HOW BIZARRE

Weg uit Auckland, de natuur tegemoet. Bepakt met een grote zak grote muffins (zeer groot, how bizarre) en een volle tank voor Frodo the Ford. Op naar Tauranga, de surfspot. In wetsuits gehesen (goed tegen koud water en de brandende zon -in plaats van vele lagen factor 30- ), pakken we na een lesje van Bart en Susanne de eerste golven. Bram stond al na enkele minuten rechtop op de plank (how bizarre). Ellen hoopt dat voor z'n snowboardtalent hetzelfde geldt. Omdat we ons ontpoppen als surfdude en surfchick en Bart en Susanne ook, besluiten we een rendez-vous te plannen aan het strand van Whangamata. Maar eerst gaan we zelf op pad.

Bart: "Weten jullie zeker dat jullie NU al het hoogtepunt van jullie reis willen zien?"
Bram en Ellen: "Ja, wij gaan naar Te Puke!"

Te Puke staat bekend als 'kiwi capital of the world' en dan gaat het hier om de groene vrucht gehuld in een harig bruin jasje. Ons hoogtepunt was de niet te missen plastic reuze-kiwi (how bizarre), zie foto's.

Hierna rijden we door naar de Coromandel Peninsula, Whitianga. Hier beklimmen we Castle Rock (een 500 meter hoge gedoofde vulkaan, how bizarre), bezochten we parelwitte privestranden (how bizarre) en zagen we de Cathederal Cove zonder andere toeristen (how bizarre).

Na de surfdate (Ellen kon staan), rijden we langs glooiende groene heuvels, over kleine bergpassen, helderblauwe rivieren met overal mooie uitzichtspunt (how bizarre) richting Taupo. Hier zullen we over een paar dagen de zeer populaire eendaagse Tongariro Crossing lopen.

De nu al 900 kilometer afgelegde tocht rijden we niet in stilte. De uit voorpret gemaakte cassettebandjes zijn nu al bijna grijs gedraaid. Bram kent nu bijna heel Beck's repertoire uit z'n hoofd. Ellen kan meerappen met tracks van Nas. Gelukkig hebben we de zogenaamde 'cassette adapter' gekocht. Hiermee speel je de muziek van je I-pod af op de autoradio (how bizarre).

PS: "How Bizarre" is een hit van de Nieuw-Zeelandse groep 'OMC' uit 1996, die bij ons ook vaak uit de speakers knalt.