Dag 1: mountainbiken van Abra Malaga tot Santa Maria

Zoals het hoort bij trekkings, wordt er altijd zeer vroeg 's morgens gestart en dus ook vandaag. Om 6.15 moesten we al paraat staan voor onze pick-up aan de hostel. We waren zeer stipt, maar de mannen van "Lorenzo expeditions" niet zo; die waren ons vergeten en een half uurtje te laat. Vrolijk word ik daar niet van op dat ochtendlijke uur. Ok, minibusje in en onderweg naar Lorenzo's huis om te ontbijten. Gelukkig heeft het lekkere ontbijt veel goedgemaakt en zo was ons humeur weer normaal. In totaal hebben we zo'n 3 uur gereden voor we aan het startpunt zijn toegekomen: het bergpunt Abra Malaga op 4.350 meter hoogte. Van hieruit zouden we 3000 meter downhill rijden met onze mountainbikes. Cool! We werden op alles voorzien: helmen, knielappen, rugversteviging etc. Met al dat materiaal voelde ik mezelf wel een tientonner :o) De weg naar beneden was 80% geasfalteerd en slechts 20% gravel, dus het was je vlotjes laten glijden over de baan. Nico had natuurlijk al een pak ervaring na zijn "death road" avontuur, maar voor mij was het de eerste keer downhill rijden aan zo'n snelheid. De slingerbochten volgden elkaar snel op en het tempo werd serieus opgedreven. Het 2de deel van de rit kruisten we wel 10 keer een waterval, waardoor we nog eens nat werden ook. Het was fantastisch leuk! Pas tegen 15 uur arriveerden we bij onze "basic" accommodatie (doemme, weer geen wcbril op de pot!) en werd de 3gangen lunch geserveerd. Nadien was er nog de optie om te gaan raften, maar de meerderheid had gekozen om te rusten of om op 10 minuten de nietszeggende omgeving te verkennen (buiten onze accommodatie + tankstation is er niets). Iedereen zette zich gezellig rond de tafel en de gesprekken volgden automatisch. Het is een zeer gevarieerde groep: er zijn mensen van USA, Canada, Argentina, Ireland, France, Deutschland en uiteraard ook Holland. Nog geen 4 uur na de lunch werd alweer het avondeten geserveerd en nadien is iedereen mooi naar bed gegaan, want vroeg opstaan is opnieuw de boodschap.

Dag 2: trekking van Santa Maria tot Santa Teresa

Vandaag beloofde het de zwaarste dag te worden en dat was het zeker ook. We hebben een trektocht van een dikke 10 uur in de benen, waarvan we een gedeelte hebben gewandeld op de oorspronkelijke Inca trail. Vanaf het ontbijt ging het alleen maar bergop en moesten we hoogte nemen. Na de eerste pauze zijn we dan op de Inca weg terechtgekomen die leidde langs de bergkam. Met momenten was de baan slechts een halve meter breed met wel een afgrond van 300 meter diep. Heel vaak heb ik dan ook wijselijk niet naar beneden gekeken, maar heb ik me als een "spider woman" aan de berg vastgehecht. Onze tweede rustpauze in de voormiddag was wel een speciale. In de keuken van de woning liepen er wel 25 cavia's vrij rond, samen met een paar kippen. Cavia (of Cuy) is blijkbaar een delicatesse hier in Peru en je kan het bijna in elk restaurant krijgen. Hier waren de kleine lieve beestjes maar ettelijke centimeters verwijderd van de kookpotten die op het vuur stonden… Onze gids zei dat de vrouw ze in de keuken "opvoedde" waar het lekker warm is zodat ze goed groeien en snel sappig worden. Wie eet er nu cavia's?! We waren heel blij met onze vegetarische soep en spaghetti tijdens de lunch. Na weeral een 3gangen menu hadden we wel ff tijd nodig om te bekomen en de spieren te laten rusten. Het vervolg van de trek liep volledig langs de rivier die ons uiteindelijk naar de hot pools zou leiden. Maar eerst moesten we nog een paar hindernissen trotseren. Mijn hoogtevrees en slecht evenwicht zorgden er voor dat ik lichtjes in paniek sloeg en bleek werd toen bleek dat we een rivier moesten oversteken op slechts 4, niet aan elkaar hangende, boomstammen. Euhm, gaat het?! Ik mocht me aan één van onze gidsen vastklampen terwijl we samen stapje voor stapje over de boomstammen struikelden. De volgende keer dat we de rivier moesten kruisen, was gelukkig slechts over een hangbrug; die weliswaar enorm waggelde toen we met onze groep erover liepen. Net alsof we gedronken hadden :o) Eigenlijk snap ik niet waarom we die rivier zoveel keer moesten kruisen, net of het een spelletje was. De allerlaatste keer was net een pretparkattractie. We werden in een bakje gezet dat dan via een zipline naar de overkant werd getrokken. Leuk! En toen kwamen de hotpools in zicht en werd iedereen euforisch. Sommigen begonnen zelfs half te rennen door de gedachte aan warm water - wat een zeldzaamheid is in Peruviaanse accommodaties. Het natuurlijke warme water deed zijn werk en toverde een voldane glimlach op de gezichten van iedereen. Maar, de avond was nog niet over want we zijn nog een stapje gaan zetten in de "discoteca" tegenover onze hostel. En daar hebben we toch nog ettelijke uurtjes de benen geschud!

Dag 3: zipline van Santa Teresa naar Aguas Calientes

Bij het ontbijt hadden we nog was last van de weinige uren slaap die we gehad hadden, maar we verbeten de pijn. Voor ons beloofde het een rustige dag te worden aangezien wij en Carolina (onze Argentijns groepslid) hadden gekozen om geen gebruik te maken van de zipline optie. Tegen 9 uur trokken we per auto de bergen in en stopten we onderweg bij allerlei watervallen, artificiële en natuurlijke. De meerderheid is artificieel en bevoorraadt het dorp van Santa Teresa van de nodige energie, elektriciteit. De kracht van een waterval is onvoorstelbaar! We arriveerden zeer vroeg op onze lunchplek waardoor we zalig veel tijd hadden om de hangmatten uit te proberen. Het duurde niet al te lang of de oogjes vielen dicht en ik viel in slaap. De andere groepsleden waren laaiend enthousiast over de 6 ziplines die ze tijdens de ochtend hebben getrotseerd. Ze hebben wel snelheden van 65km per uur gehaald. Ik had niet al te veel spijt van mijn beslissing! Daarna zijn we met z'n allen samen gestapt naar Aguas Calientes oftewel Machu Picchu dorp. Dit is de plek waar iedereen logeert die de berg beklimt. Het was zalig om onze voeten (de mijne vol blaren) te laten rusten. Morgen belooft een zware dag te worden…

Dag 4: Machu Picchu - we made it!

De wekker om 4 uur horen, doet pijn aan de oren :o) Als dieven in de nacht trokken we in het duister door de straten van Aguas Calientes op weg naar Machu Picchu. De reden waarom er nog zoveel terug te vinden is van deze Inca stad is omdat de Spanjaarden ze gelukkig nooit gevonden hebben en dus ook niets konden vernietigen. De stad was moeilijk te bereiken en dat is ze nog steeds. De meerderheid van onze groep had besloten om de eerste bus naar de top te nemen en niet de meer dan 1800 trappen op te klimmen. Enkel 4 dappere Amerikaanse meiden hadden genoeg moed verzameld om dit wel te doen. We feliciteerden hen dan ook uitgebreid toen ze ook de top haalden. Om 6u gingen de poorten open en wandelde de eerste horde toeristen de stad binnen. Er hing een dichte mist wat alles nog mysterieuzer maakte. Dan, beetje bij beetje, klaarde de mist op en gaf Machu Picchu zijn geheimen prijs. Prachtig! Een uur later kwam de zon op en alles en iedereen straalde gewoon. Na onze rondleiding waren we vrij om op eigen houtje de site te verkennen. Zoals echte dierenvrienden, hebben we ons genesteld bij een groep llamas die de gekste namen hadden: Shirley, Alicia, Martha etc. Na een dikke 5 uur gespendeerd te hebben tussen de mooie ruïnes, was het hoog tijd om naar beneden te gaan. De opkomst van de massa toeristen was gestart en het voelde alsof we ons niet meer konden draaien of keren. Alle verwachtingen waren meer dan ingelost en met een geweldig gevoel daalden we terug af naar Aguas Calientes om er de trein te nemen naar Cuzco.