Na onze Hollywood periode op Frans Polynesië was het tijd om weer met de beide voetjes op de grond te staan op Easter Island. Na ongeveer 7u op de luchthaven van Tahiti gespendeerd te hebben (onze vlucht had wat vertraging) vertrokken we eindelijk met LAN richting dit spectaculaire eiland. Easter Island, Isla de Pasqua, Paaseiland of Rapa Nui - zoals de inwoners het noemen - heeft zijn naam te danken aan het feit dat het ontdekt is op Pasen :o) zeer voor de hand liggende verklaring van de naam dus. Het hoort officieel bij Chili maar wil eigenlijk het liefst onafhankelijk zijn, maar daar is absoluut geen sprake van. Wat ons meteen opviel aan het eiland, is de relatieve armoede en de vele zwerfhonden (het is een groot verschil met Nieuw-Zeeland). Het was geleden van in Azië dat we dit nog gezien hebben en we waren er eerlijk gezegd al niet meer aan gewend. Het eiland is bekend omwille van de specifieke stenen beelden die her en der verspreid staan. (denk maar aan "Dum Dum" van de hilarische film "Night at the museum") Alle bezienswaardigheden liggen niet dicht bij elkaar, dus je moet je wel voorzien van één of ander transportmiddel. Sportief zoals we zijn (ahum!) hebben we voor de fiets gekozen. Onze rugzak gevuld met eten en veel water zou ons rond het eiland brengen, maar… het is hier enorm heuvelachtig en het water vloeide rijkelijk en de benen werden moe, dus hebben we onze toer beperkt tot enkel de zuidkant. Onderweg was het prachtig! Het eiland loopt vol wilde paarden; er zijn er wel honderden. Ze zijn vrij om te gaan waar ze willen. Langs de weg zijn we meerdere liggende Moai (= naam van de stenen beelden) tegengekomen, maar het was nog even wachten tot de spectaculaire rechtstaande mannetjes. En dan opeens zagen we de befaamde uitgedoofde vulkaan: Rano Raraku, bezaaid met liggende en staande Moai. Er wordt gezegd dat de beelden uit de berg gehouwen werden en dan door de mensen naar beneden gezeuld naar de plekken waar ze werden rechtgezet. Niet enkel de buitenkant is bezaaid, maar ook in de krater bevinden zich nog onafgewerkte exemplaren. Het meest spectaculaire zijn de 15 rechtstaande Moai bij de oceaan: Ahu Tongariki. Op dit moment waren we al enkele uren onderweg en was het al wel duidelijk dat we geen loop konden maken, maar de hele weg terug moesten. Dan viel ook mijne frank dat teruggaan betekende: bergop fietsen voor het grootste deel. (nu snapte ik waarom we enkel brommers en jeeps tegenkwamen en dus geen andere fietsers!) Mijn benen en poep kregen het zwaar te verduren en ik hoopte op een miraculeuze redding en die kwam er ook. Op nog geen 5 kilometer van het einde, stopte een brave Chileen met zijn truck en bood ons een lift aan! Nico zat vanachter bij de fietsen, terwijl ik mijn Spaans kon oefenen met de chauffeur. Het was een geschenk uit de hemel :o)

Timing is alles en laat het nu juist de tijd van het jaar zijn dat het jaarlijkse festival Tapati gehouden wordt deze periode. Tijdens de eerste 2 weken van februari nemen bepaalde clans het tegen elkaar op bij wijze van proeven. Éen van deze is het naar beneden glijden van een heuvel op een boomstronk in traditionele kledij = enkel een leren lapje aan een koordje. (hiervan hebben we filmmateriaal gezien) Op de voorlaatste dag van het festival wordt er dan een grootse parade georganiseerd waar iedereen, ook de toeristen, zich verkleden in de klederdracht van toen. Dit betekent veel veren voor de vrouwen en vooral weinig om het lijf :o) Ook wordt iedereen van kop tot teen geschilderd om het plaatje compleet te maken. De parade ging door de hoofdstraat om dan te eindigen aan het podium tegen de avond. Het is een stoet voor jong en oud, groot en klein, dun en dik en eindigt wanneer de zon ondergaat.

Er is geen betere manier om het eiland te verkennen dan er op uit te trekken te paard. De ochtend na het festival zijn we dan ook voor een dikke 3 uur met 4 anderen aan een tocht begonnen in het rotsachtige gebied ten noorden van Hanga Roa. Eenmaal in het zadel werden we net als vee vooruit geduwd door onze 2 gidsen (het was een heel aparte ervaring) en wanneer er een paard niet meer in rang reed, werd het door een gids kordaat bijgestuurd. Dit is meermaals gebeurd met Nico; zijn paard was er altijd op z'n eentje vandoor en hield de groep voor bekeken. Tijdens onze stop hebben we verschillende interessante stops gehouden zoals de grotten van Ana Kakenga. (= de grot van de 2 vensters want hij geeft aan 2 kanten uit op de oceaan). Ook hebben we halt gehouden aan de moai van Ahu Akivi; op deze site staan er nog 7 beelden recht. Eens mens krijgt maar niet genoeg van deze unieke beelden. Na de rit zijn we met een Amerikaans koppel - dat ook mee was te paard - naar het postkantoor gewandeld om onze reispas te laten afstempelen. Officieel hoort Rapa Nui bij Chili en krijg je dus bij aankomst op de luchthaven een Chileense stempel, maar blijkbaar kan je in het postkantoor de typische stempel van het eiland bemachtigen. A big thanks to the Americans - if it wasn't for you, we wouldn't have had such a cool stamp! Daarna zijn we gezellig een ijsje gaan eten, mmmmm Baileys smaak, zo lekker!

We laten de fietsen aan de kant en doen het ff makkelijker met het huren van een jeep :o) De fietstocht van vorige keer had ons enigszins toch wel even afgeschrikt en de afstand die we vandaag wilden afleggen, leek ons niet haalbaar. Met de jeep cruisen we eerst naar het andere uiterste van het eiland: Anakena beach. Dit poederwitte strand met hemelsblauw water is gezegend met 7 staande moai die naar het binnenland gekeerd zijn. Het is zelfs een beetje zoeken om ze op het eerste zicht te spotten tussen al de palmbomen. Als we aan Paaseiland dachten, hadden we niet direct het beeld van een strand met palmbomen voor ogen, maar het is al duidelijk gebleken dat het eiland zeer verscheiden is. Opnieuw hebben we kennisgemaakt met een straathond (hoe kan het ook anders). Deze was verzot op onze kaas en natuurlijk week hij letterlijk niet meer van onze zijde. Hij was zelfs zot genoeg om mee te gaan zwemmen :o) Na een ochtend relaxen op het mooie strand was het weer tijd om achter het stuur te duiken en opnieuw naar de andere kant van het eiland te speeden om een bezoekje te brengen aan: Orongo village & Rano Kau. Op deze plek heb je een prachtig zicht op de 2 motu's die voor het eiland liggen alsook één van de vele uitgedoofde vulkaankraters.

Als laatste nog een klein eerbetoon aan onze lieve vriend de puppy, die we Diego gedoopt hebben. Knappe woeffer, hopelijk wordt het straatleven wat makkelijker met de jaren en vind je genoeg lieve toeristen zoals ons die je veel eten en drinken geven. We hebben genoten van je gezelschap tijdens ons hele verblijf en maar al te graag hadden we je opgestuurd naar huis… we zullen je niet snel vergeten… Take care!