Zo, we zijn weer een stuk verder met onze reis. Als we bij willen blijven met onze blog moeten we goed onze best gaan doen, en dat doen we! Momenteel zijn we al een stukje verderop (lees Bolivia) dus het is voor ons ook een beetje graven. Er is gewoon te veel te beleven om ook tijdig de blog te schrijven. Toch geeft het ons ook steeds voldoening om op te schrijven wat we zien, beleven, meemaken of tegenkomen. Het is leuk om te schrijven voor degenen die het lezen (ook al hebben we geen idee wie dat nu werkelijk is) en ook voor ons zelf om het nog eens te beleven als we terug zijn!

Wat was er dit keer dan zo leuk om jullie over te vertellen? We gingen van Mendoza en haar wijnen in Maipu rechtstreeks naar Tucuman, mas o menos 1200 km verderop. Na het wijnproeven hadden we de nachtbus zodat we lekker konden schaapjes tellen. Met de rand van den Andes aan de linkerhand en de vlakten aan de rechterhand reden we naar het noorden. Vergeleken met Patagonië is het hier warm en is er voldoende water voor een aangenaam uitzicht met bomen en andere flora. Ook de mensen zie je meer buiten leven, de huizen worden minder luxe en de standaarden liggen hier lager.

We bleven slechts 1 nacht in de volgende stad, voluit San Miguel de Tucuman geheten. Ondanks een meesterlijk Engels café met vriendelijke grijze obers konden de stad ons niet langer binden. Het goed bezochte café bleek wel de ideale plek om onze korte en meer lokale tocht langs enkele kleine pueblos in de het binnenland van de provincie Tucuman te plannen. Met nog een paar snelle plaatjes van de geschiedvolle gebouwen (hier werd de onafhankelijkheid van Spanje opgetekend) zijn we volbeladen terug naar het busstation gehobbeld.

De slingerende weg door de groen beboste heuvels bracht ons naar het hoger gelegen Tafí del Valle. Op een hoogte van ongeveer 2000 meter is het hier aangenaam koel in de hete Tucumanse zomer en onaangenaam druk bezocht. Wij zijn er juist na het hoogseizoen, met slecht 1 van de 4 hostels open alsnog een gezellige boel. Het bleek koppeltjes tijd, want we hebben met een Zwitsers, Duits en Australisch stel de wijn gedeeld in de patio van het hostel. Ook een groepje zingende gitaarspelende Argentijnse lifters gaven een welkome aanvulling aan het gezelschap. Onder genot van het speciaal gecomponeerde lied "Please bring me to Amaicha" was de zonsondergang op het dakterras een gezellige bende.

Vanuit Tafí zijn we langs het stuwmeer gelopen dat de vallei grotendeels vult. Het is best wel droog en alleen de minder zonnige zuid zijden zijn bedekt met bomen. Rond het meer leven zowel gefokte als wilde koeien, paarden, ezels en muildieren. Op sommige plaatsen lag het bezaait met compleet leeggegeten karkassen. Geen wonder dat ook de aasetende Condors zich lieten zien. Na een anderhalf uur lopen kwamen we plotseling bij een 'ojo de agua' terecht. Deze heldere water bron uit de dorre heuvel bracht zowel leven aan de boerderijtjes als aan de talloze visjes in de kleine poel.

Eenmaal aan de overzijde van het meer hebben we een museumtuin bezocht waar monolieten (rechtop staande stenen) van de pre-columbiaanse bewoners (van voor Columbus) tentoon gesteld staan. Waar ze precies voor dienden is (ons) niet helemaal duidelijk maar sommige geven gezichten weer andere zonder veel verbeelding mannelijke vruchtbaarheid. Zo, das best netjes gezegd, of niet dan? Terug wilden we graag met de bus zodat we niet helemaal hoefden te lopen. Na enig gesteggel hebben we de twee opties allebei gemist en zat er niet veel anders op dan liften. Niet lang nadat Martijn zijn charmes in de strijd gooide stopte een grote pick-up truck die ons oppikte.

De volgende stop werd het al eerder bezongen Amaicha del Valle in de volgende vallei. Dat betekend wederom een hoge pas rijden met de bus naar cactusland. Terwijl we door de wolken gingen stegen we boven de boomgrens uit. Aan de andere zijde van de pas zakten we in een veel drogere vallei waar ook de zon weer van zich liet weten. De met enorme cactussen begroeide berghellingen omzoomde de weg aan beide zijden. Amaicha is veel minder toeristisch en heeft nog veel meer lokale bevolking. Het handjevol reizigers werd overvallen door de verschillende toeraanbieders. Wij gingen liever eerst even naar het hostel, wat enorm leuk ingericht bleek te zijn. En ook nog slechts 1 nacht geopend.

Nog meer geluk hadden we doordat de huidige gasten in het hostel een tour hadden geboekt naar de naastgelegen Quilmes ruïnes, waar we zo mee konden. Quilmes is niet alleen de naam van het grootste biermerk van Argentinië, het is ook de naam van een edelmoedige oorspronkelijke bevolking. Deze beschaving bestaat echter niet meer en is net als vele andere uitgeroeid door de Spanjaarden en Argentijnen enkele eeuwen geleden. Op een oude boom langs de weg kregen we een wijze les van onze gids die nog afstamt van oude Aborigines. Niet dat we er zo veel van begrepen, of dat we onze aandacht erbij konden houden, maar het was een goede opwarmer voor het bezoek aan de ruïnes van de ooit machtige stad van zijn voorvaderen. We hebben een aardige wandeling gemaakt door het op een helling gebouwde labyrint van huizen en de vestingwerken op langs de flanken. En je moet zeggen, die outjes hadden een goed gevoel voor mooi uitzicht.

Deze interessante dag hebben we afgesloten samen met Lisa met een heerlijke maaltijd van bij elkaar geraapte groenten uit de kleine kiosco's en onze laatste pinones (uit Chile).

De volgende dag hebben we de bus genomen richting Cafayate. Dit is de wijn producerende omgeving van Salta. Bij de bushalte leerden we de Canadees Steve kennen. We hebben een aardig eindje opgetrokken in dit stadje dat heel veel rust en genot ademt. Dit hooggelegen zonnige en droge gebied geeft een microklimaat voor bijzonder goede wijnen. We hebben er ook onze tijd voor genomen. Zodra je buiten de stad komt sta je meteen in de wijngaarden. Een stukje verder nog en je komt bij een reservaat waar de originele bevolking zich heeft hervestigd. Ze leven van een riviertje dat uit een bergpas stroomt en waarlangs een prachtig klim en klauterpad ligt. Over de rotsen, langs de struiken en cactussen, vele male de rivier (lees beekje) oversteken en ondertussen hoger en hoger komen. Op onze terugtocht kwamen we de eerste andere wandelaar tegen: de op sandalen wandelende Steve. Samen volgenden we het water weer naar beneden. Halverwege kwamen we nog meer bekenden tegen uit Tafí del Valle. Hoe eenzame plek kan je vinden??

Met Steve en een paar andere hostelgenoten hebben we ook een tour door het nabijgelegen rode ravijn gemaakt. In een busje langs een paar bijzonder natuurlijk gevormde rotsformaties die werkelijk buiten menselijk ogen. De felle kleuren, de ronde uitgesleten vormen, de dunne lagen opeengestapelde verschillend gekleurde lagen steen en het kabbelende riviertje erdoorheen gaven een middag lang kijkplezier. We kregen genoeg tijd om door deze overweldigende landschappen heen te stappen. Tot slot kwamen we bij 2 uitgesleten kloven uit waar nu geen water meer doorheen stroomt. Eén van deze wordt gebruikt als een amfitheater voor muziekconcerten vanwege de galmende acoustiek. Bij aankomst scheen de zon precies door de smalle opening en werd de hele ruimte gevuld door het gezang van een hippie met een gitaar.

De laatste dag hebben we nog 2 bodegas bezocht en wijntjes geproefd. In de bodega Nanni wordt uitsluitend organische wijn gemaakt en hebben we flinke les gekregen in het wijnproeven. En we kregen een goed advies mee: veel oefenen met proeven en je komt er wel! In de busrit naar de volgende stad Salta mochten we nog een keer genieten van het roodgekleurde landschap met zijn fantasievolle formaties.

Wil je weten hoe dit avontuur verder zal gaan? Lees dan binnenkort meer over Salta en ons volgende steeds verder groeiende reisgezelschap op deze blog!

- Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door iedereen die ons lieve en leuke berichtjes achterlaat -