En toen was het November

En heel lang geleden sinds ons laatste verhaal……

In de tussentijd is er dan ook van alles en nog wat gebeurd: 3 maanden keihard werken in de Giggling Tree, afscheid nemen, het bezoek van onze ouders en de start van onze reis door China, Indonesie, Maleisie en Thailand.

Om het verhaal niet te lang te maken voor jullie trouwe lezers gaan we hier alleen in op onze Giggling Tree tijd en komen de avonturen met onze ouders en de afsluitende weken in China een volgende keer aan de beurt. Na terugkomst van onze 2e en laatste keer Hong Kong voor een visumrun (waarbij we ook een middag aan het strand konden liggen...not so bad!) moest er nog flink gewerkt worden aan verschillende projecten voordat we midden oktober plaats zouden maken voor de nieuwe managers. Zo was een van de projecten waar we aan werkten het nieuwe informatieboek, dat elke gast op de kamer krijgt. De oude vonden wij, samen met Karst en Paulien, gedateerd en dus, met Marloes als aanjager, hebben we een nieuw informatieboek gemaakt in de Giggling Tree huisstijl. Oude teksten herzien, nieuwe teksten geschreven, foto's gemaakt en samen met t meisje van de reproshop alle bladzijden een flashy look gegeven (in handen en voeten Chinees, want ze sprak geen Engels). We waren super blij met het eindresultaat! En niet alleen wij: na een week bleken er al twee kamers het activiteitenboek mee te hebben genomen als aandenken aan hun geweldige tijd in de Giggling Tree.

Om onszelf nog meer druk op te leggen werd er ook toe besloten om twee benedenkamers volledig te renoveren, aangezien het begin september relatief rustig was. In verband met het extreem vochtige klimaat en constante dreiging van schimmels en afbladderen van verf werd er een houten vloer in beide kamers gelegd. Kwestie van de timmerlieden inhuren, juiste materialen aanschaffen, goede instructies geven en zie daar het resultaat. Maar dan hou je geen rekening met de Chinese manier van werken. Na een halve dag kwamen Karst en Paulien kijken hoe het ervoor stond, en het was allesbehalve recht. In zo'n geval moet eerst de baas geroepen worden om die te vertellen dat zijn werknemers er een potje van hebben gemaakt, die het hun dan weer verteld en mededeelt dat ze de vloer opnieuw moeten leggen. Zo gezegd, zo gedaan en na een paar dagen lagen de vloeren kaarsrecht in de kamers. Totdat Karst en Paulien er opnieuw achter kwamen dat het werk weer niet goed was gedaan. Op verschillende punten boog de vloer enorm door omdat er niet genoeg steunbalken waren aangebracht onder de vloer. Toen Karst ze duidelijk probeerde te maken dat ze dit alsnog moesten doen, zeiden de werknemers dat het geen probleem hoefde te zijn: je moest gewoon niet recht erover heen lopen, maar zijwaarts. Echt serieus, wat ga je tegen de gasten zeggen: je mag niet rechtdoor door je kamer heen lopen, maar zijwaarts anders zak je door de vloer??! Dit is nu een typisch Chinese 'oplossing'. Anyway...in China betaal je pas achteraf dus na een aantal dagen kwam de baas met een paar werknemers eindelijk weer terug om de klus te klaren. En toen moest de elektriciteit opnieuw aangelegd, een klus voor Daniel omdat hij goed kon op schieten met de elektriciteitbaas. Na een inventarisatie van de klus en de expliciete vraag of hijZELF de klus kon klaren stuurde hij tot Daniels grote schrik zijn arrogante, nonchalante hulpje die al vaker prutswerk had afgeleverd. Na een uitvoerige beschrijving van de klus en de aanwezigheid van Daniel in dezelfde kamer om mee te helpen wist hij het alsnog na een half uur te verprutsen. Hij zat midden op de muur gaten te slaan in plaats van de afgesproken plafondhoogte (wegwerken achter de plinten was geen optie). Dus Daniel vertelde dat hij zijn spullen kon pakken en nooit meer terug hoefde te komen, waarna hij de baas belde met dezelfde mededeling en eiste dat hij zelf zou komen. De volgende dag kwam hij met een nieuwe medewerker die werd klaargestoomd voor die vervelende klussen (waar alles zo precies moet haha) bij dat Nederlandse guesthouse.

Deze voorbeelden waren bijna dagelijks terugkerende frustraties tijdens ons werk in de Giggling Tree, maar na een tijdje raak je eraan gewend en leer je er mee te dealen. Maar er gebeurde altijd wel weer iets, waarvan je denkt: huh, hoe KAN dit?! Maar dan denk je gelijk: Ja, in China kan dit..kan alles! Soms zo onlogisch in onze Nederlandse ogen en daarom des te frustrerender. Tegen het einde van onze periode konden we de nieuwe managers, Eddy en Dorly, voorbereiden op dit soort zaken en dinsdag 4 oktober j.l. stonden ze voor de deur. Dit betekende voor ons echt de laatste week werken, en natuurlijk nog verjaardag van Marloes. De laatste week werken was volop drukte. De eerste week van oktober is namelijk de week dat iedereen in China vrij is, sommigen een paar dagen, anderen een volle week. Bij ons zat het dan ook barstens vol expat-gezinnen uit voornamelijk Shanghai en Beijing. Vooral in de zomer hadden we veel gezinnen, in september geen...en dus was het weer even wennen aan al die kinderen die rondliepen overal. Nadeel was dat het bijna de gehele oktoberweek regende danwel bewolkt was. Heel jammer voor al die gezinnen die hun vakantie vieren, maar ook lastig voor ons...want je voelt dan extra de druk om de mensen (en kinderen!!) te vermaken ter compensatie van het slechte weer. Je wilt toch dat ze het naar hun zin hebben natuurlijk. We besloten dan ook een kinderfeestje te organiseren. Omdat het ZO super druk was (ook de Chinezen zijn vrij en dus komt half China foto's schieten van t guesthouse, die je dan weer weg moet sturen, de andere helft komt wat drinken of eten, plus dat de gasten ook allemaal vragen hebben..) was de organisatie ietwat op het laatste moment. Maar het was een geslaagd feestje met zo'n 12 kids. Eerst koekjes bakken, toen een Kung Fu les gegeven door Jason, wat ballonnen-prik spelletjes en toen film/eten. Leuk, maar zo vermoeiend!! De rest van de week was het nog even hard werken, plus dat daar nog bij kwam dat we de nieuwe managers 'moesten' inwerken en onze ouders 'vermaken'. Weinig tijd dus om bewust naar ons afscheid toe te werken...

Maar de twaalfde zouden we echt vertrekken en van de vorige managers wisten we dat afscheid ook een feestje betekende. En feestjes vieren kunnen ze goed bij de Giggling Tree dus dat beloofde veel goeds. Gecombineerd met Marloes haar verjaardag werd 9 oktober een feest aangekondigd in de achtertuin van Karst en Paulien. Die dag vertrokken we met onze ouders, die de 5e waren aangekomen, naar Yangdi voor een hike naar Xingping. Dit stelde het guesthouse in staat om het feest (lees: bitterballen) voor te bereiden. 's Avonds werden we rond negenen op kantoor geroepen. Onze verwachting was dat we in een keer het feestgedruis mochten stappen maar nee. Marloes had al een prachtige Chinese jurk aangetrokken die ze die ochtend cadeau had gekregen van Karst, Paulien en Pelle maar Daniel mocht zich nog eerst nog verkleden in een sexy pakje waarbij het leek alsof hij nauwelijks iets aanhad, behalve sandalen met sokken erin. Tot onze grote verbazing was er een hele show in elkaar gedraaid waarin wij, Daniel en Marloes, het tegen elkaar op moesten nemen d.m.v. een modeshow, singcontest, oud hollandsche spelen, snel bier drinken en nog meer ongein om uit te maken we de beste manager van ons tweeen was. Tot onze grote verbazing werd het gelijkspel (hoewel ik (Marloes) stiekem dik gewonnen had natuurlijk) waarna we heel veel lieve woorden en ongelooflijk veel mooie en bijzondere cadeaus kregen met als hoogtepunt een fotoboek met alle hoogtepunten tijdens onze periode bij de Giggling Tree. Dit boek is veilig met onze ouders mee terug gegaan naar Nederland dus wie het in wil kijken, neem contact op met onze ouders. Het was een avond om nooit meer te vergeten en we willen iedereen die heeft bijgedragen hieraan nogmaals hartelijk bedanken voor alle lieve woorden etc..

Om Karst, Paulien en Pelle te bedanken besloten we andersom voor hen ook een fotoboek te maken met onze fantastische tijd in de Giggling Tree als rode draad. Ook het personeel hebben we natuurlijk een kleinigheidje gegeven en toen kwam die verschrikkelijke twaalfde oktober. Ook al weet je van tevoren dat het mooi is geweest en dat het tijd is om door te gaan en het stokje door te geven, viel het ons heel erg zwaar om daadwerkelijk afscheid te nemen. Met een dikke brok in onze keel en tranen in de ogen hebben we dan toch tot ziens gezegd. Iedereen kreeg een knuffel, hoe ongemakkelijk dat ook is voor een Chinees :) Voor ons voelt het vertrek bij de Giggling Tree totaal niet als een afscheid omdat we weten dat we in wat voor vorm dan ook weer een keer terugkomen. Tenslotte is de wereld een Global Village. Het afgelopen half jaar heeft ons zoveel gebracht en geleerd, en dat is allemaal te danken aan de passie, bevlogenheid, liefde, 200% inzet, etc. waarmee dit guesthouse 5 jaar geleden is opgestart door Karst, Paulien en Pelle en waarmee het vandaag de dag nog steeds wordt gerund. Niets meer dan lof voor de Giggling Tree, en met ons meer dan drieduizend gasten die we de afgelopen 6 maanden hebben verwelkomd en hebben gegeven wat in China nog zo moeilijk te vinden is. Traditionele prachtige boerderijen omgetoverd tot comfortabele kamers met oog voor detail, een enorm aanbod van activiteiten, een onovertroffen keuken (volgens ons de beste van de hele Yulong valley) en een ongeevenaarde service. Ok, dit klinkt als een verkooppraatje...maar we zijn ervan overtuigd dat het ook zo is :) Iedereen die ons afgelopen half jaar een hart onder onze riem heeft gestoken, bedankt. En als je ooit naar China gaat, vergeet dan niet om een verblijf bij de Giggling Tree op het programma te zetten.

Tot het volgende verhaal, vanuit Chengdu.

Daniel en Marloes

PS: Yangshuo krijgt van ons een tien, omdat de Giggling Tree er staat, moeten we nog meer zeggen? Aan alle werknemers van de Giggling Tree, 我们 真 的 想 你们, 再见