De cocabladeren van de dag ervoor hadden wonderen verricht en ik voelde me terug beter. Hoog tijd dus om richting Peru af te zakken. In de vroege voormiddag zouden we de bus nemen, wat ons nog ruim tijd gaf om een terrasje te doen in de heerlijke zon. Wat bleek nu, onze bus was helemaal geen bus, maar een minibusje dat 10 personen kon vervoeren. Zonder enige uitleg waar de grote bus gebleven was, werden onze rugzakken op het dak gegooid en werden we aangemaand in te stappen. Ok, een ritje van 3 uur naar Puno konden we zo nog wel overleven. (of niet???) In totaal waren we met 2 minibusjes waarvan wel zeker de helft Belgisch was - hier zitten ze dus allemaal, in Bolivië! Op nog geen half uur waren we aan de grens en kregen we heel vlot de noodzakelijke stempels in ons paspoort. Ik kan me al niet meer herinneren wanneer een grensovergang zo vlot verlopen is; snel en efficiënt. Een voorbode voor Peru?! Na een goed uur onderweg te zijn, brak het noodlot toe… en kregen we een auto-ongeluk. Onze chauffeur botste op de lokale bus voor ons, die ineens besloot op de rem te gaan staan. Iedereen zag het aankomen, maar er was geen tijd meer om op tijd te stoppen. Crash boem bang dan maar… Gelukkig was iedereen ongedeerd, ook al had niemand een gordel om! Er ontstond een heisa tussen de chauffeurs; blijkbaar was de lokale bus gestopt omdat er van het eerste minibusje een slaapzak was afgevlogen. We konden er allemaal om lachen en na een kwartiertje waren we alweer onderweg. Welcome to Peru!

We bevinden ons dus nog steeds langs de oevers van het machtige Titicacameer, maar deze keer aan Peruviaanse zijde, in Puno. De stad, gelegen op 3830 meter hoogte, is allesbehalve een schoonheid en zeker niet de reden waarom mensen hier stoppen. Het draait allemaal om de "drijvende" eilanden. Voor een halve dag waanden we ons in een andere wereld (denk maar aan de film "Waterworld" met Kevin Kostner) en werden we hartelijk ontvangen op één van de vele mini-eilandjes van de Uros gemeenschap. Deze gemeenschap woont op rieteilanden doordat ze eeuwen geleden gevlucht zijn voor de agressieve cultuur van de Inca's. De eilanden zijn gebouwd met totora riet dat in overvloed groeit hier langs de oevers van het meer. Het stamhoofd heeft ons getoond aan de hand van een miniatuurversie hoe een eiland in elkaar steekt. Dit riet wordt niet alleen gebruikt voor het maken van het eiland, maar ook voor de huizen, de boten en uiteraard ook souvenirs. Een deel van het riet is zelfs eetbaar - het lijkt sterk op prei. We hebben een kijkje kunnen nemen in hun zeer primitieve huizen, hebben kunnen zien welke gewassen ze allemaal uitwisselen - want uiteraard gebruiken ze geen geld. Ze maken alles zelf en dus ook de kleurrijke kledij. Na het ontvangstcomité was het uiteraard tijd om te laten zien welke souvenirs ze allemaal maken en probeerden ze je hand om te draaien om iets te kopen. Met alle plezier gaan we hier meestal ook op in, maar nu was het echt niet mogelijk. De prijs die ze vroegen voor hun spullen lag zo hoog, gewoon absurd. Gelijkaardige zaken waren in Bolivië veel goedkoper. Na de middag in de stad gespendeerd te hebben, begrijpen we wat er aan de hand is met Puno en waarschijnlijk ook de rest van Peru: het zit hier vol rijke toeristen op tour. En meestal waar "zij" komen, worden er hogere prijzen gerekend. Toen we 's avonds gingen eten - terwijl we getrakteerd werden op een folkloreshow - waren we in het gezelschap van wel meerdere groepen, allemaal vergezeld van hun reisleider. Het is jammer om te zien dat zoveel mensen buurland Bolivië links laten liggen en enkel naar Peru gaan…

Er was nog meer van dat in Cusco… Om hier te geraken hebben we de InkaExpress genomen ipv de lokale bus. Het voordeel hiervan was, dat we enkele leuke stops hadden onderweg waar er zich ruïnes bevonden in de tijd van de Inka's. Tegen valavond kwamen we aan in de hoofdstad der Inka's en werden we meteen verblind door zijn schoonheid. Deze plek deed me zo hard denken aan Sucre in Bolivië met als gevolg dat ik hier wel meerdere dagen zou kunnen ronddwalen.