Aangekomen in Bahia Blanca wisten we eigenlijk niet goed wat we gingen doen, dus eerst maar eens genieten van een ontbijtje op de gloednieuwe terminal. De toeristen informatie op de terminal was dicht, maar we konden nog een kaart van de stad bemachtigen van een andere aardige meneer. Dan maar in de stad proberen, waar dankzij de carnaval helemaal niets open was. Voor de tweede keer liepen we door een veel te hete uitgestorven stad te slenteren... Wat hadden we ook al weer geleerd van de vorige keer?

Juist op het moment dat we bedachten om meteen naar de volgende plek te gaan reizen werden we in het Engels aangesproken door een vriendelijke jongeman. Hij vroeg ons net als ons af wat we in deze stad deden. David legde ons uit dat alles dicht was met carnaval en ze niet gewend zijn om toeristen te ontvangen. Hij nodigde ons uit om samen met Natalja naar het carnaval te gaan om foto's te maken voor de lokale krant. We hadden van Konstanze geleerd dat je je hart moet volgen en doen wat goed voelt en zo veranderde ons plan van het ene op het andere moment en gingen we op weg naar het enige hostel van de stad.

Vlakbij het station van de stad was een strook aangelegd met dranghekken waartussen verschillende groepen hun opgang maakte naar het podium. Met dans, getrommel en zang werden hun mooie pakken geshowd aan de toeschouwers. Het deed ons denken aan de Brabantse dag in Heeze (alleen dan mooier :) Ondertussen was er een openbaar schuimgevecht losgebarsten dat werd aangewakkerd door de kinderen maar waar de ouders ook hun pret mee op konden doen. Schijnbaar is het ook leuk om als ouder je kind te verrassen met een volle dot schuim in hun gezicht en ze vervolgens te complimenteren met een lachsalvo.

Eventjes werd het heel druk aan de dranghekken toen een uitgenodigde groep muziekanten met geweldige ritmes een groep fel getooide en schaarsgeklede dames vooruit trommelden.

De volgende dag stond in het teken van een reis te regelen naar het dichtbij gelegen Sierra de la Ventana, wat nog een aardige uitdaging bleek te zijn. Op zoek naar wat eten werden we bij de bus werden we wederom aangesproken door een vriendelijke jongeman, ditmaal Ramiro. Geinteresseerd in wie wij waren nodigde hij ons uit in zijn huis.

In Sierra de la Ventana troffen we een gezellig klein hostel 'casa de la Juani', gerund door Juani die zelf naast het hostel woont. Aan de rand van het dorpje was het een oase van rust met uitzicht op de bergen en 's avonds een prachtige sterrenhemel. Het 'raam', de rotsformatie die dit gebied zijn naam gaf, hebben we mogen bewonderen van dichtbij, na een flinke klim. Een goede training voor het echte werk straks in Patagonië. Voordat je het park ingaat worden eerst je gegevens opgeschreven (voor het geval je niet terugkeerd;) ) waarna je goed voorbereid wordt door een van de Rangers. De regels en route worden uitgelegd en gechecked of je 1 liter water per persoon mee hebt. We waren verrast van deze service, maar we kwamen er al snel achter dat er veel onervaren 'portenos' op dit park afkomen.

Het was bij Juani te relaxed om meteen weer weg te gaan. Ramiro hielp ons ondertussen via email onze weg te plannen naar Viedma, waar zijn moeder woont. We moesten daarvoor wederom langs Bahia Blanca en hadden tijd om nog even langs te komen bij onze nieuwe amigos Ramiro en Mikaela. Ze hadden speciaal voor ons "chipa" gekocht, broodjes met kaas door het deeg gemengd. Daarna hebben ze ons op de bus gezet met het vooruitzicht dat we ontvangen werden door de moeder van Ramiro. Geen idee wie of wat we aan zouden treffen, maar we hadden er zin in.

In Viedma werden we in de bus al vrolijk toegezwaait bij de bushalte. Deze enthousiaste mensen waren inderdaad familie van Ramiro. Met weinig Spaans en weinig Engels was het ijs snel gebroken. We gingen mee in een ietwat geschaafde auto naar een klein huisje in de stad. Mama Irma kwam met broertje Fransisco en stiefzusje Rosia ons ophalen. In ons nieuwe thuis werden we verwelkomd door de honden, katten en Christian, de man van Irma. Het was heel bijzonder dat we zo gastvrij ontvangen werden en tevens dat ons gastgezin ook zo blij was dat wij bij hen kwamen. We wilden graag iets terug doen maar dat kon echt niet. Het was al een eer dat wij bij hen waren en ondanks dat ze niet heel veel hadden wilden ze alles voor ons betalen. Ze maakten er daarom ook voor zichzelf een feestje van met lekkere empanadas, choripan (broodje worst) van de parilla (bbq) met bier en ijs toe.

De eerste avond hadden we een heel speciaal slaapplekje in de werkschuur van Christian: in een vouwwagen die hij opknapte voor een vriend. We werden zelfs uitgenodigd mee te gaan naar Condor, de vakantiebestemming van de familie. Daarvoor hebben we bedankt om niet te veel op deze lieve mensen te te hoeven teren en we moeten ook nog heel wat kilometers reizen richting Ushuaia.

Overdag hebben we Carmen de Patagones verkend, een schattig tweeling stadje van Viedma aan de andere zijde van de Rio Negro. Later die dag hebben we deze rivier nog van dichtbij bekeken vanuit een 2 persoons kayak die ons teamgevoel weer even op niveau bracht :p

Viedma staat bekend als de poort van Pategonia. Na een eerste emotionele afscheid hebben we ons pad vervolgd richting de dorre steppen van het uitgestrekte Zuiden naar Puerto Madryn.

Wil je weten hoe dit avontuur verder zal gaan? Kijk dan binnenkort weer op dit blog voor meer verhalen over wilde dieren, wilde ritten in nationale parken en merkwaardig gedrag van de locals.

- dit avontuur werd mede mogelijk gemaakt door Ellen en Paul die ons een hart om te volgen meegaven -