Dag 34, 35, 36 - Jervis Bay (Huskisson & Hyams Beach), rijden door Sydney (auto-wissel) en Port Stephens (Lemon Tree Passage).

In de voorbije 3 dagen zijn we van extreem genieten naar extreem gefrustreerd en terug naar extreem genieten gegaan, op weg naar het noorden. We gaan het vooral over het genieten hebben. Het begon allemaal met noch-genieten-noch-frustratie maar met bewolking in toeristen-stadje Batemans Bay en daar hebben we ons dan ook snel uit de voeten gemaakt met als objectief: op zoek naar warm, zonnig lenteweer... en een nieuwe motorhome. (voel je het genieten en de frustraties al komen?)

Enkele uren later zaten we in Huskisson met een boekje (we zijn mee met onze tijd dus ik moet eigenlijk schrijven "met een e-reader") in t zonneke op de camping met zicht op de ruisende zee in Jervis Bay voor ons. Laat het genieten beginnen! En dat hebben we dan ook gedaan. We zijn er naar het niets-te-beleven dorpje gewandeld en hebben ontdekt dat Olivia tegen een stootje kan. Degenen die haar kennen, weten dat ze vies is van alles wat -uhm- vies is. Ze wandelt dan ook niet graag in zand (in een land met 1000en km strand valt dat tegen), heeft haar twijfels bij gras en zal steeds het kuisen van haar handjes prioritiseren over andere activiteiten. Diezelfde "ik durf niet op zand" Olivia is al spelend gevallen op de asfalt en heeft zo haar eerste schaafwonde (met bloed!) opgelopen. We noteren: bijna 19 maanden oud... Maar, ze heeft er niet om geweend en is direct verder beginnen spelen. T is een echte wildebras geworden... ;-)

De volgende ochtend waren we klaar voor een zonnige start van de dag (we spraken zelfs al van "buiten ontbijten", stel u voor), maar bleek de bewolking weer van de partij te zijn. En dus geen buiten-ontbijt en geen 6e keer gaan lopen (elk excuus is goed als het op de goede moment valt). Toen de zon er toch een klein beetje leek door te komen, zijn we alsnog naar vlakbij gelegen Hyams Beach gegaan. Dit strand heeft volgend de Guiness Book of World Records het "witste strand op aarde" en dat wil wat zeggen. Daar bleek bovendien de zon door te breken en dus hebben we een laken en de e-readers bovengehaald en lekker in t zonneke zitten lezen op het witste (en die ochtend redelijk verlaten) strand. Olivia was heel blij dat er een groot laken was om op te zitten spelen.

Helaas moesten we er tegen de middag weg (bleken toch nog redelijk wat wolken te zijn) omdat we in Sydney een nieuwe motorhome moesten gaan halen. (herinner u alles wat niet werkte aan de onze) Om zeker te zijn dat ze ons niet zouden vergeten zijn (ondanks de mails en het telefoontje van de Melbourne branch van Apollo), belden we rond 11u om te zeggen dat we kwamen. Uiteraard wisten ze van niets... (herinner u gelijkenis Afrika en Australie qua werk-opvatting) maar "geen probleem" (het blijft Australie), "als we na 2u komen is alles in orde". Je voelt het al komen dus hou ik het opnieuw kort: toegekomen bij Apollo, ze wisten van niets "wie had u aan de telefoon?" "Geen idee maar ik ga het vanaf nu beginnen vragen & onthouden!", "even" wachten, enkel manuele schakeling beschikbaar (die staat aan de linkerhand, spannend) alles overladen, Olivia niet in vorm, Hanne nog minder in vorm, ik in "doorbijten en later geld terugvragen"-modus, electriciteit werkt er niet dus kunnen nieuwe auto niet testen, uiteindelijk toch een stopcontact gevonden dat werkt, door en uit centrum Sydney op piek-uur op een dinsdag moeten rijden (Sydney heeft 5 keer meer inwoners dan Brussel dus de files...), op-/afrit gemist en dus nog meer door centrum rijden, beginnen rondbellen maar geen campings die nog mensen om 21u binnen laten...

Een uur of 3 later zaten we in die ene camping die ons wel nog wou binnenlaten, hebben we de manuele schakeling overleefd, is Olivia in slaap gevallen na eventjes rijden, zijn Hanne en ik gelukkig zeer snel beginnen relativeren (niet zooo moeilijk als je 3 maanden op vakantie bent :-)) én blijken we toegekomen in opnieuw een klein beetje paradijs.

Ik beschrijf mijn ochtend: de zon schijnt (haaalleluja! haaalleluja!), ik ga lopen en word aangeraden een bepaald padje te volgen. Ik loop nu eens door een mangrove bos dan weer op het strand. Papegaaien (groen met geel en rood) volgen me op mijn weg, ik ben helemaal alleen, ik zie permanent het turquoise-blauwe water, goeie muziek op de iphone... Het leven is goed! Genieten dus. De rest van de dag hebben we niets gedaan. Helemaal niets. Er zijn hier gigantische duinen vlakbij (grootste van zuidelijk halfrond en lijken alsof je in de Sahara zit), maar de prioriteit is niets-doen en er zwaar van genieten, en dat hebben we dan ook gedaan. Onze motorhome (die trouwens perfect werkt) staat letterlijk aan het strand geparkeerd (op de camping). We hebben daarnet zelfs dolfijnen zien zwemmen voor onze motorhome! Olivia heeft 2 lange dutten gedaan (lekker relax) en Hanne is een beetje roodgebrand. Vakantie!

Morgen trekken we alsnog wat verder naar het noorden. Daar verwachten we nog warmer en evenveel zon. Geen idee waar we terecht zullen komen. Misschien rijden we een uur, misschien 5. We'll see. Relax-tijd is aangebroken.
Ciao mates!