettingslot mee ipv de sloten op de fiets te gebruiken. Geen flauw idee of dat ook echt noodzaak is in dit land maar toch. Toen we de tweede dag afsloten met een zonsondergang op een berg vergezeld van drie kwajongens overkwam ons waar ik me als jonge jongen vaak genoeg schuldig aan heb gemaakt, kattenkwaad! Je begaat een streek en denkt niet na over de consequenties. Als ik terugdenk aan de hoogtijdagen met Ootje als de ultieme kattenkwaadkoning kan ik enkel glimlachen, man man. Maar goed,wij hadden dus onze fietsen dus met het hangslot vastgemaakt maar het slot zelf niet gebruikt. Toen Marloes wilde wegfietsen bleek haar fiets vergrendeld, en natuurlijk ontbrak het sleuteltje. De drie banrekels, wie anders? We hadden ze van de berg af zien rennen en verder was er niemand te bekennen. Al snel kwamen er wat dorpelingen aan die met een kei het slot wilden openbreken. Het leek mij handiger die jongens te vinden. Op mijn fiets crosste ik over zandweggetjes tussen hutjes en kippen door op zoek naar een speld in een hooiberg. Ze doen hier niet aan geboortebeperking dus het wemelde van de kinderen. Die allemaal zwaaiden en byebye riepen natuurlijk, what else. Ik fietste terug zonder resultaat maar toen bedacht ik me dat de jongens de andere kant oprenden. En jawel, in een ander dorp ontwaarde ik een van de drie musketiers. Toen hij mij zag wist hij dat er stront aan de knikker was. Ootje zou ons vroeger hebben geadviseerd om weg te rennen maar schuldbewust wenkte hij me mee naar het hutje van de hoofddader. Intussen verzamelden er zich tientallen mensen. Ouders, kinderen, opa's en oma's. Het hele dorp liep uit om de daders te zien hangen. Sensatiezoekers! De kwajongens liepen terug naar de berg en wezen omhoog. Het sleuteltje was daar ergens. Moeders die liepen te schreeuwen dat ze dat sleuteltje moesten pakken, het werd een mooi circus zo. Inmiddels kwam Marloes ook aanlopen met het andere dorp achter zich aan. De schemering zette zich in dus er was enige haast geboden bij de zoektocht. Maar wonder boven wonder vond een van de vele kinderen die op blote voeten door struikgewas struinden, het sleuteltje. Wij blij, de dorpelingen blij, de kwajongens ietwat beteuterd maar toch ook blij. We wilden de kwajongens nog wel even bedanken dat ze toch hun verantwoordelijk hadden genomen maar die krompen ineen bij onze toenadering. Een paar moeders schreeuwden dat ze zich niet zo aan moesten stellen en schoorvoetend schudden ze onze handen. Onder veel gezwaai en byebye fietsen we weer richting ons Guesthouse.

Toen Ngapali, bekend om zijn prachtige stranden. Marloes haar eerste research van een land bestaat altijd uit waar de stranden zijn. Waar zijn die mooie stranden? Twee dagen reizen vanaf Mrauk Oo bleek. De ene dag een lange busrit, de andere dag een nog langere bootrit. Het maakte niet uit want ergens daar aan de westkant van Myanmar lag Marloes haar beloofde strand. Aan de Bengaalse baai, een zee waar we nog nooit eerder in hadden gezwommen. Op een van de tussenstops kwamen we een Duitse tegen met zeer waardevolle tips over accomodaties in Ngapali. Het kan daar nogal prijzig zijn (zeg 100 dollar of meer) en reserveren is ook handig. We hadden dit keer wel proberen te reserveren maar alles zat vol, tenminste de hotels die in de Lonely Planet stonden. Maar een prachtig Guesthouse genaamd Kipling's Bay gerund door een Fins echtpaar stond er niet in en had nog wel een plekje voor ons. Weg van het grote strand en de dure hotels. Een strand helemaal voor onszelf, en een dozijn kinderen die weekend hadden. Paradijsje, echt waar. Als jullie ooit naar Myanmar gaan, ga dan sowieso naar Ngapali beach en reserveer dan dit Guesthouse. We hebben veel liggen bakken natuurlijk, heel veel garnalen en vis gegeten, gevoetbald op het strand met de vissers en teruggeblikt op een fantastisch verblijf hier in Myanmar. Wij denken dat onze verhalen en foto's jullie wel genoeg hebben overtuigd. Voor tips en vragen kun je altijd een berichtje achterlaten.

Tot in Laos!