Kiwi van de drie?

Lonely Planet (LP): "The National Kiwi Centre has seen better days, but at least you will see a live kiwi." Hier is niets van waar, beweert de besnorde vrouw achter de balie. Dit beweert ze zelfs zo stellig (ze gaat er bij staan) dat wij verwachten dat het is opgeknapt sinds de LP hier was. Maar we wisten het!!! Het ziet er zo aftands uit als het van buiten lijkt. Vergeelde foto's van vissen die ze niet hebben, opgedroogde krabben en naar buiten starende duiven. Maar WEL de kiwi (drie stuks)! We zijn blij dat we dit nationale icoon nu in levende lijve hebben gezien, want wat is het een held van een beest! Hij is groter dan verwacht, sneller dan verwacht en aaibaarder dan verwacht. Door deze ontmoeting gaan we zeker proberen de kiwi in het wild te spotten.

Natuurlijk hangen we niet alleen de toeschouwer uit; op sportief vlak zijn we ook weer flink bezig geweest. Na Punakaiki steken we via de Lewis Pass het Zuidereiland van west naar oost over. Hier doen we in Reefton de Murray Creek Track per mountainbike. Dit moet de meest helse tocht zijn ooit! Vanwege een storm die afgelopen winter heeft gewoed is het pad door omgevallen bomen onbegaanbaar en weggevaagd. Vijf uur lang kruipen we tussen prikkend struikgewas en trekken/tillen we onze mountainbikes door geulen en kieren achter ons aan. De rivieroversteek die ons na het dichtbegroeide bos-stuk staat te wachten is ook hels. Het water is tot boven kniehoogte, ijskoud en stroomt te hard om in rechtop te kunnen staan. Daarnaast worden we achterna gezeten door triljoenen sandflies. Omkeren kan niet, gezien de lange terugreis. Net voor sluitingstijd brengen we de bikes terug en de plaatselijke jagers noemen onze tocht bewonderingswaardig. Het geheel welverdiende bezoekje aan de Hanmer Springs Hot Pools is hierna puur genieten.

We zijn klaar voor het volgende tramping-avontuur. Deze is op de Banks Peninsula, waar we de Banks Peninsula Track lopen. Deze tweedaagse track (dus we zijn stevig bepakt en bezakt) is prachtig! Op de nacht voor het vertrek slapen we in een 'stargazer' (= sterrekijkhut). Hierna zijn we uitgeslapen genoeg om vroeg te vertrekken en lopen we tussen de rennende bange schapen langs kliffen, watervallen en door regenwoud. In de namiddag arriveren we bij onze tweede slaapplek, wat een soort klein dorpje is, met slaaphutjes, een boomdouche, een museumpje, outdoor pooltafel en bushbaths. Uiteraard laten we in dit laatste weer onze spieren relaxen en 's avonds zitten we rond het kampvuur met kraaiende geeloog-penguins (meest zeldzame penguin ter wereld) op de achtergrond (wel gehoord, niet gezien). Dag twee is nog steeds prachtig, ondanks dat we de halve dag door de regen lopen. Koninginnedag brengen we dus door met het wassen en drogen van onze kleren.

Met frisse shirts stoppen we (onderweg van oost naar west via de Arthurs Pass) bij de frisgekleurde Simpsons-donut in het Nieuw-Zeelandse dorpje Springfield. Vanaf hier zien we de eerste bergen met besneeuwde toppen al door de Simpsons-wolken verschijnen. Bij Arthurs Pass Village klimmen we naar de top van Avalanche Peak, het uitzicht is (mede door de sneeuw) oogverblindend.
We blijven in winterachtige taferelen (gelukkig eenmaal met elektrisch deken) en een klein zomers uitstapje tussendoor met een rondje op de 18-holes golfbaan aan zee. Bij aankomst in Franz Josef Glacier Guides Centre staat er een groep van 47 man klaar om dezelfde tocht als wij te ondernemen. Dit kuddegedrag zijn we al lange tijd niet meer gewend, dus vervloeken we onszelf dat we deze hebben gekozen. Later splitst de groep gelukkig in vieren en zitten wij natuurlijk in 'Group fast'. We volgen met gids de avontuurlijke weg, waar het ijspad nog voor onze voeten uitgehakt moet worden. We wringen ons door spleten en kieren en durval Ellen mag als eerste door de zeer nauwe (en helderblauwe) ijsgrot. Een geweldige ervaring!