Dag 46, 47 - Tin Can Bay en Noosa

NEWSFLASH: Olivia heeft haar zandvrees overwonnen! Meer daarover hieronder. De voorbije 2 dagen hebben we wilde dolfijnen gevoederd, opnieuw een heel mooie wandeling gedaan en rondgehangen in het Knokke van Australie. Intussen blijft de Sunshine State (want zo noemt Queensland zichzelf) zijn naam alle eer aandoen: zalig weer.

Eergisteren zijn we opnieuw vroeg aan de dag begonnen (6 uur). We moesten immers om 7u in Tin Can Bay zijn waar er volgens Duitse medetoeristen en de gids (Fraser trip) op dat uur wilde dolfijnen naar de kust komen voor een hapje. In de Lonely stond het niet vermeld en ook de gids sprak er enkel over nadat we het hem waren gaan vragen. De reden is dat ze het zo on-toeristisch mogelijk willen houden. En dat lukt redelijk goed. Al 50 jaar komen daar enkele dolfijnen uitrusten en op krachten komen, sinds een dolfijn zwaar gewond (shark attack) door de locale vissers opgevangen was en eten kreeg. Deze dolfijnen worden een 30 jaar oud dus we zitten al aan de 2e generatie (en bijna 3e). Ze krijgen er nog steeds wat te eten, maar maximaal 3kg. Op een dag eten ze ongeveer 25kg vis dus die 3kg is maar een snack. Op die manier wordt voorkomen dat ze afhankelijk zouden worden van de mensen, en blijven het dus wilde dolfijnen.

Om 7u stonden we er. Om 8u begon het voederen... Chance dat we zo vroeg waren opgestaan. Maar toch, 2 dolfijnen (de vaste gasten) waren al van de partij en terwijl we tot onze knieën in het water stonden, kwamen ze af en toe goeiedag zeggen. Tot letterlijk 2cm van onze handen! Heel leuk. Om 8u begon dus het voederen en voor 5 dollar kan je een visje kopen en hen geven. 5 dollar is gewoon de kost van het vissen en dat onderstreept nogmaals het on-toeristische karakter. In de rest van Australie zouden ze makkelijk 50 dollar gevraagd hebben. Omdat we Olivia het visje wilden laten geven en we niet zeker waren of dat zou lukken, kochten we er 2. En zo gingen we naar de dolfijnen: Hanne gewapend met het fototoestel, ik gewapend met Olivia (in ondersteboven houden positie), Olivia gewapend met 2 kleine emmertjes met een verse vis erin en de dolfijn gewapend met meer dan 100 tanden om de vis en niet de hand van Olivia op te eten. En dat lukte 2 keer perfect tot groot plezier van Hanne, mezelf, Olivia en (vooral) de dolfijn. De dolfijn doet trouwens "puffff" volgens Olivia, wat inderdaad overeenkomt met het uitblazen van lucht met wat water (in mijn gezicht - zo dicht zaten ze dus).

De rest van de dag hebben de doorgebracht in het nationaal park van Noosa waar we een heel mooie wandeling langs de rotskust hebben gedaan. Het begon met de obligate boardwalk en ging over in een mooi aangelegd padje (ken uw Pappenheimers). Echt heel mooi. En ook leuk te merken dat we er nog steeds evenveel van genieten, inclusief het spotten van een koala en een pijlstaartrog.

S avonds wandelden we nog even langs de "dijk" (een boardwalk aan de rand van het strand) met Olivia in de buggy toen ze plots aangaf dat ze haar schoentjes wou uitdoen. Het duurde even voor we doorhadden dat ze op blote voeten op het strand wou stappen! Een doorbraak. We zijn bijzonder trots.

Gisteren was dan weer een niets-doen-dag. Het was warm (30 graden in schaduw) en zonnig en dus perfect om wat aan het strand te zitten en (ter bevestiging van de eerdere doorbraak) met zand en strand-slijk te spelen. Vandaar Hanne's uitstekende voorstel om nog niet zuidwaarts te trekken. De dag begon wel met een klein foutje van mezelf: ik had me voorgenomen nog eens de dag te beginnen met lopen (8e keer - ik blijf tellen) en op te staan van zodra Olivia haar tentje beu was. Dat bleek echter niet tussen 6 en 7 maar pas rond 8u te zijn. En dus ik gaan lopen. Helaas was het om 8u al 25 graden met de zon al hoog brandend in de hemel... Niet echt over nagedacht en zwaar afgezien dus! Toch mijn gemiddelde tijd verbeterd, olé. Binnen 3 weken is hier een triatlon. Voor mensen die écht niet nadenken waarschijnlijk.

In de namiddag zijn we tussen de prachtig gelegen huizen van Noosa naar Hastings Street (toeristisch centrum) gestapt en beginnen dromen ooit ook zo een huis aan het water te kopen. Echt zalige huizen. Groot terras, knal in de bocht van de riviermonding, met klein zandstrandje voor de deur, zwembadje en gigantische vensterwand om al het licht binnen te laten. In de achtertuin begint het eerder besproken nationaal park met een groene heuvel. Het Knokke-volk van Australie loopt hier rond, maar dan wel in een écht mooie omgeving.

We hebben zoals het hoort op het locale m'as-tu-vu terrasje iets gedronken waar Olivia alweer de melk-schuim van Hanne haar dagelijkse capuccino heeft gegeten. Zoals het een echte peuter betaamd is ze wat later nog maar eens voorover gevallen bij een dappere poging een trapje alleen af te komen (iets wat ze eigenlijk al kan). Dat haar motoriek nog wat mag bijgeschaafd worden, bleek ook toen ze later in de zee "verrast" werd door een bijna-poep-hoog golfje dat haar pardoes eerst op haar buik en dan op haar poep zette: al haar kleertjes nat, maar haar hoofdje heeft ze mooi droog gehouden. Gelukkig was het nog 25 graden en dus perfecte temperatuur om gekleed in een pamper de bus naar de camping te nemen :-) Haar meest memorabel moment van de dag was waarschijnlijk toen ze 2 hondjes aan het aaien was. Na het eerste hondje geaaid te hebben, ging ze naar het tweede en werd opnieuw verrast toen het eerste hondje haar bij wijze van bedanking een lekje gaf... Recht in haar gezicht :-) De verschoten uitdrukking op haar gezicht was onbetaalbaar. Hilarisch!

Vandaag en morgen ondernemen we de lange rit naar het zuiden. Hanne heeft er heel veel zin in. Vooral na een nacht van slapeloosheid, warmte en muggen. Ik heb best goed geslapen (we lagen er al Australisch vroeg om 21u30 in), ondanks dat er iemand een aantal keer over mij gekropen is om in & uit ons zeer lage "slaapkamer-kotteke" te kruipen.

Babaai mates!