De eerste week zit erop, heel veel nieuwe indrukken, nieuwe gezichten, zon droogte en wachten, nog 15 te gaan waarin er hopelijk minder geduld noodzakelijk is!

Vrijdag ben ik vroeg vertrokken met Marnella richting Nairobi, savonds laat kwamen we aan waar meteen het wachten begon bij de balie voor een visum. Daarna kwam een primeur in mijn leven: er stond iemand klaar met een bordje met onze namen erop:P Peter, kwam ons ophalen en bracht ons naar Christian, waar we het weekend zouden verblijven en die ons zou helpen met het zoeken van woonruimte in Kajiado. We verbleven in twee kamers van zijn eigen huis, wat nog afgemaakt moest worden, hij verbleef zelf in het guestgedeelte dat wel al af was. Super luxe dus allebei onze eigen kamer, badkamer! Het hele weekend lang rustig kunnen bijkomen, relaxen, zonnen, zwemmen, zwemles geven etc, heerlijk! Maandag was het dan echt zover en moesten we eraan geloven: richting Kajiado, het stoffige, warme stadje waar niks te beleven valt.

Er was in ieder geval voor de eerste paar dagen een kamer voor ons gereserveerd in het ACK Guesthouse en dan konden we kijken wat we verder wilden daar. Daar aangekomen lieten ze ons meteen al een appartementje zien, met woonkamer, 2 slaapkamers, douche met warm water en wc en een soort keukentje, en kregen we daarna nog de andere hotelkamers te zien. Ze vroegen ons waar we wilden verblijven, wat we ook zouden kiezen, de kosten waren hetzelfde, dus kregen we ons eigen appartementje voor 3 maanden.

Diezelfde middag gaan we meteen even langs bij Dupoto-e-Maa, de organisatie in Kajiado die ons zal helpen met het in contact komen met de scholen die we moeten bezoeken. We worden door iedereen welkom geheten! Verder waren de eerste indrukken van het stadje nogal overweldigend, iedereen staart je na of maakt een praatje met je, maar het blijft onduidelijk wat ze van je willen. Na een aantal dagen is dit gevoel gelukkig verdwenen, iedereen is heel erg aardig en behulpzaam en we weten nu ook waar we naar binnen kunnen stappen om eten te kopen of wat te gaan drinken. Woensdag hadden we een meeting met Edwin van LEC-Kenia, de partnerorganisatie van Edukans die ons zal ondersteunen bij ons research in samenwerking met Josephine van Dupoto. We hebben een ochtend heel gezellig zitten kletsen, afspraken gemaakt over wat we moeten doen en wanneer dat moet gebeuren, en hij heeft ons mee genomen om Keniaans eten te laten proeven. We reden naar een restaurantje, waar we zelf nooit naar binnen zouden zijn gestapt. We moesten door een klein hokje, waar een beest hing om stukken vanaf te snijden en die klaar te maken, maar daar eenmaal doorheen was een open grote ruimte met allemaal bankjes en tafels en stoelen. Edwin bestelde nyama choma voor ons, geroosterd vlees en dat eten ze met ugali, een maismeelgoedje gekookt met water. Het was niet echt heel vies, maar het vlees was gewoon een deel van het dier in stukjes gehakt, dus met botten, pezen en alles eraan. Ik had het al ergens gelezen, maar je proeft gewoon wat voor een leven het beest heeft gehad, het vlees is taai en droog ondanks dat het best lekker bereid was. Niet echt een succes, en doordat we zo weinig aten dacht Josephine zelfs dat we vegetarisch waren!

Verder zijn we die middag meteen langs de Districht Education Officer gegaan om ons voor te stellen, toestemming en medewerking te vragen voor ons onderzoek. Hij zei ons een brief met uitleg te schrijven, dus dat hebben we gedaan. De volgende dag kwam Josephine om hem door te lezen en te printen bij Dupoto, helaas was er geen stroom dus moesten we nog een dag wachten. Uiteindelijk is het wel gelukt en konden we bij de DEO langs om de brief af te geven. Gelukkig gaf hij meteen mondeling toestemming, dus we kunnen vanaf maandag de 6 scholen langs om kennis te maken en dan kan ons onderzoek echt beginnen!

Verder hebben we deze week gebruikt om het stadje beter te leren kennen, op woensdags is er elke week markt. Het stadje is niet groot dachten wij, dus de markt moeten we wel kunnen vinden, helaas. We hebben minstens een half uur rondgelopen, en toen een jongen ons alweer zag dwalen besloot hij te vragen wat we gingen doen en ons te helpen fruit te kopen op de markt. De markt is dus niet op de hoofdstraat, maar in alle steegjes ertussen, overal zitten mensen op de grond met hun spullen, zijn er kraampjes van zeilen en touwen en een paar plankjes. Het is er een chaos met overweldigend veel keus en de producten zien er natuurlijk heel anders uit dan bij ons. We komen eerst door de kleding sectie, alle afgedankte westerse kleren, schoenen, bh's etc worden hier in bergen neergegooid te koop aangeboden. Daarna het fruit, overal op de grond ligt verrot fruit, de jongen, Anton, neemt ons mee naar bekenden van hem, die de weg kunnen wijzen naar de soorten fruit die wij willen, super lief! We slagen er die dag ook in om vers bruin brood, boter en pindakaas te kopen, dus we kunnen onszelf voorzien van ontbijt en hoeven niet steeds bij het guesthouse te eten. Geen een dag voor eten te hoeven zorgen klinkt natuurlijk wel heel luxe, maar is natuurlijk niet echt goedkoop.

Verder hebben we een betrouwbare taxichauffeur, Ken, gekregen, hij heeft ook een hotel en restaurant waar we kunnen gaan eten, en dan kan hij ons savonds ophalen en weer thuis brengen als het donker is, want dan schijnt het hier niet veilig meer te zijn. Meteen de eerste avond in zijn restaurant raakten we aan de praat met een massai krijger, die toch wel erg dronken bleek te zijn en ons graag dit weekend naar zijn huis mee zou nemen. Hij was een echte krijger vertelde hij, hij drinkt bloed en kan een beest doden met een speer! Echt hilarisch! Hij vertelde wel iets interessants, dat alle echte massai een driehoekje tussen hun voorste ondertanden hebben, als ze dat niet hebben zijn ze geen echte massai.

Ken had aangegeven ook voor ons safaris of andere uitstapjes te kunnen regelen, helaas bleken zijn opties tot nu toe wat duur (220 dollar per persoon per dag gaat toch echt wat ver!) maar wilde hij ons best mee nemen zaterdagochtend als hij zijn vlees uit ging zoeken. Ze gaan dan naar het slachthuis, kiezen daar een beest (koe of geit) uit en dan gaan ze die bij het slachthuis voor hem slachten. En aangezien we dat nog nooi gezien hadden dachten we waarom niet. We reden naar het andere deel van Kajiado, waar de rechtbanken zijn en alle kantoren van de ministers van dit district etc, daar ergens een zandpaadje in. We kwamen aan bij een afgelegen gebouwtje met daar omheen hier en daar hutten en een omheind stuk grond met koeien erin. De geiten liepen los rond. Hier kon je dan je beest uitzoeken en dan werd die naar binnen gebracht en gingen ze het arme beest slachten. Dit mochten wij natuurlijk ook aanschouwen en bij de eerste stap naar binnen was ik al heel blij dat ik verkouden was, want het zag eruit alsof het ongelofelijk stonk! Er hingen allerlei geiten aan hun poten aan een haak, sommige waren al gevilt, sommigen nog niet. We konden zien hoe ze leeggehaald werden, hoe hun kop eraf werd gehakt en ook hoe ze gedood werden. Bij een geit werd speciaal op ons gewacht zodat we het goed konden zien! Het beest werd aan zn poten vastgehouden, kop werd vastgehouden en zn keel werd deels doorgesneden. Het bloed spoot eruit! Ze wilden ook wel laten zien hoe ze een koe gingen doodmaken, maar toen we binnenkwamen lag er al een koe half open gesneden met al het bloed eruit nog wild te bewegen, dus dat hebben we vriendelijk afgewezen. Dat wilden we dus echt niet zien! Ze vertelden ook dat een koe minstens een uur zo ligt dood te bloeden voor het echt een beetje dood is! En soms beweegt een beest nog als het al helemaal leeg is gehaald! Al het bloed dat overal heen spoot werd af en toe weggetrokken met een trekker en belandde buiten in een goot, waar de kinderen vrolijk bloed aan het verzamelen waren voor de honden. Aan de achterkant van het gebouw werden de beesten gecontroleerd en in de koelbox geladen, zelfs de kop en de ingewanden werden verkocht, om bijvoorbeeld soep van te maken. Het was echt te vreselijk om aan te zien en aangezien we het vlees al niet geweldig vonden hier hebben we besloten om hier tijdelijk vegetarisch te worden. (Bij deze dus ook een waarschuwing: de fotos kunnen schokkende beelden bevatten:P)

Vandaag werd er bij de kerk van het guesthouse een nieuwe bisschop benoemd, dus was het groot feest. Allerlei belangrijke mensen kwamen en het hele dorp was er dus het was groot feest! De helft van wat er allemaal werd gezegd konden we niet verstaan, maar het oplezen van de bijbel en het zingen van allerlei verschillende koren was best leuk om mee te maken! Smiddags kwamen twee kindjes die al de hele week onze deur plat liepen en zomaar naar binnen kwamen nog even langs met 2 vriendinnetjes. Ze waren zeer geinteresseerd in onze telefoons, de fotos die erop staan en kaartspelletjes en monopoly, allemaal ook in mooie jurkjes en nette kleertjes voor deze gelegenheid.

Vanaf morgen begint hopelijk een wat drukker leventje en zal het bezoeken van de scholen beginnen.