Herfst in Nieuw-Zeeland

Onze Frodo heeft een noodzakelijke beurt gehad en is nu winterklaar, maar eerst maakt de herfst haar entree. Hier op het Zuidereiland kan het flink koud worden. Ja, eindelijk zijn we er, dus kunnen we de landkaart omdraaien.
Het vooruitzicht dat we over anderhalve maand weer dezelfde 'ferry' naar het Noordereiland terug moeten nemen schiet ons nu al in het verkeerde keelgat, aangezien we allebei redelijk misselijk werden van de woeste zee.

Het prachtige Picton, gelegen tussen de Marlborough Sounds (soort fjordenlandschap), is hier onze eerste stop. Met mountainbikes leggen we een deel van de Queen Charlotte Track af, een mooie route met veel hoogteverschil, die soms net iets te zwaar en technisch is voor onervaren Ellen. Desondanks genieten we er beiden van.
Compleet afgepeigerd besluiten we onze tweede fietstocht wat rustiger aan te doen. Met fietsmandje voorop rijden we over een vlakke asfaltweg langs herfstkleurige wijngaarden en plannen we de dag vol met 'wine tastings'. Na de nodige wijnkennis en alcoholpercentage opgekrikt te hebben, vertrekken we de volgende dag richting het Abel Tasman Park via de stad Nelson.
Dit park is vernoemd naar "onze" ontdekkingsreiziger Abel Tasman en is werkelijk vergeven van de gouden stranden, helderblauwe baaien en frisgroene regenwouden, en... de sandflies!
Dit kwade broertje van het fruitvliegje (qua uiterlijk) en het neefje van de mug (qua jeukgehalte) slaat toe zodra je stilstaat of stilzit. Terwijl we met onze kayak aanmeren op een geheel verlaten strand, blijkt dat we er niet alleen zijn. De sandfly is er altijd in grote getale! Na deze dag staat de betenteller op: (Ellen) 14x voeten, 3x bil en 3x rug. (Bram) de helft hiervan plus 1 op z'n neus.

We vervolgen onze weg naar het noorderlijkste puntje van het Zuidereiland; Farewell Spit, waar we verblijven in het mooiste (dus noemenswaardige) hostel tot nu toe. 'The Innlet' ziet eruit zoals je wil dat je huis er later uitziet (of je tweede huis buiten de stad). Vlak aan het strand, middenin de bush, met kleurrijke tuin, een web om in te spelen en outdoor 'hot tubs' om in te relaxen.
Dat relaxen is nodig voor de dijbeenspieren na het paardrijden. Bram's eerste keer: "Ik wist niet dat het zo inspannend was om een paard te besturen." Na de klim (dat werk nemen de paarden gelukkig wel van je over) hebben we uitzicht over de 37 kilometer zandstrip van de Farewell Spit en de ruige westkust.

Via een binnenweggetje rijden we naar St. Arnaud. Hier wandelen we rond Lake Rotoiti. Halverwege (lees: we denken halverwege maar dat is het nog lang niet) moeten we een rivier oversteken. Het water uit de bergen is ijskoud! Op blote voeten er doorheen (want de schoenen hebben we al naar de overkant gegooid). Niet echt helemaal in stijl zoals de kiwi's het zelf doen (met schoenen aan doorstampen), maar wel echt 'tramping' zoals dat hier wordt genoemd.

De grote attractie aan de westkust; de 'Pancake Rocks' kunnen we ook afvinken. Nu maken we de oversteek naar de oostkust (waar we hopen dat de zon ons achterna reist) om volgens planning in Christchurch Koninginnedag te kunnen vieren.