Dag 48, 49 - terugrijden richting Sydney en de Blue Mountains

De voorbije 2 dagen hebben we voornamelijk in de auto gezeten met als doel op 2 dagen de rit van 14 uur te doen. Niets vermeldenswaardig tegen gekomen en dus is deze blog een Olivia-update. Voornamelijk gecatered naar de mensen die Olivia missen of die meer willen weten over de communicatieve ontwikkeling van een peuter van 19 maanden. Alle anderen zijn bij deze gewaarschuwd.

Toch één paragraaf over de rit zelf. Het weer is omgeslagen de nacht voor ons vertrek. Van 30 graden naar 18 graden. Die weersschommelingen zijn hier echt spectaculair! Intussen is het alweer aan het opwarmen naar 30 graden dit weekend en dan van dag op dag naar 17 graden. Maar goed, het maakte de rit iets minder deprimerend. We hebben wel nog een zonnige en warme lunchstop kunnen doen op het strand van Kirra/Coolangatta maar daarna was het gedaan met de zon. We zijn trouwens getuige geweest van het eerste verkeersongeval, of toch de opruim ervan, in Australie. En dat na meer dan 10,000 km gereden te hebben.

Over Olivia dus. Ons meisje heeft het pop-stadium bereikt. Mayo (haar lieveheersbeestje-doedoe) is intussen een pop/mensje geworden. Mee eten, mee kaka doen, mee pamper verversen, mee kusjes geven... Ook de pluche koala, die we voor haar gekocht hebben, is spontaan mee in haar gezinnetje opgenomen en draagt intussen zelfs een pamper omdat hij zoveel kaka deed...

Ze is ook zwaar aan het associëren geslagen: melk/warm, eten/warm, opa/K3, kaka/pijn, bobonne/poes, yoghurt/aardbei, brood/kokoko (confituur)... Het ene woord kan niet gezegd worden zonder dat het andere automatisch volgt. Elke keer. Misschien een klein beetje uitleg bij opa/k3. K3 heeft een nummer dat "alle kleuren" heet en begint zoals jullie allen weten met "Afrika tot in Amerika". Opa Afrika heeft nu dus zijn eigen lied en wordt onverbiddelijk gelinkt aan de dames van K3. Ergens gaat er nu een rilling over Jef zijn rug, wij zitten er voor niets tussen. Kaka en pijn worden trouwens geassocieerd sinds ze op een dag geconstipeerd was en we vroegen "doet het pijn"?

Wij zijn dan weer zwaar aan het onderhandelen geslagen: "je mag naar de muziek van de kindjes luisteren als je braaf op je poep gaat zitten". Eerst wat broccoli en dan nog een stukje kip (ook wel "pip" genaamd). Best wel vermoeiend maar het werkt. Meestal toch.

Ze neemt al lang een telefoon vast en doet of ze telefoneert maar intussen zijn het heuse telefoongesprekken geworden. En die gaan als volgt: "hajo?", "jaaa", "aaah" blabla blabla met hier en daar een namaak-lach en veel gesticuleren, en dan afsluiten met "babaai". Hilarisch. We zijn nog in dubio over wie ze juist imiteert :-)

Verder breidt haar vocabularium elke dag uit, leuk, alleen blijven de klanken die ze in staat is uit te spreken redelijk beperkt. Zo komt er voor ons heel wat giswerk bij te pas. Kokoko is naast confituur ook helikopter, krokodil en bij gelegenheid ook komkommer. Boo staat voor brood, boom en boot. Ki is de moeilijkste met zowel tut, muziek, kind, drinken en soms zelfs boek als mogelijk verzoek. Meestal vinden we uiteindelijk wel wat ze bedoelt, en anders bekijkt ze ons met een wanhopige blik alsof we de domste ouders op aarde zijn.

Muziek wordt verschaft op verzoek naar gelang haar gemoed. "alle kleuren" van K3 vraagt ze dus met "opa?" en wijzend naar mijn iphone. De soundtrack van de Lion King is "waa" (want zo doet de leeuw). De teenkrullende liedjes van het kinderkoor van Enschede worden dan weer gevraagd met "ki" (van "kind") en een dansbeweging. Vandaag hebben we geprobeerd haar oortjes te geven zodat we zelf niet naar het gekweel moeten luisteren. Nog geen echt succes maar er zit toekomst in!

Als we zelf een liedje zingen, bepaalt ook olijfje de tracklist. "papapaai" is het liedje "papegaai is ziek en hij moet sterven...", "kokoko" (krokodil) is "en de krokodil en de oerang-oetan en de vogels...", "poef" (poes) is dan weer "poesje miauw, kom eens gauw...". Eén dansje kan ze zelf al bijna volledig: "klappen in de handjes, handjes in de zij...". Ze is wel telkens een paar tellen te vroeg met haar bewegingen, puur enthousiasme.

In Lone Pine Koala Conservatory heeft ze trouwens een hilarisch gesprek gevoerd met één van de papegaaien die "hello" kon zeggen. Het ging als volgt: "hajo", "hello", "hajo", "hello", "hajo", "hello", "hajo", "hello"...
Een belangrijke doorbraak is dat ze nu haar kaka aankondigt. Ze zegt mooi "kaka" enkele ogenblikken voor het zover is. Eigenlijk zouden we kunnen beginnen met potje-trainen maar dat zien we hier echt niet zitten (kunnen niet zomaar een was doen) en wachten we dus nog een goeie maand mee. Daarna ga ik werken en zit Hanne rustig thuis met Olivia en kaka... :-)

En nog een laatste evolutie: ze begint kleuren te herkennen! Blauw was de eerste en die weet ze consequent goed, vandaag ook grijs juist. De andere kleuren beginnen te lukken maar nog niet consequent.

Voila, zo zijn jullie weer mee.

Ps: Nog even terugkomen op de vorige blog over Hanne's slapeloze nachten. We hebben het aantal muggebeten nauwkeurig in kaart gebracht en komen op het magische getal van... 51! Een mens zou voor minder wakker liggen.

Babaai mates!