Na onze aankomst in Salta werden we op de busterminal verwelkomt door een comité van hostelaanbieders. We hadden een aanbeveling van ons vorige hostel die ook in het gezelschap stond. Vol goede moed gingen we met de betaalde taxi naar het hostel. Eenmaal in het hostel bleek ten eerste de prijs toch hoger te zijn (en we dus de taxi zelf betaalden) en ten tweede was dit hostel een ontmoetingsplek voor alle reizende Israëliërs. Israëliërs houden van feesten in vooral hun eigen taal waardoor het moeilijk integreren was met de rest. Wij kwamen er al snel achter dat we deze aanbeveling zelf niet aanbevelen en zijn de volgende ochtend naar het gezellige, vriendelijke hostel Sol Huasi (zonnenhuis) verhuisd! Het was daar zo gezellig dat de charteraar van de terminal voor het 1e hostel ook gezellig naar dit hostel kwam voor live gitaar muziek en gezang. Waarna hij met het halve hostel Salta bij nacht verkende. Zo zijn we beland in een lokale kroeg waar vrienden elkaar ontmoeten en samen muziek maken. Super gezellig! Alleen moet je je glas met bier niet omgooien, want dan krijg je dat zeker terug te zien van de ober!

De eerste dagen in Salta hebben we rustig aan gedaan. We moesten namelijk even bijkomen van het nachtelijke leven (we worden oud :s), maar vervolgens hebben we ons wel uitgeleefd. We zijn gaan raften (wildwater varen) in een prachtig gebied onder Salta. We belandden in een grote groep tieners die op schoolreisje waren. Met de vele rafts viel er genoeg te beleven op het water en hadden we flinke lol in de raft met docenten. Aan het uizicht kwamen we ook niet te kort, zo hebben we vele fossielen gezien en voetstappen van dinosaurussen! Raften was voor ons niet genoeg en daarom hebben we de omgeving van Salta ook nog eens verkend op de mountainbike met de vrolijke gids Nacho.

In Salta zelf hebben we kennis gemaakt met 'mercado central' Een overdekte markt waar je alles kunt krijgen. En als je honger hebt loop je gewoon 1 verdieping naar boven waar je tientallen dames je proberen binnen te lokken in hun restaurantje. Niet met hun uiterlijk trouwens, de meeste hebben de omtrek van een regenton. Restaurantje is nog een groot woord, het zijn eigenlijk vele mini hokjes waar gekookt word met een paar tafels en stoelen. Het was duidelijk dat we meer in het noorden van het land kwamen en dichter bij Bolivia. De prijzen werden lager en het lokale eten verandert in veel gerechten met mais. Ook op de Mercado central hebben we genoten van een lokaal Humita, dat is een mais-kaas mix gestoomd in een pakketje van mais bladeren. Heel traditioneel, zoals de Inca's dat al deden. De hygiene is een andere zaak tussen de halve koeien, schapen en lama's zonder koeling. Om te voorkomen dat we niet ziek werden hebben we er ook maar een liter cola bij besteld.

Ook het museum MAAM hebben we bezocht. Het is geweid aan de alpinistische argeologie. Hier kunnen we leren hoe de gebruiken waren van de Inca's omdat er vier gemummificeerde lichaampjes van geofferde kinderen geconserveerd worden. Het klinkt enigszins luguber maar door de opbouw van het verhaal in het museum is het een stuk duidelijker wat een schat voor de geschiedenis dit is. Wanneer een Inca leider overleed werden er kinderen uit het hele Inca rijk gebracht naar 1 van de heilige plaatsen. Na een ceremonie met veel miniatuur cadeaus werden ze tot grote hoogte gebracht waar ze bedwelmd door de mais drank stierven zonder verder leiden. Zo bleef hun lichaam heel zodat ze voor altijd een brug konden vormen tussen de overleden koning en de onderdanen van alle windstreken uit het Incarijk. De miniaturen die werden tentoongesteld waren piekfijn uitgevoerd op aardewerk, aangeklede poppetjes en dieren. De weefkunst van deze mensen was met zeer fijne motieven en felle kleuren een wonderbaarlijke prestatie. Ook de structuur van het rijk, de wegen, de verzorgingsstaat en het samenbrengen van verschillende stammen zijn de moeite waard om je in te verdiepen.

Nu we onze ronde door Argentinie bijna aan het volmaken zijn begint het erg te kriebelen om ons tijdelijke thuisland te gaan verlaten en hebben we onze zinnen gezet op de emigratie naar Bolivia. Net toen we de buslijnen aan het uitzoeken waren hoorden we dat de grens naar Bolivia dicht was. Enkele reizigers waren teruggekeerd na een mislukte poging om de grens over te steken. Verder ontbrak het aan alle informatie. We bleven daarom nog even de berichten afwachten. Ondertussen hebben we wel een aardig aantal hostel genoten ontmoet die klaarblijkelijk ook op hetzelfde probleem stuitte. Langzamerhand kwamen er tegenstrijdige berichten binnen waar de 'grens open' steeds meer terrein won van de 'grens dicht' verhalen en durfde we de gok wel te nemen.

Op weg naar Bolivia passeer je nog een mooie vallei met veel geschiedenis. Hier leefde al groepen mensen voordat de Inca's kwamen. Verder geeft de vallei het nodige water in een uitgedroogd maar kleurrijk berglandschap. De ideale combinatie voor een toeristische tour. Normaal gaan die in een dag op en neer. We hebben een paar plekken bezocht en zijn uitgestapt in Humahuaca voordat het busje terugging naar Salta. We waren niet de enigen met dit idee, wel minstens 7 anderen stonden met hun volledige bagage op de stoep voor deze dagtrip waar de touroperator niet op had gerekend. Daarom werd een ander bus geregeld die ook nog een niveautje luxer bleek. Prima deal dus. Tijdens de busreis werd ons ook voorgedaan hoe we coca bladeren moeten kauwen. Ja, dat is ook nog een hele kunst om het goed te doen. Echt veel merk je er niet van en dat is ook de bedoeling. Het zou goed moeten zijn tegen de hoogte ziekte, we gingen slapen op zo'n 3.200 meter boven zeeniveau.

Met een groep van 8 (de Franse Eloisa, de Duitser Nickolas, de Hong Kongnees Mathew, de Argentijnse Florentine, Morena en Laura en wijzelf) bleven we in een hostel slapen en hebben we gegeten in een lokaal restaurant. Gezamenlijk zijn we de volgende dag al coca kauwend doorgegaan richting de grens. Onze reisgids vertelde ons dat Bolivia nog 1 km lopen van de terminal was. Bepakt en aangekeken door de locals liepen we door de vage onafgebouwde huizeblokken. Aan het einde van de straat was een klein riviertje waar wat mensen overstaken. Dit moest het zijn, maar waar is de overgang? Na 50 meter verder lopen zagen we dé brug die ons beloofd was. Daar moesten we de stempels halen en konden we zo overwandelen. Gelukt! We zijn in Bolivia!

Een nieuw land, nieuwe gewoontes en een nieuwe munteenheid. Eerste opgave: vind geld. Het lukt ons met wat moeite om Bolivianos te bemachtigen. Genoeg om met de bus naar onze eerste overnachting te gaan: Tupiza. De straten en het busstation waren duidelijk anders georganiseerd dan we uit Argentinie gewend waren. En in dit geval betekend het meer chaos, schreeuwende mensen, felgekleurde geschilderde reclameborden in veel kleinere hokjes en stapels eieren klaar voor transport. Op elke hoek verkopen mensen hun waar, veelal zelfgemaakt eten en drinken. En de vrouwen lopen in originele kleding met de bekende geweven stoffen lappen als draagdoek voor handelswaar (op de rug) of kinderen (op de buik).

De bus konden we nog net inspringen zodat we vlot naar Tupiza konden gaan. We hebben 3 uur over een hobbelige maar prima ongeasfalteerde weg gereden. Onderweil was er genoeg tijd om te integreren met de Bolivianen in de bus. Schijnbaar maakte ons gezelschap ook indruk bij de anderen in de bus en kwamen de vragen "¿de donde son?" en "¿te quires Bolivia?" snel ten sprake.

In Tupiza hebben we nog 2 Honk Kongnezen getroffen die we eerder ook al hadden ontmoet. De eerste avond hebben we vol goede zin geprobeerd een meerdaagse tour door de naastgelegen woestijn te boeken. De opties zijn legio en het gezelschap te groot om er eensgezind uit te komen en zodoende hebben we ons verdeeld over 3 auto's. Voordat we afscheid moesten nemen hebben we met 10 man 1 restaurant weten uit te zoeken waar we gezellig gegeten hebben.

Wij deelden ons huis op wielen met Eloisa en Nick voor de komende 4 dagen. De jeep werd bestuurd door de Boliviaan Abél en we kregen een kokin Yamaira mee die ontbijt, lunch, avondeten en lollies voor ons regelde. We voelden ons prima veilig in de jeep terwijl we soms met 100 km/h onze eigen Dakar Rally reden dwars door het ongerepte landschap. Dat kwam ook wel door Abél die de auto iedere dag weer stofvrij probeerde te maken en het liefst onder de auto lag te sleutelen.

De tour is werkelijk onbeschrijvelijk. Hier toch een korte poging: we gingen langs hoge afgronden met uitgesleten landschappen over laagbegroeide hoogland heuvels naar het altiplano op 3400 tot 3600 meter. Vanuit daar trokken we verder naar de droge vlakten richting de grens met Chili. We hebben vulkanen, met flamingo's gevulde laguna's gezien in vele kleuren. Dan nog rotsformaties beklommen, vogels gespot, woestijnkonijnen gevoerd met Oreo koekjes, eeuwenoude mossen bewonderd, de stank geroken van zeer actieve geisers (arbo afgekeurd) en gebadderd in een natuurlijk verwarmd badje. 's Nachts sliepen we in lokale hostals waar meestal geen douche was. De hostals liggen boven de 4000 meter en de coca thee, met lokaal middeltje, werkte wonderbaarlijk goed tegen de hoogte hoofdpijn. Tot slot van de tour hebben we de zoutvlakte van Uyuni bewonderd. Dit opgedroogde meer is echt enorm! Leuk en bekend om met het perspectief te spelen. Na een laatste bezoekje aan het stroomtreinenkerkhof hebben we gedag gezegd tegen Nick en zijn we met Eloisa en de gidsen teruggereden naar Tupiza, wat ook erg mooi bleek te zijn door het landschap.

Het leek de dames een leuk idee om te gaan paardrijden en Martijn stemde zachtmoedig toe. Na een dagje rust van het autozitten zijn we het roodgekleurde landschap ingetrokken op onze pony's. De eeste confrontatie met de ranch gaf wel een kleine cultuurshock. Eenmaal gezadeld leek het er wel aardig op en met onze leren chaps en hoed op werden we echte cowboys. Hoewel we al 4 dagen in de jeep hadden gereisd was deze tour ook erg verbluffend. Op je paard zit je er toch een stuk meer in. Zeker in de rivier, die we steeds weer te paard overstaken. Gelukkig wisten deze beestjes de weg maar al te goed. Ze wisten ook wanneer ze halverwege waren en weer opweg terug naar huis gingen. Daar liepen ze een stukje harder door. Langs de tijdelijk uitgeschakelde spoorbaan sjokten, draafden en gallopeerden we terug. Een prima dag.

Wil je deze blog in het frans lezen, kijk dan op: http://eloisenamerica.travelblog.fr/

Wil je weten hoe dit avontuur verder zal gaan, kijk dan binnenkort weer op deze blog over hoge hoogtes, mijnen en cultuur

- dit avontuur werd mede mogelijk gemaakt door willekeurig stempelende grenswachten -