Inmiddels zit mijn tijd in West-Afrika er voorlopig weer bijna op, over minder dan een week ben ik weer heerlijk thuis! De afgelopen weken heb ik ongelofelijk veel meegemaakt. Te beginnen met de stressvolle voorbereidingen voor mijn reis naar Burkina Faso en Mali mede door mijn reisgenootje Aleks, die niet altijd alles op orde heeft, en zo een dag voor we zouden vertrekken nog z'n paspoort op moet halen, een visum aan moet vragen, een fotocamera moet kopen evenals slippers, een vliegticket moet boeken en een reisverzekering moet aanvragen naast de nodige tijd om z'n spullen te pakken. Gelukkig is het meeste gelukt en zijn we woensdag ochtend, 9 maart, naar het busstation vertrokken. Daar werden we meteen herinnert aan de gang van zaken in Afrika, de bus zou om 11 uur vertrekken en van ons werd verwacht dat we om 9 uur aanwezig zouden zijn. Rond een uurtje of 4 kregen we na een hele dag op een bankje te hebben zitten wachten te horen dat er wat problemen waren met de bussen. Rond 5 uur kwamen ze ons vertellen dat we om 6 uur zouden vertrekken en eindelijk rond 8 uur kwam de bus voorgereden en kon het inladen beginnen. Het is ongelovelijk hoeveel bagage de mensen mee proberen te nemen de grens over! Balen vol met spullen, ter grote van hooibalen worden in de bagageruimtes gepropt waar het een kwestie is van wie het eerst komt wie het eerst maalt. Wij als 'obrunis' stonden verslagen naar het tafereel te kijken na enkele mislukte pogingen ons tussen de afrikanen te wringen. Uiteindelijk merkte een vrouw van de busmaatschappij ons op en zorgde ze ervoor dat onze tassen in ieder geval ingeladen werden. Mijn volgende moment van verbazing was bij de poging de bus in te stappen. Een stel blokkeerde de deur met een megaflatscreen die ze mee wilden nemen en in het gangpad wilden stallen zodat er niks mee zou gebeuren, dit was niet het grootste probleem, ze wilden namelijk als een van de eerste de bus in waarmee ze dus de hele doorgang blokkeerden. Vervolgens bleken een paar Frans sprekende jongetjes het principe van stoelnummers niet te kennen waardoor ze heel verontwaardigd naar me keken toen ik ze probeerde duidelijk te maken dat ik niet naast ze kwam zitten maar dat ze op mijn plek zaten. Daar begon mijn eerste worsteling met de franse taal, wat na verloop van tijd gelukkig verbeterde. Na een busreis van 24 uur kwamen we aan in de hoofdstad van Burkina Faso: Ouagadougou. De volgende dag begaven we ons naar de ambassade van Mali om een visum aan te vragen en ook weer op te halen om aan het eind van de dag naar Ouahigouya af te reizen en daar te overnachten. De volgende dag heerlijk ontbeten met Yoghurt uit een zakje (wat een uitvinding!) om na een ticket te hebben geregeld in een busje naar Koro, net over de grens van Mali, bijna de hele dag te wachten tot het busje gevuld is. Wanneer het bijna niet meer mogelijk is om op tijd te vertrekken proberen ze ons, de rijke blanken, nog extra geld te laten betalen voor de overgebleven plaatsen om eindelijk te vertrekken, de bus zit echter al overvol voor onze begrippen. De grensovergang gaat redelijk soepel tussen de 2 plaatsen waar je Burkina uit gaat en Mali officieel in gaat zit ongeveer een uur rijden. Eindelijk bij Koro aangekomen is daar gelukkig nog genoeg drukte vanwege de markt en genoeg vervoer richting Mopti, waar we wilden overnachten. We worden in een busje gezet met 4 houten banken tegen de randen van de laadruimte en onze tocht begint over een weg vol kuilen, hobbels etc. Onvermijdelijk krijgen we een lekke band, hier zijn ze echter zo getraind in het verwisselen van banden dat we binnen 5 minuten weer op weg waren. Als we savonds in Sevare aankomen worden we uit het busje gezet en in een auto gedirigeerd, zonder uitleg dus geen idee wat ons te wachten staat, stappen we met goed vertrouwen in. Dit bleek de juiste beslissing, we worden keurig bij het door ons gekozen hotel afgezet waar we konden genieten van een heerlijke douche, wat ook wel nodig was want ik leek een meisje met veel te veel en de verkeerde kleur foundation door het vele stof/zand waarmee je bedekt raakt tijdens het rijden. We gaan opzoek naar wat eten en vinden een egg&bread stalletje, wat hier dus oef& pain is, en waar we onze eerste ervaring opdeden met de 'riviersmaak' wat al het 'streetfood' schijn te hebben, daar waren we al vollop voor gewaarschuwd door andere reizigers. De volgende ochtend regelen we vervoer naar Timboektoe en na ook hier weer de halve dag gewacht te hebben tot de auto vol was, begonnen we rond half 2 aan onze 9 uur durende, o zo comfortabele tocht. We zaten namelijk met 4 volwassenen op de achterbank in een auto die over een weg rijdt vol hobbels en kuilen. 's Avonds wacht ons nog een verrassing. Rond 11 uur stoppen we bij een paar tenten en begint iedereen zn matten uit te rollen op de grond rond de auto. Het lijkt hier gebruikelijk om toeristen die weinig Frans begrijpen maar helemaal niets uit te leggen omdat dat teveel moeite kost. We komen er uiteindelijk achter dat we hier langs de rivier overnachten en pas de volgende ochtend met een ferry naar Timboektoe gaan. Onze tas wordt met veel moeite van het dak gehaald, hadden ze ons maar moeten waarschuwen dan hadden we anders gepakt, zodat onze slaapzakken uitgerold kunnen worden. Aangezien we ook nogal dorst hebben vragen we of er ergens misschien water te koop is, waarop we lopend naar een verderop gelegen 'dorp' lopen en het water helaas uitverkocht blijkt te zijn maar we ongeveer duizend colablikjes in een koelkast te vinden zijn, cola it is! Terug lopen we langs een stel schapenhouders die buiten, langs de rivier, zonder enige vorm huizen/hutten oid, tv zitten te kijken, geweldig!Het slapen lukt beter dan verwacht en het opstaan de volgende ochtend met uitzicht op primitieve dorpjes, een kudde ezels en een prachtige zonsopgang is toch wel heel bijzonder. Een vrouwtje loopt rond met een bak met brood op de hoofd die ze verkoopt, helaas smaakt deze ook weer naar de rivier, maar het is beter dan niks. De ferry komt en ik spendeer een uur met een groep meisjes om me heen die me hun geschiedenisboekje laten voorlezen in het Frans. Aan de andere kant van de rivier rijden we nog een half uur verder voor we uiteindelijk in Timboektoe aankomen en de stad in de woestijn kunnen aanschouwen. De straten zijn bedolven onder het zand, dit schijnt echter geen probleem te zijn voor auto of scooter en voornamelijk scooter is hier de manier om ergens naar toe gebracht te worden, ze werken als taxi's. We vertrekken naar Sahara Passion, waar we worden ontvangen door Shindouk, de eigenaar en een heerlijk ontbijt krijgen voorgeschoteld en meteen een kamelentocht + overnachting in de woestijn regelen voor dezelfde avond. We rusten wat en verkennen de stad, drinken Tuareg thee, worden uitgenodigd voor lunch met de mannen, ze zitten op de grond krijgen een grote schaal met iets van rijst en eten met zn allen met hun rechterhand uit deze schaal. Er wordt ons geleerd hoe we moeten eten en 'le capitain', een ouder mannetje,vind het zeer vermakelijk om op ons te letten hoe wij ploeteren om rijst met een hand zonder te knoeien naar binnen te krijgen. Gelukkig blijkt maar weer: oefening baart kunst, want de rest van ons verblijf in Timboektoe worden we nog vaak geconfronteerd met deze manier van eten. Aan het eind van de dag, vlak voor zonsondergang vertrekken we zittend op een kameel de woestijn in om daar een origineel diner te genieten en op een matje, met slaapzak in de woestijn te slapen. Geweldig om te ervaren hoe mensen hier nog steeds kunnen leven, ze zijn grotendeels zelfvoorzienend en spenderen de dag met het verzorgen van de dieren en het regelen van eten etc. Ze slapen in een soort koepelhut en wonen eigenlijk alleen met hun gezin. Binnen het gezichtsveld zijn echter wel andere gezinnen/hutten te zien waardoor ze toch een soort gemeenschap vormen en we krijgen te weten hoe ze aan hun water komen; elke gemeenschap heeft een waterput, zelfs de 'dorpen' die meerdere dagen lopen van timboektoe af liggen en zich dus echt midden in de woestijn bevinden. Na de nodige theerituelen vertrekken we voordat het te warm wordt de volgende ochtend weer richting Timboektoe waar we de rest van de dag wat uitrusten en vervoer proberen te regelen de stad uit. Volgens plan vertrekken we dan ook woensdag met de auto, via de ferry uit Timboektoe, maar na 2 uur rijden zijn we wegens omstandigheden helaas gedwongen terug te keren achterin de laadbak van een passerende auto en bereiken we Timboektoe met een bootje. We worden gelukkig geweldig opgevangen door Shindouk en zijn vrouw Miranda en spenderen nog 2 dagen bij hun tot we alternatief vervoer hebben gevonden in de vorm van een 'public pinasse' die op vrijdag vertrekt en zondag in Mopti aan zou komen. We spenden dus 3 dagen en 2 nachten op een boot op de Niger River. We leven op een stapel meelzakken, krijgen 2 keer per dag rijst voorgeschoteld, wat tevens weer met de handen word gegeten ( de laatste avond is Aleks zo erg aan het knoeien dat er speciaal voor hem een lepel wordt gehaald) en genieten we van het uitzicht en het veranderende landschap, maar proberen we vooral bij te komen en uit te rusten. Het is hier trouwens de gewoonte dat mannen en vrouwen apart eten, het was dan ook redelijk bijzonder dat ik elke keer werd uitgenodigd mee te eten met de mannen in Sahara Passion, Timboektoe. Zondagavond komen we in Mopti aan, precies op tijd om maandags de grote markt in Djenne te bezoeken en uiteraard de grootste 'mudmoskee' in de wereld. We regelen meteen vervoer en een gids naar Dogoncountry, waar we dinsdags en woensdags doorbrengen. Dogoncountry heeft meerder dorpen elk even bijzonder. We bezochten Songo, bekend om zn traditionele animistische besnijdenis ceremonie. Elke 3 jaar worden jongens tussen 12 en 14 in de maand Maart naar deze plek in de rotsen gebracht om hun lot te ondergaan. Er is een cirkel met platte stenen waar ze op moeten gaan zitten en ze om de beurt geholpen worden. Er zijn bijzondere rotsschilderingen en muziekinstrumenten te zijn, waarmee de jongens muziek maken als afleiding tijdens deze periode. Vervolgens reden we verder naar een ander dorpje vanwaar wij verder zouden lopen, de rotswand af, om in het volgende dorp, na een lunch en wat rust, weer in de auto te stappen en door te rijden naar Teli, waar nog originele Dogon cliffhuizen te bezichtigen zijn. Vervolgens rijden we verder naar het beginpunt van onze klim naar Yaba-Talu, een dorp op de rotsvlakte, waar we middenin de rotsen een vallei passeren waar dit dorp hun eigen groente verbouwd. We overnachten daar en genieten de volgende ochtend van het prachtige uitzicht over de vlakte, trekken naar beneden en naar Bagrou, vanwaar we met de auto naar Ende gaan om de 'markt' met traditionele Dogon souvenirs te bekijken. Vervolgens in de auto naar Bankass om te lunchen en door naar Koro vanwaar we een busje regelen naar Ouahigouya in Burkino Faso. Veilig en wel de grens over genieten we de avond van Burkina Faso en hun geweldige 'streetfood': bbqs met allerlei soort vlees. De volgende dag nemen we de bus terug naar Ouagadougou vanwaar we de daaropvolgende dag een bus nemen naar Accra. Zaterdagochtend veilig en wel in Accra aangekomen met de voornemens voorlopig niet meer in welk busje dan ook te stappen en het vooruitzicht van een week genieten en afscheid nemen van Accra en Ghana door middel van dagjes strand en shoppen naar souvenirs.