Bij het woord boerderij denkt de gemiddelde nederlander niet meteen aan poepfobie, Jasper. S, Ernst, Bobbie en de rest, donkere kindjes, handschoenen of rondslingerende placenta's. Ik zou Esra Pander niet zijn als ik daar niet tijdens het melken allàààng een gesprek met mezelf over heb gehad. Laat ik maar bij het begin beginnen...

Op 1 april (geen grap) begon mijn eerste werkdag na pak 'm beet, hou 'm vast, zes dikke, vette, meest geweldige maanden. Ik zou in een caravan gaan wonen met Sjoerd, de jongen waarmee ik ook gereisd heb langs de oostkust. De caravan stond op de boerderij in een schuur. Ik heb meteen mijn trots opgehangen boven m'n bed om het iets huiselijker te maken. Foto's van mij en Hugo (de koala), kaartje van Heit en Mem, aftelkalender voor wanneer Corien komt, ansichtkaarten van Vietnam, Laos en Nieuw Zeeland. Vliegtickets, certificaat van Fox Glacier, toegangskaarten voor de Wellington trein, Uluru, Cradle mountain, Penguin parade etc. Jup, ik heb m'n leven goed geleefd tijdens mijn reis. 

Anyway, mijn eerste werkdag was nogal karig. Het werk was prima te doen en wanneer je een keer de handigheid had in het melken ging het makkelijker. Alleen was ik na vijf uurtjes alweer klaar. Als dit zo door zou blijven gaan kon ik het wel schudden met m'n plannetjes om naar Kaapstad te gaan. Iets wat ik al van jongs af aan wil en waarvoor ik nu de tijd heb. Op dit moment had ik geen (of weinig) geld maar eenmaal thuis zou ik wel geld maar geen tijd hebben. De eerste optie leek mij het beste. Ik zou nu keihard aan de bak gaan met een groot doel voor ogen. Maar hoe hard ik ook probeerde tijd te rekken, het mocht niet baten. Ik mocht mezelf gelukkig prijzen als ik gemiddeld zes uurtjes werkte. Pff, al die mensen altijd maar zeggen dat het zo hard werken is op een boerderij. Dat dacht ik zelf ook, op welke boerderij je maar kwam. Ik kon met gemak een film kijken tussen het kalfjes voeden en melken door. Dit moest anders want oeeeeh gatskes, hier werd ik krankjorum van.

Na een week werden de uren ietsjes meer maar nog steeds barslecht, hoogstens zeven. Echt lekker in m'n vel zat ik ook al niet bepaald, voelde me ellendig. Ik als dierenvriend vond het afschuwelijk om te zien hoe ruig ze met de koeien en kalfjes omgingen. Helemaal toen ze op een dag zeven meter bij mij vandaan drie kalfjes dood gingen schieten probeerde ik heel hard mijn tranen te bedwingen. Nadat ik er een kwartier later langs liep zag ik ze nog na spartelen, was er misselijk van en des duivels. Schiet ze dan op z'n minst in een keer goed dood. Maarja, wie ben ik. Dat probeer ik allemaal zo snel mogelijk weer te vergeten.

Ik probeerde het enigszins met de beesten goed te maken door ze te vertroetelen. Terwijl m'n collega aldoor 'Come on you f***head, retarded idiot,' riep liep ik achter ze aan met 'Goedemorgen skat, kom maar, lekker drinken. Kom op, anders ga je dood pop'. Ik vraag me af of de kalfjes al zover ontwikkeld waren dat ze nederlands verstonden maar ach, misschien merkten ze aan m'n manier van spreken dat ik niet zo'n harteloos figuur was. 

Een van de redenen dat ik op de boerderij wilde werken was omdat het me leuk leek om met beesten te werken. Na dag 1 had ik al in de gaten dat je hier dan op het verkeerde adres bent. Dan zul je toch echt naar de kinderboerderij moeten. Deze beesten zijn er voor het geld, ze bestaan omdat ze melk geven en als vlees verkocht kunnen worden. That's it. Niets mis mee overigens, ik drink ook melk en smul ook van het vlees maar er is verschil in manier van omgang met dieren. Na twee dagen besloot ik bíjna definitief vegetarisch te worden. Maar goed, hoe ongelukkig ik me ook voelde, opgeven was geen optie. Waarschijnlijk vroeger teveel naar het kinderprogramma 'Geef nooit op' met Peter Jan Rens gekeken. Bovendien zit opgeven niet in m'n bloed dus zette ik met m'n blik op oneindig strijdlustig door.

Hoe dan ook, na een week kwam het hoge woord er uit. De mensen waarvoor ik werkte hadden eigenlijk veel meer drukte verwacht met de kalverij en hadden dus niet zoveel werk voor ons beiden. Gelukkig kwamen ze met een oplossing, ik kon mijn werk op deze boerderij tijdelijk combineren met een boerderij verderop. Die zochten per direct personeel i.v.m twee werknemers die een auto-ongeluk (niets ernstigs) hadden gehad. Er kwam licht aan het einde van de tunnel... zouden er dan toch nog veel uren en daarmee een ticket naar Zuid Afrika voor mij in het verschiet liggen?

Zaterdagochtend 04.30 ging de wekker. Ik nam een mueslibar als ontbijt, hees mezelf in drie lagen kleren en gaan met die banaan. Werkdag nummer 1. Ik vond het meteen geweldig, deze mensen behandelden de beesten zo anders. Je kon het in de ogen van de koeien zien, ze waren niet stervensbenauwd voor je. Ik vloog van hot naar her, melken, kalfjes voeden, een dood kalfje naar een verkeerde plek brengen (2 km bij de deadhole vandaan, oeps), meekijken hoe je een hek opzette, koeien naar de 'yard' brengen etc. Voor ik het in de gaten had was het 12.30 en het leek erop dat m'n dag nog lang niet ten einde was. En dat was het ook nog niet, nog lang nog niet, nog lang nog niet. En al was mijn moeder thuis dan gingen we niet naar huis. Alhoewel ik na dit stukje over moeders altijd in mijn hoofd zong 'dan ging ik wèl als de wiedeweerga naar huis'. Naarmate de dag vorderde merkte ik dat ik moe werd, yes, dacht ik, kom maar op. Dat werd door m'n lichaam gehoord. Om 18:00 werd ik naar huis (de caravan) gebracht. Meer dan kapot. Ik heb eten gemaakt in ons eenvoudige keukentje, opgegeten op bed omdat er geen tafel was en toen viel ik rond 20:00 in slaap, dromend over koeienschijt, draaiende platforms waar geen einde aan kwam, uiers, melk, kuddes, hekken, opgeblazen dode koeien and so on.

De volgende ochtend stond ik met de nodige spierpijn weer braaf om 04:45 te wachten om opgehaald te worden. Ik probeerde er van te genieten zolang het duurde omdat het maar voor tijdelijk zou zijn. Ze zouden twee dagen later een gesprek hebben met hun manager over hoelang ik kon blijven. Gelukkig was ik twee dagen vrij op mijn andere werk dus kon ik mooi op de nieuwe boerderij aan het werk gaan. De volgende dagen begon ik vroeg en eindigde ik laat. Aangezien ik hele dagen werkte stopte ik met werken op de eerste boerderij alhoewel ik nog wel op hun terrein sliep, in hun caravan. Ik was een tevreden mens. Toen ik naar het huis van Shane en Jeanine ging om een douche te nemen (die ontbrak in onze caravan), opende Shane de deur en zei: 'Hello fulltime worker!' 'Hi there' zei ik niet in de gaten dat hij goed nieuws bracht. 'Because that's what you are now, a fulltime worker'. Toen viel het kwartje, ze hadden een goed woordje voor me gedaan bij de baas der bazen en hadden een contract voor me opgesteld voor een 38-urige werkweek. Geen zorgen zei Shane, je kunt altijd meer uren maken, komt allemaal goed. Ha, buyaaa!! Ik was aangenomen tot de 12e van juli, dan vertrek ik nog voor twee heerlijke nachtjes naar John en Jane. Ik heb ze beloofd alles te vertellen wat er gebeurd op een boerderij, daar waren ze de hele tijd al nieuwsgierig naar. Kijk er nu al naar uit. Helaas moet ik deze keer wel definitief afscheid nemen van m'n Tasmaanse Pake en Beppe.

De eerste keren haalde Shane of een andere collega mij op en brachten ze me weer thuis maar na een week was er een huis beschikbaar voor me. Er zijn hier in de omgeving Woolnorth in totaal 28 boerderijen met VDL als hoofdbedrijf (Van Diemen Land Company). Bij elke boerderij hebben ze drie huizen gebouwd. Een voor de manager (Shane in dit geval) en twee voor de werknemers. Er was net een gezin vertrokken dus kon ik daar intrekken. Helaas zonder meubels maar ze hadden wel een (zij het een afgeleefde maar prima werkende) wasmachine achtergelaten. Shane en Jaenine zouden een bed, lakens, bestek, borden en pannen voor me regelen. Dat was ook alles wat ik wenste. Na drie weken in een koude, kleine en smoezelige caravan te hebben gewoond kreeg ik een huis. Zo'n ding met stenen enzo. Goh, het was sowieso alweer een tijdje terug dat ik voor langere tijd in een huis had gewoond. Toen ik nog in Melbourne bij Michael en Flo was. En daarvoor thuis in Kollum. Voordat ik hier kwam had ik mezelf natuurlijk nog even op kunnen laden in het prachtige huis van John en Jane met een kingsizebed, eigen wc en douche, en ter ontspanning een jacuzzi maar dat was helaas maar voor tien daagjes. Ook zou dit de eerste plek na al die tijd worden waar ik langer dan twee maand zou verblijven. Dat klinkt als een eeuwigheid wanneer je gewend geraakt bent om regelmatig van plek te verwisselen maar ik was er klaar voor. Niet meer naar de wc hoeven lopen in de melkstal want pal tegenover m'n bed had ik nu een wc. En een douche. In hetzelfde gebouw, wat een luxe! Bovendien kon ik voortaan zelf (in de buggy of op de quad) naar m'n werk rijden. 

Wanneer je leeft voor je uiterlijk, altijd pico bello gekleed gaat met je haar netjes in een kuif, omringd door een zoetig parfumluchtje op klik-klakkende hakjes zul je je hier net zo thuis voelen als een zebra in New York. Kleding, make-up en haar is het laatste waar ik hier bij stil sta. Warmte, comfortabel - en regenbestendigheid is wat er de resterende aankomende twee maanden bij mij op nummer 1 staat. Het is hier heel erg koud omdat de winter sinds mijn aankomst is begonnen. De keiharde wind en regen zal alleen maar toenemen alhoewel ik hoop dat het nog even genade heeft. Ze hebben het zelfs over vorst. Alsof ik terug ben in NL. Ik denk nu constant dat Sinterklaas er voor jullie bijna weer aankomt en kerst maar het grootste gros installeert zichzelf net met een bittergarnituurtje en een rosé biertje op het terras. Anyway, na een aantal nachten gehannes met mijn zilver knisperende 'survival blanket' heb ik nu de perfecte manier gevonden om mezelf warm te houden. Mijn survivalblanket heb ik onder mijn flanellen laken geïnstalleerd en m'n slaapzak (bedankt papa en di mama) dichtgeritst waardoor ik 's nachts als een vlinder in een cocon gevangen zit. Mijn aankleedschema in de ochtend is als volgt: spaghettihemdje, thermo-shirt, wollen coltrui 1, wollen coltrui 2, thermo-legging, chillbroek, regenbestendige werkbroek, warme jas 1 en als laatste warme, oversized maar regenbestendige jas 2. Na al die jaren luister ik eindelijk eens naar mijn vaders advies: 'Klean bin d'r om die warm te hoaren, net om er mooi uut te sjen'. Alhoewel deze uitspraak was bedoeld om te voorkomen dat ik als puberzijnde met een deels ontblote rug op de fiets zou stappen (in de winter), besloot ik dit al die jaren later maar eens in werking te stellen. Met mijn gekleurde broek, kersttrui, en absoluut fout gecombineerde motiefjes en printjes voel ik mij hier zo puur, zo echt, zo Yvon Jaspers!

...helaas is het nu tijd voor het saaie gedeelte, want ook hier geldt wanneer je de eerste roes gehad hebt van een nieuwe werkplek de routine overblijft. Iets wat jullie vast wel herkennen, zoiets heet werken. Mijn dag begint om 05:00 met melken, daarna wordt de hele werkplaats schoongemaakt. Lees: stront wegspuiten. Ik overdrijf echt niet, dacht zelf namelijk dat het heus wel iets mee viel. Zoveel zouden die beesten toch niet schijten. Ha, hoe naiëf. Wanneer ik 's avonds onder de douche sta doe ik mijn uiterste best om alle stront spetters van m'n gezicht te halen. In je haar zit ook opgedroogde stront wanneer je vergeet je pet op te zetten. Ach, ik heb het geaccepteerd en kan me er niet druk om maken. Ik heb nou eenmaal een 's***-baan'. Bewust voor gekozen en trots op. 

Hoe dan ook, ik dwaal af. Na het melken zijn de kalfjes aan de beurt. Melk geven in een feeder waar ze met 20 kalfjes allemaal tegelijk d.m.v een 'nep-uier' aan kunnen. Wanneer ze opgezette buikjes hebben en/of trillen zijn ze verzadigd. Helaas ligt er soms een dood kalfje tussen, die ik naar de welbekende 'deadhole' breng. Meestal helpt iemand mij om de, nu al, loeizware kalfjes achterin de buggy te gooien. Soms probeer ik het zelf, maar dan heb ik de achterpoten zo ongeveer in m'n neus hangen terwijl ik met een rood hoofd het stijve lichaam in de juiste richting probeer te gooien. Na dit vermakelijke tafereel rij ik naar het massagraf toe. Wanneer ik het hekje los heb gemaakt adem ik nog eenmaal diep in en installeer ik mijn twee coltruien voor m'n neus om de lijk-lucht enigszins te omzeilen. Het is nou ook niet bepaald een formidabele locatie om zomers een BBQ te organiseren. Ik zou niet graag willen weten hoe erg de stank is wanneer het hier 30 ºC is. Na een korte blik op de restanten van het vee race ik er als de wiedeweerga vandoor. Eerlijk gezegd zit ik er op te wachten tot ik mezelf een keer in de deadhole parkeer wanneer ik vol gas denk vooruit te gaan. En hem nog in de R heb staan. 

Verder verzet ik op een doorsnee dag nog een paar 'hekken'. Daarmee bedoel ik het elektriciteitsdraad dat dwars door een weiland loopt en je vastzet met meerdere krullende prikkers. Zou niet weten hoe je die dingen in vaktaal noemt. Ik weet wel dat ik het systeem de eerste keren vervloekt hebt terwijl ik moederziel alleen in een gigantisch weiland stond.  Kreeg het op de een of andere manier altijd voor elkaar om de draad op te rollen nààst de daarvoor bestemde ruimte. Beginnersfoutjes noem ik dat maar. Schijtirritante beginnersfoutjes.

Pasgeboren kalfjes vangen in het weiland is ook een feest. Dit doen we elke dag, de vaasjes worden meteen getagd (het is net Facebook) en de stiertjes komen in de achterste bak die vastgekoppeld aan de tractor zit. Je moet er alleen wel goed om denken dat de moeder niet flipt. Ik had de eerste keer een briesende koe een halve meter bij me vandaan terwijl ik haar kalfje vasthield bij de staart en poot en het kalfje moord en brand schreeuwde. Stampen en schreeuwen hielp niets, de koe bleef gewoon staan en stond me woest aan te kijken met haar gitzwarte ogen. 

Het achtervolgen van de kalfjes is altijd weer een festijn. Zie je mij al hardlopend gaan op drie maten te grote regenlaarzen, greppels ontwijkend en m'n werkbroek vasthoudend met één hand om te voorkomen dat die tot op m'n enkels zakt? Gelukkig heb ik sinds kort goed passende laarzen en een perfect aansluitende werkbroek. Mijn vorige werkbroek was ook bestemd voor heren met maat XXL, logisch dat je hem dan tot aan je kin op moet hijsen.

Al met al vermaak ik me nu helemaal prima hier. Ik heb het getroffen met mijn bazen. De eerste aaf in m'n kale huisje kwamen ze me een enchalada brengen. Daarvoor hadden ze me al eens getrakteerd op een cheesecake en een paas-lunch: Lam met mais, erwten, aardappelpuree en pompoen. Hemels. En stiekem is het ook wel lekker als er weer eens iemand voor je zorgt. 

Vandaag en morgen ben ik vrij, tijd om een blog te schrijven voor de thuisblijvers. Het hoogtepunt van mijn vrije dagen is waarschijnlijk dat ik pannenkoeken ga bakken. Niks niet stappen, winkelen of op de een op een andere manier geld uitgeven. Wanneer mensen mij nu zullen vragen of ik leef om te werken of werk om te leven zal ik antwoordden: 'Ik heb gewerkt om dit leven te kunnen leven en op dit moment leef ik weer om te werken.' Zij het maar voor drie maandjes, daarna heb ik nog een drie maanden reizen tegoed. Op zoek naar avontuur langs de oostkust in Australië en vrijwilligerswerk doen in Zuid-Afrika. Het land van mijn dromen. Grappig als je er over nadenkt, ik ruil de koeien straks in voor hulpbehoevende kinderen. Is dat niet een prachtig idee?

Als laatste wil ik nog kort terugkomen op mijn eerste paar zinnen. Het is een feit dat je hier op de goede plek bent wanneer je normaliter begint te kokhalzen bij het aanzicht van stront (Boas, met liefde zal ik proberen je stront op te ruimen wanneer het je een keertje ontgaat). Na een tijdje ben je niet meer 'bang' voor poep en zie je het als een combinatie tussen water en gras, dat tijdelijk opgeslagen is geweest in een koe. Tijdens het melken heb ik geregeld vreemde, onlogische nummers in mijn hoofd (Ernst, Bobbie en de rest, tuum tuum tuum tuum) en denk ik vaak terug met een glimlach aan de beroepskeuze die Jasper S. jaren geleden gemaakt heeft. Boer worden. Juist als boer zijnde maak je heel veel uren maar heb je ook alle vrijheid van de wereld wanneer je over de weilanden kijkt. Ik lach stiekem in m'n vuistje wanneer ik me hem nu voorstel, zittend in een krappe gevangeniskamer met het uitzicht op (hopelijk) een stenen muur. Ondertussen z'n handen jeukend omdat hij altijd gewend is geweest zo hard te werken. Hoop dat die jeuk nog jaren en jaren doorgaat want Jasper zit voorlopig nog wel ff achter de tralies. Lekker voor je, liegman!

Ondanks het grote verschil van tandartsassistente naar boerin blijf ik toch nog een beetje in m'n eigen vakgebied. Af en toe inspecteer ik de tandjes en diens overmatige tandvlees van de kalfjes en draag ik handschoenen tijdens het melken. Het enige verschil is dat er nu stront en plas aan zit in plaats van speeksel en bloed maar ach, het blijven beide keren bacteriën, hoe je het ook wendt of keert. Dit is idem dito met mijn vorige carrière als viswijffie. Af en toe schreeuw ik luidkeels om de koeien op het platform te krijgen (ondertussend uitkijkend naar de bonkige konten die me bewust of onbewust proberen te vermorzelen). Ook komt de geur van (rotte) vis me regelmatig tegemoet wanneer de placenta voor m'n neus bungelt en ik m'n best doe om die te ontwijken. Helaas zit de stinkende, bijna over je nek gaan makende geur dan al in je neus. Zo zie je maar weer, één baantje kun je na logisch nadenken alweer terugkoppelen naar twee vorige baantjes. Op deze manier voel je je toch nog een beetje thuis.

Nu, tijdens mijn twee vrije dagen, is het tijd om de dingen te doen waarvoor je normaal geen tijd hebt. Gordijnen ophangen, wasje draaien, met jezelf praten, herstellen van de hengsten die je van de koeien hebt gekregen, muziekje luisteren enzovoort. Maar het meest belangrijke ga ik als eerste uitvoeren; een relaxed ontbijtje nemen met een bakje thee en een goed boek voor bij de heater. M'n rust pakken omdat ik over twee dagen weer voor de volle 200% aanwezig wil zijn op de sportschool. Want dat een boerderij één groot parcour van sportonderdelen is, was m'n lichaam na twee dagen al duidelijk.