Ja hoor, eindelijk, daar kwamen de backpacks via de trap van de 'scubar' naar beneden. Twee paar benen volgden, deze benen en bijbehorende personen zouden de eerstkomende weken mijn beste kameraden worden. Ze hadden er net een vlucht op zitten vanuit Amsterdam. Het groepje was compleet, twee mannen en drie dames. De definitieve opstelling voor de roadtrip. Sjoerd, Sebastiaan, Maaike (zusje van Sebas), Lianne en ik. 

We gingen de nacht in Sydney doorbrengen in een nomads hostel - in Nieuw Zeeland heb ik ook drie dagen in zo'n hostel gelogeerd en het is met stip op nummer 1 het slechtste hostel ever. Ik zou het overigens wel overleven, een bed is een bed en de vreemde plekken neem je er na een aantal maanden zonder het ook maar op te merken voor lief bij maar ik had medelijden met Maaike en Lianne. Want eerlijk, een ruimte met 24 bedden doordrenkt met een zweetsokken/muffige lucht is niet heel relaxed wanneer je er net een vlucht van 24 uren op hebt zitten. Helaas lag er tot overmaat van ramp ook nog een zwerver(?) op het bed dat bestemd was voor één van de dames. Na kort overleg met geërgerde 'ssssts' op de achtergrond besloot Sjoerd dat bed te nemen. Weltrusten :)

De volgende ochtend gingen we met z'n allen ontbijten in het theekopjesloze hostel. Ik ging even door 'mijn buurtje' lopen, m'n vorige hostel was 350 meter verderop en ik had dit stukje vaak gelopen naar de supermarkt en het winkelcentrum. Zo grappig dat je je dan weer thuis voelt in zo'n grote stad. Na vijf weken Melbourne en een week in de wildernis stond ik gewoon weer op dezelfde kruising waar ik toen met een overvolle backpack 's ochtends vroeg de trein had gepakt voor mijn autorit naar Melbourne. Machtig, dat rondreizen. Nadat ik mb's had gehaald bij Vodafone en m'n moeders verjaardagskaart had geschreven vertrokken we naar Manly, een gedeelte van Sydney dat je bereikt door de ferry te nemen. Dit werd ideaal gecombineerd, ik paste op de 120 kilo bagage bij de toegang tot de ferries naast the harbour bridge terwijl de anderen naar the opera house liepen voor een paar foto's. 

Twee uren later kwamen we in Manly aan, heerlijk, weg uit de stad. Dit leek meer op een groot dorp, zo super knus. Het hostel was ook stukken beter en de dames konden nu echt even uitrusten. Rond vijf uur hadden we een afscheidsetentje met Anne Herman. Die vloog 's avonds 22:00 weer richting Nederland. Hij liever dan ik. Na een dikke kroep vertrok de cowboy, hoedje op, backpack op de rug en verdween de hoek om, richting de ferry.

De volgende dag gingen Sjoerd en Sebastiaan de camper halen. Ondertussen gingen wij de boodschappen doen. Na lang wachten op ons nieuwe huis kwamen ze er eindelijk aan. Een oma zat op haar knieën naast haar kleinzoon en zei wijzend naar onze camper: "Do you know how they call that thing? They call it a house on wheels". Ha, wel even mooi óns huis op wielen dacht ik terwijl twee andere backpackers overenthousiast een kijkje namen in onze villa. Eerlijk is eerlijk, het zag er super uit. Een onhandig groot ding maar wij zagen geen problemen. Die zouden we later pas zien.

De eerste avond belandden we op een camping vlakbij the blue mountains. Een populair toeristenplekje dat wij ook graag wilden bewonderen. We wilden overigens niet te lang rondhangen in het begin van onze reis dus vertrokken we na de bezichtiging de volgende dag naar onze nieuwe plek. Wat iedere camperhuurder grootste nachtmerrie is gebeurde ons na twee dagen; tijdens het achteruit rijden om onze plaats te bereiken zag ik een boom ineens heel erg dichtbij komen. Toen ik net stóóóp riep werd dat vermengd met een tragisch geluid. Soort van: ggggggggggtt. Ik jumpte snel de camper uit om de schade op te nemen, maar zelfs een blinde kon dat zien. De boom zat verwikkeld in het kunstof van de linkerachterkant van de camper. Ik stopte m'n vingers zo diep mogelijk in mijn oren om het geluid bij het vooruit rijden niet te doordringend te hoeven horen. 

Tien minuten later stond de camper op z'n plek maar beende de chauffeur woest weg. Ik keek eens om me heen en spotte een buurman met een geel neongekleurd t-shirt aan. Michael droeg ook altijd zo'n t-shirt dus dit moest dan vast ook wel een manusje van alles zijn. Ik vroeg hem of hij een idee had hoe we dit op konden lossen en gelukkig zei hij datgene wat ik ook verwachtte te horen: "Just wait a second, I'll give you a hand". Twee minuten later werd de pickup van de andere buurman zo dicht mogelijk naast de camper gezet. De man van middelbare leeftijd klom erop en begon ons invalidehoekje te kitten. Voorzichtig klom hij er later weer af, het zag er nog een beetje wreed uit maar het was beter als we het eerst lieten drogen en daarna gingen bijwerken. Ontzettend dankbaar hebben we de mannen een Corona in de hand gedrukt die ze met een glimlach en het swit op het gebit gretig aanpakten.

De dagen erna maakten we veel kilometers. Alhoewel het eerst wennen was achterin de camper werd het nu beter. We klaagden niet meer over misselijkheid ed. Voor we vertrokken deden we de koffer nog even voor de koelkast omdat dat slotje kapot was. Nog een korte check of alle kastjes op slot zaten. Went toch snel, zo'n huis op wielen. Rond vier uur kwamen we in Coffs Harbour aan waar we twee dagen gebleven zijn. De ochtend dat we weer vertrokken hebben we in de haven gevist, naja de mannen dan. Sebas ving al vrij snel een hele eigenaardige vis. Nader onderzoek door Maaike en mij wees uit dat het om koraal met een armbandje, een krabje en twee duikbrillen ging. Haha, dat viel een beetje tegen. Tien minuten later kwam er een pijlstaartrog aan de hengel omhoog. Ellende die beesten, je kunt er niets mee. Bovendien moet je ook nog heel voorzichtig doen omdat ze dodelijk kunnen zijn wanneer je een swieperd met de staart krijgt. Een onbekende man drukte een slipper op de staart terwijl Sjoerd de haak uit zijn mond probeerde te vissen. Vijftien minuten later was de pijlstaartrog weer een vrij man in de oceaan.

Een half uur later had Sjoerd beet en ook niet zo'n klein beetje. De hengel boog recht naar beneden, zo zwaar was het monster. Ze bedachten een strategie, uitputten dat moest het beste zijn. Ik liep druk pratend en huppelend over de steiger achter Sjoerd aan. Sebas was ondertussen met een trapje naar beneden gegaan om 'm te kunnen pakken. Dit móest wel een haai zijn. Helaas droeg het beest de naam Guus Geluk. Hij ontsnapte, wel met haak en al in z'n bek maar het is tot de dag van vandaag een mysterie wat er aan de haak hing. Ach, al met al hadden we ons (tot verbrandens aan toe) prima vermaakt.

Onze volgende bestemming was een normale parkeerplaats, geen beton of netjes bijgehouden gras. Ik vond dit leuk! Eindelijk een beetje gezonde spanning, we wisten niet zeker of het toegestaan was. We konden de volgende ochtend vroeg gewekt worden door politieagenten en een waarschuwing of een dikke boete krijgen wegens wildkamperen. Om precies 18:00 (ivm de structuur die de jongens nodig hadden) hebben we rode bieten gegeten met aardappels en jus in het park gecombineerd met de overblijfselen van de BBQ de vorige dag.

In de avond zaten Lianne, Maaike en ik voor ons campertje te vergaderen tot ik ineens twee ogen in het bosje zag zitten. Verrek, kijk nou, een of ander groot beest. Maaike en ik vlogen er gelijk op af met de zaklamp. Het beest was helemaal niet schuw want hij kwam recht op ons af. Totdat we zagen dat het een kat was haha, pff zeiden we terwijl we wegliepen. Voor de zekerheid keek ik toch nog een keer om. Hij had wel een hele dikke staart voor een kat. Toen zag ik dat het een possum was, het eerste wilde dier in Australië voor Maaike en Lianne was een feit. En ik? Ik was allang blij dat we toch gelijk hadden en het geen kat bleek te zijn.

Als eerste werd ik de volgende ochtend wakker en besloot er gelijk uit te gaan, dan konden de agenten in ieder geval niet meer bewijzen dat we hier geslapen hadden. Na een ontbijtje besloten we een potje voetbal te gaan spelen. Het strand was immers maar tien meter lopen. De jongens maakten een voetbalveld dat aan een kant snel weer werd weggespoeld door de zee maar dat was niet heel erg, het ging tenslotte niet om de kwalificaties van het WK.

Bezweet maar voldaan keerden we terug naar de camper, tijd voor actie. Kilometers vreten. We hadden ondertussen een nieuwe tactiek bedacht. Oke, het was inderdaad niet netjes van ons maar wel een hele makkelijke manier om geld te besparen. Wij (Maaike, Lianne en ik) gingen ons, een paar meter voor we op plaats van bestemming aankwamen, verstoppen. Lianne op het achterste bed, Maaike onder de tafel en ik in de wc inclusief de restante strontlucht van de vorige huurders. Absoluut niet netjes maar het scheelde wel veel geld. Gelukkig zijn we nooit betrapt. Alhoewel... op die ene keer na toen de conciërge kwam informeren hoeveel mensen er verbleven. Wij aten gewoon met die jongens mee gaven we zo nonchalant mogelijk als antwoord maar uit angst zijn we die avond toch maar vroeg in de caravan gekropen met de televisie op zacht. Als je nu weer naar dat moment terug gaat moet ik er hard om lachen maar op dat moment voelden we ons onderduikers.

Over spanning gesproken, we zijn ook een keer op een tokkie camping terecht gekomen. Een gigantisch dikke moeke met cupmaat 130Z en een driedubbele onderkin deed de receptie. Toen we over het park reden bleek het meer een woonwagenkamp te zijn. Oh oh oh, wat een bende, uiteraard keek iedereen ons aan wanneer we over de camping liepen op zoek naar het zwembad. Helaas was het een, zacht uitgedrukt, vieze gore ongefilterde stinkbende. Naja, dan maar chillen op de kapotte ligstoelen. Eerlijkgezegd voelde ik me een beetje bedreigd omdat we in hun communie terecht waren gekomen. 

Na een degelijke hollandse maaltijd besloten we een douche te nemen. Lekker, na dat warme weer. Ik hing m'n handdoekje aan het haakje en nam de vieze oranje uitgeslagen tegels voor lief. Een douche is een douche tenslotte. Alles was gereed, douchegel, shampoo, m'n pyama, een warme douche was het enige wat me nog restte. Toen mijn handen richting de knoppen gingen zag ik, op het moment dat ik de koude kraan om zou draaien een mega dikke pad zitten. Hij gaf me nog net geen knipoog. Ik begon luidop te praten (schreeuwen eigenlijk) en kleedde me vliegensvlug weer aan. "Wat is er, wat is er" zeiden de dames die nieuwsgierig hun douchehokje uitkwamen. Ik gebood ze om naar binnen te gaan en de koude kraan om te draaien. Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat ze dat nooit zouden doen maar Lianne bedenkt haar niet en draait de kraan om. Je raadt het al, ze gilde als een uitgehongerde eekhoorn die z'n eikel uit de boom had laten vallen. Ik kwam niet meer bij, wat een oepke. 

Anyway, er moest nog steeds gedoucht worden en toen ik de tweede douche aan een grondige inspectie onderworpen had kreeg ik eindelijk m'n warme water, zij het een flutstraaltje. Helaas was dat nog niet alles, een van de aso-moeders probeerde haar kind onder de douche te zetten. Vier andere kinderen stonden er bij te ouwehoeren. Die mevrouw stond me toch te vloeken en te tieren op die kleine wezentjes, 'get in the shower nowwww', 'No, come on I won't tell you again, hurry up', "James, come here. I said COME HERE!!". Cruella DeVil was er heilig bij. Als klapper op de vuurpijl kwam er 's avonds nog een politiewagen langs om te controleren of iedereen zich rustig hield. Zoals je misschien kunt begrijpen waren we niet rouwig om deze plek rond 10:00 de volgende ochtend weer te verlaten. Tot nooit weer ziens.

Nadat we drie dagen in the middle of nowhere hadden gezeten gingen we naar Brisbane. Dezelfde plek waarvandaan ik over een aantal maanden samen met Corien zal starten. Ondanks de MCDonalds (free wifi) hebben we niet veel gezien van de stad, je bent toch een beetje gebonden wanneer je de camper uitgestald en al hebt. Je hebt dan geen zin meer om 'm dan vervolgens in de avond weer mee de stad in te nemen, dat is ook tamelijk onhandig. Bovendien ben ik hier helemaal niet meer zo van het stappen. Je leven is nou eenmaal relaxter en daarom heb je op zaterdagavond ook niet de behoefte om je helemaal uit te leven. De zaterdagavond heeft voor mij geen extra waarde meer omdat ik, als ik wil, ook gerust op maandagavond uit kan gaan. Geen stress is dan ook nog steeds een veelgebruikte term bij mij.

Na een rustige avond in een akelig netjes uitgemeten caravanpark (dat wildkamperen vind ik op de een of andere manier veel meer backpackerstijl en dus spannender) ben ik even langs de bank geweest omdat ik nog steeds een aantal dingen moest regelen. Na veertig minuten in de bank (voor australische begrippen vrij snel) stond ik weer buiten met een geactiveerde bankcard. Het enige wat ik nog moest regelen was een telstra sim-kaart, hiermee zou ik beter bereik moeten hebben dan met Vodafone. Als dat allemaal voltooid was was ik zo goed als gereed om naar de boerderie in Tasmanië te gaan, op de ticket na.

Wanneer ik aan m'n toekomstige baan dacht kreeg ik kriebels in m'n buik, in Tasmanië zou ik na een half jaar weer aan het werk moeten. Zoals jullie weten ben ik de laatste maanden met van alles behalve werk bezig dus dat dat weer zal moeten wennen staat als een paal boven water. Bovendien heb ik geen ervaring als boerin (wel als viswijf maar dat zijn weer hele andere beesten). Ach, zo ver was het ook nog niet. Eerst nog even genieten van m'n onbezorgde leventje als camperhuurder.

Na een week besloot ik om een ticket te boeken van Cairns naar Hobart. Na een paar keer afwachten qua datums en prijzen maakte ik na overleg met m'n lieftallige dinnetjes te keuze om een dag eerder te vertrekken dan gepland. Het was een stuk goedkoper en het was overbodig om langer te blijven om samen met de anderen mee te gaan om de camper weer in te leveren. Nadat ik een bevestigingsmail van m'n vlucht ontvangen had in de McDonalds in 'Surfers Paradise' was ik weer een stapje dichter bij Tasmanië.

De dagen met de camper vlogen voorbij, soms zaten we de hele dag achterin de camper kilometers te maken en soms lagen we hele dagen in het zwembad. Het enige waarvoor we dan centraal moesten was de keuze voor het eten. Ik ben ook een zonnige dag alleen thuis gebleven, de anderen gingen een boottrip doen en daardoor had ik de tijd om de camper schoon te maken, met mezelf te praten in het zwembad, lijkje te spelen in het zwembad, boodschappen te halen en aan het einde van de dag de aardappels te hard serveren dankzij het vlammetje dat besloot er veel eerder mee op te houden zonder dat met mij te overleggen. Grrrmpff.

We zijn tweemaal naar een zoo geweest, de eerste keer heb ik Hugo de koala ontmoet en vast mogen houden. (de verzorgster beet me toe dat het geen baby was toen ik heen en weer begon te schommelen en baby-geluidjes begon te maken), en de tweede keer was vlakbij Port Douglas. Het was een park met wilde krokodillen. Dát leek mij nou machtig, zo'n krokodil zien happen naar een 'hompe kip'. We gingen met een gesloten bootje het water op, maar liefst 23 krokodillen zaten hierin verscholen. Al snel achtervolgde een krokodil ons, waarschijnlijk uit verveling. Na twintig minuten kwam de stok met kip tevoorschijn. Ik stond bovenop de stoelen, smachtte er naar om de beesten in actie te zien. Het duurde niet lang voor het stikte van de lieve knuffelige beestjes, ze keken je recht in de ogen aan. Helaas trokken ze geen gekke bekken terug. Na tien seconden kwam de krokodil in actie, hij kwam een heel stuk uit het water. Ik keek er met een big smile van hier tot Kollum (Tokio is nog steeds te dichtbij vanaf hier) naar.

Ik kan alleen maar respect opbrengen voor die beesten. Als jij in het water ligt en zo'n beest is veertig meter bij je vandaan heb je al geen schijn van kans meer. Jij zit al in zijn mond voor je überhaupt een sprint in kan zetten. Uiteraard heb ik na deze show m'n teamgenootjes gevraagd wat ze liever hadden; opgegeten worden door een krokodil of een haai. Deze vraag stelde ik ook altijd al in NL maar dit keer had ik er een extra element bijgevoegd. Je gaat sowieso dood. So, what's it gonna be.. croc or shark? ;)

Helaas is er een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen. Dus na vier weken rondreizen kwam er een tijd van laatste etenswaren opmaken, spulletjes weer bij elkaar zoeken, m'n busreis van Hobart naar Wynyard regelen en pick up van Wynyard. Ook moest ik de shuttle naar het vliegveld in Cairns nog reserveren en bezig met een aantal andere projecten. Gossie, ik had het smoordruk en was zo langzamerhand wel weer aan vakantie toe. Tenslotte was ik pas vijf maanden (!) uit de running. 

Na vier weken heb ik er twee vriendinnen bij gekregen. Ondanks het feit dat ik verwacht had minstens eenmaal een catfight te hebben in de camper is dat nooit het geval geweest, het is niet eens in de buurt van een catfight gekomen. Ik ben heel blij dat ik ze heb leren kennen en kan niet wachten tot de reünie in Nederland. Er moeten dan natuurlijk foto's uitgewisseld worden, fotoboeken worden bekeken, herinneringen worden opgehaald (van bijv. die keer dat Lianne ondergescheten werd door een tiental vleermuizen of die keer dat Maaike en ik met plastic plamuurmessen, een stanleymes, dreft en een hoge ladder ons invalidehoekje repareerden voor het camperbedrijf).

Time to go! Op woensdag 19 maart 09.20 in Cairns stapte ik in het vliegtuig met zweethandjes (bedankt Malaysian Airlines). Ik liet de hele reis door m'n gedachten gaan en had een gesprek met mezelf over het leven. Esra en ik zijn het er over eens dat het leven goed is. Zeker wanneer je de juiste mensen om je heen hebt en zelfs als dat niet het geval is kun je er voor jezelf nog steeds een aantal positieve punten uit halen. Het zou verplicht moeten worden voor iedereen om er een jaar tussenuit te piepen want je komt, hoe clichè, als een ander persoon in hetzelfde lichaam weer terug. 

Als laatste wil ik jullie nog vertellen dat mijn grote droom achterna gaan de beste keuze in 22 jaar is geweest, een ervaring die ik voor de rest van mijn leven kan en zal gebruiken. Het enige wat ik jullie kan adviseren is om ook je dromen achterna te gaan en daarmee ook risico's te nemen in je leven, groot of klein. Of het positief of negatief uit zal pakken weet alleen de tijd maar beide keren zul je er van leren...

"Liever hard op m'n bek gaan dan wachten op een duw, liever recht tegen de wind in dan een leven in luwte. Als ik niet meer mag genieten was ik liever dood, m'n hart en hoofd geloven in het leven." © 3J'S