TL-George

Iedereen die op vakantie gaat plant wel iets avontuurlijks ter afwisseling van wat dan ook. De één gaat mountainbiken, de ander raften en weer een ander gaat bergbeklimmen. Wij hadden voor onze vakantie een hike door de Tiger Leaping Gorge op het programma staan, één van de diepste canyons ter wereld.

Jane's guesthouse, 2u rijden uit Lijiang, was ons startpunt. Elke reiziger dropt hier zijn/haar backpack om deze weer later op te halen, behalve wij. Wij dachten namelijk dat we door zouden rijden naar Lijiang en niet weer hier zouden terugkeren. Verkeerd gedacht natuurlijk, net als dat Marloes dacht dat ze aan één lange mouwen shirt genoeg had en Daniel dacht dat zijn sokken vanzelf in zijn tas waren belandt. Al deze verkeerde gedachten leidden ertoe dat we met tassen van respectievelijk 7 en 13kg, één lange mouwen shirt vol vlekken en paar stinksokken aan de hike begonnen.

Na zo'n 2u waren we volgens een kaart die we bij Jane's hadden gezien bij de 28 bends. Een hardcore stuk met steile klimmen verdeeld over 28 bochten. Er was inderdaad een steil stuk met heel veel bochten dus we dachten al snel dat dit het wel zou zijn. Niet dus, we kwamen onderweg wel diverse vrouwtjes tegen die onze klim konden vergemakkelijken met marihuana en/of mannetjes die met een ezel ons tegen een zacht prijsje naar boven wilde brengen. Natuurlijk hebben beide niet nodig gehad maar we werden wel bijna verleid tot een Snicker bij een huisje dat zei dat dat het startpunt van de 28 bends was. Nadat we betrekkelijk snel deze 28 bochten hadden overwonnen kwamen we op een prachtig punt aan, met een uitzichtpunt over de canyon. Natuurlijk dacht een slimme Chinees daar een slaatje uit te slaan door fotogeld te vragen. Een euro voor het maken van foto's. Daar trappen wij natuurlijk niet in, dachten we. De desbetreffende Chinees had echter een hefboomconstructie gemaakt waardoor wij waren ingesloten zonder een andere westerling in de wijde omgeving. Toen Daniel bijdehand ging doen en vroeg of het soms zijn berg was en dat die beste man maar een vergunning moest laten zien, raapte hij een steen en dreigde hiermee om te laten zien dat het hem menens was. Prima, maar natuurlijk hadden wij ook een troef in handen, of in de portemonnee moet ik zeggen. Dat is: groot geld in het achterste vak doen, en 1 of 2 losse yuannen (10 á 20 cent) in het voorste vak en dan gaan klagen dat je platzak bent en echt niet meer hebt. Die man trapte er natuurlijk in en met 2 yuan nam hij genoegen, hij blij, wij blij.

Na dit kleine incident liepen we in hoog tempo naar het Teahorse guesthouse waar we voor 7euro een prachtige kamer met uitzicht op de bergen hadden. 's Avonds werden we door een Nederlands stel uitgenodigd om samen te eten met een bont reisgezelschap (lees: James en Nicola, een stel uit Engeland, Chris, een Amerikaan met een grote mond met zijn Chinese internet vriendin, Raffaela en Marsha, twee Nederlandse meiden uit het zuiden van het land, Hester en Roy en natuurlijk onszelf). Het bier vloeide rijkelijk en al snel wilden de mannen een kampvuur, dus werd de Chinese internetvriendin van Chris ingeschakeld om dat te vragen. Helaas kwam ze terug met een nee. Dus ging Daniel maar weer op pad, met als doel de bazin van de toko. Wil je wat gedaan krijgen in China, ga dan direct naar de baas of bazin. En jawel, als de buitenlander met zijn hakkietakkie Chinees het vraagt dan mag het wel. Toen nog de materialen, zelfde aanpak. Bazin meenemen naar de keuken waar ze nog met hout de haard aanmaken, het hout pakken en dan zeggen dat je dat gaat gebruiken. Succes gegarandeerd, zo ook het kampvuur. De volgende dag zouden we als één gezelschap verder trekken, met Chateau de Woody als volgende plaats voor een overnachting.

Helaas kostte het ons een uur meer tijd om ons klaar te maken voor vertrek dan het eerste koppel. Dus met de turbo erop begonnen we aan de tweede dag, met prachtige vergezichten maar ook af en wat regen. Nadat we alle koppels van de vorige avond hadden ingehaald kwamen we drie Deense meiden achterop. Zij hadden ook wel zin in Chateau de Woody dus we besloten om met zijn vijven alvast een voorschot te nemen, echter, we kozen weer eens een verkeerd pad, 'the ancient path'. Met die tassen op onze rug was dit bijna niet te doen, als we niet werden geblokkeerd door een buffel op het pad dan waren het wel de glibberige stenen die ons dwars door de rimboe heen leidden. Ook met deze 'detour' waren we alsnog, met dank aan de Danish Dynamite girls, als eerste op plaats van bestemming. Helaas bleek Chateau de Woody geen warm water te hebben, vervelend dachten we. Maar na vijf minuten was er helemaal geen water meer, meer dan vervelend vonden we!! Dus op zoek naar een andere slaapplek met warme douches en doorspoelende toiletten. Dat werd Sean's, waar enkel James, Nicola, Raffaela en Marsha aankwamen. Chris en zijn vriendin hadden het eerder opgegeven (waren gezwicht voor een duur hotel in Lijiang MET bad), samen met het andere Nederlandse stel. Sean's menukaart had wel één heel bijzondere toevoeging, overal kon je 'happy' bij bestellen (en ja, dat is precies wat je denkt: wiet. Dus wiet pannenkoek, wiet koffie, wiet spaghetti, wiet dumplings etc.). Het diner smaakte ook prima zonder en de volgende dag zouden we uit elkaar gaan. James, Nicole, Raffaela en Marsha gingen hardcore naar Habba mountain. De Danish Dynamite girls en wij besloten af te dalen naar de steen waar een tijger volgens de legende aan zijn jager zou zijn ontsnapt door vanaf deze steen naar de andere kant van de kloof te springen, oftewel 'Tiger Leaping Gorge', dit keer zonder backpack. De zon scheen weer, en de afdaling was pittig, maar mooi. Eenmaal bij de steen aangekomen was het uitzicht prachtig en de kracht van de Yangtze rivier overweldigend.

Na hier genoten te hebben en weer naar boven geklommen te zijn hebben we nog een biertje gedronken en zijn onze wegen via Jane's guesthouse gescheiden, de Danish Dynamite girls terug naar Lijiang, en wij naar Shangri-la.

Cijfer voor de TLG.

De TLG is niet echt een plek om lekker uit te rusten, en alleen vastberaden mensen nemen dit op in hun reisplan. Je kunt hier genieten van de prachtige flora en fauna, en met zelfingebouwde de-tours kun je de hike zo zwaar maken als je zelf wilt (of gewoon een backpack meenemen). Je moet het niet erg vinden om boven een gat te hangen en koude douches kunnen ook tot de mogelijkheid behoren. De bewegwijzering naar de diverse guesthouses zijn redelijk goed aangegeven, maar als je kleurenblind bent moet je wel iemand meenemen want Daniel heeft 9 van de 10 aanwijzingen niet gezien. De prijzen van de guesthouses zijn acceptabel en overal is koud bier met een gebakken eitje verkrijgbaar. Zoals gezegd doe je deze hike alleen als je echt iets avontuurlijks wilt. Met dit in het achterhoofd geven wij deze bestemming dan ook een dikke 9. De mensen die je ontmoet zijn er allemaal met hetzelfde doel dus er liggen gegarandeerd gezellige avonden in het verschiet.