De rit van La Paz naar het Copacabana (niet in Rio welteverstaan, maar wel aan het Titicacameer) was er eentje van grote hoogtes en dit letterlijk en figuurlijk. De weg kronkelde zoals die nog nooit gekronkeld had en langs beide kanten werden we omringd door het helderblauwe water van het hoogst gelegen meer ter wereld. Het is niet alleen het hoogst gelegen meer (op 3812 boven de zeespiegel), maar ook het grootste meer van heel Zuid-Amerika. Copacabana was onze uitvalsbasis om het meer te verkennen. Het is een klein gezellig plaatsje dat enorm gericht is op de toeristen, dus om de 5 meter heb je een restaurantje. Deze serveren dan ook nog eens allemaal dezelfde menu's voor dezelfde prijs :o) De typische schotel is de zalmforel of trucha en is overheerlijk. De plek is heel kleinschalig, dus perfect te voet te verkennen. Er is één prachtige bezienswaardigheid en dat is de basiliek, gebouwd in de 16de eeuw door de Spaanse overheersers. Het is weer schrijnend om te zien hoe de binnenkant van de basiliek bijna volledig met goud bedekt is, terwijl er buiten zoveel armoede te zien is…

Lake Titicaca huist wel 41 eilanden en eentje daarvan is zeer belangrijk: Isla del Sol. Volgens de Inca-legende is dit het eiland waar de zonnegod werd geboren en daarmee ook hun beschaving begon. Op dit rotsachtige eiland zijn nog tempels te bewonderen van dat tijdperk. We hadden ervoor gekozen om op dagtrip te gaan naar dit eiland en daar heb ik achteraf gezien wel een beetje spijt van. Het was een leuk plekje om toch ook een nachtje te verblijven. De boot vervoerde ons eerst naar de noordkant van het eiland en dat nam zo ongeveer een dikke 2 uur in beslag. Ik ben nog nooit van m'n melk geweest tijdens een bootrit, maar deze keer was het bingo (misschien had het feit dat de kapitein de boot met zijn voet bestuurde er wel iets mee te maken!) Ik was nog nooit zo blij om aangemeerd te zijn! Onze eerste stop was dus het dorpje in het noorden van het eiland: Challapampa. Vanaf het dorp start er een prachtige wandelroute naar de top van het eiland waar zich de ruïnes bevinden: piedra sagrada, templo del inca, mesa ceremonica, palacio del inca. Dit laatste is echt een waar labyrint van kleine gangetjes en deuropeningen. Na een uur of 3 moesten we terug aan de boot staan, want dan zouden we naar het zuid-gedeelte varen: Yumani. Dit dorpje is veel kleiner dan de noordelijke variant. Aangezien we maar een uurtje hadden, hebben we ervoor gekozen om op ons gat te gaan zitten en te genieten van het uitzicht en het zonnetje. Tijdens de bootrit terug hebben we ons wijselijk op het dak van de boot gezet waardoor er geen sprake was van misselijkheid. We hebben ook kennisgemaakt met 2 leuke meiden uit Holland (weeral), maar die wel in Brussel woonden. Jammer dat ze diezelfde avond al met de bus naar Peru vertrokken. 's Avonds zijn wij gaan eten bij iets heel lokaal, waar de hele familie in de keuken stond om het eten te maken. De kokkin was een superlieve dame en omdat we van België zijn, bood ze ons gratis een wafel aan om te proeven. Ze wil zich specialiseren in wafels en vroeg ons om tips. Ze heeft ze niet echt nodig, want ze zijn overheerlijk!

De volgende dag brak dan het noodlot toe: een zieke Caro. Ik bespaar jullie de details, want het kon serieus tellen. Normaal gezien hadden we vandaag de grens overgestoken naar Peru, maar dat zou nog heel even moeten wachten. Terwijl ik dan een hele dag in bed heb gelegen, heeft Nico dan alles geregeld om een dagje later te vertrekken. 's Avonds was hij opnieuw gaan eten in het restaurant bij die superlieve dame van de avond ervoor en toen hij uitlegde dat ik ziek was, bedachten ze meteen een remedie. En zo kwam Nico terug met een zakje vol cocabladeren die hij had gekregen en maakte hij een cocathee voor mij. Volgens de mensen hier reinigt dat ook de maag en de darmen. Dus zo heb ik dan toch nog geproefd van de coca die hier zo geliefd is…