Dag 37, 38 - naar het noorden rijden (Yamba) en Byron Bay

Het kunnen niet altijd top-dagen zijn en zo gaat deze blog over rijden in de regen en de ergste nachtmerrie van elke fotos-nemende tourist. Maar ook over lange haren en korte shortjes. Every cloud has a silver lining :-)

Terugkerend naar onze afsluitende woorden van de vorige blog: het zijn meer dan 5 uren geworden. We hebben een 7-tal uren gereden gisteren. Reden? Klote-weer. Zo goed als het weer de dag ervoor was, zo slecht was het gisteren. Van s morgens tot s avond geregend! Het positieve daarvan was dat het ons niet voor de onmenselijke keuze stelde door te rijden of te blijven plakken. Bij regen moet je kilometers maken. En dat hebben we dan ook gedaan. Het doel was Byron Bay maar dat bleek al snel wat te hoog gegrepen en dus hebben we overnacht in Yamba. Tot daar de beschrijving van gisteren. Meer woorden gaan we er niet aan vuilmaken.

Dat geeft dan weer wat alinea-ruimte om het eens over die wegen in Australie te hebben. Enkele opvallende kenmerken:
1) De wegen zijn hier smal. Je rijd 110 per uur op enkel baanvak dat de breedte van een smalle stads-steenweg heeft, met een witte streep en dan het baanvak in de andere richting. Met camions die hetzelfde doen in de tegenovergestelde richting. De wegen zijn dan wel iets breder hier in NSW dan in de andere staten, maar het blijft bijzonder scary. Zeker in het donker.
2) Straatverlichting is dan ook zo goed als afwezig. En het is donker vanaf 19u.
3) Kangoeroes, emoes, wombats en anderen zijn nachtdieren. Gecombineerd met bovenstaande, zie je ze dan ook veel naast de weg liggen. Opnieuw iets dat op deze highway van Sydney naar het noorden niet voorvalt (wegens te druk gefrequenteerd).
4) We zijn al redelijk veel wegen-werken tegengekomen. Op zich niet speciaals, ware het niet dat er elke keer een man aan beide kanten staat met respectievelijk het bordje "slow" (voor de kant die doormag) of "stop" (voor de andere kant ;-)). Op een dag vind je de job van je leven... We zeiden het al, Australiers en Afrikanen hebben quasi dezelfde werk-opvatting.
5) De bestuurders houden zich aan de snelheid. En die ligt helaas op max 110. Chance dat wij met een vliegtuig zonder vleugels rijden...
6) De weg-communicatie (van de overheid) is wel heel direct. Enkele voorbeelden: "Only a bit too much? You bloody idiot!" Zie je het in Belgie al in koeien van letters staan? "Maar een beetje te snel? Ge zijt nen ongelooflijken idioot!" Of de andere campagne die we nu overal zien: een foto van een wenende moeder met de tekst "the drivers mother - a car crash hurts more people than you think". Of dezelfde tekst bij een foto van "the drivers girlfriend" die in een coma in het ziekenhuis ligt. Enzovoort.

Wat die directe communicatie betreft, zijn er nog meer voorbeelden die de Britse afkomst in twijfel trekken (nu ja, Australie is natuurlijk in grote mate door gevangen genomen misdadigers opgebouwd en die waren waarschijnlijk iets minder de gepolijste gentlemen). Wat vind je van de McDonalds straat-reclame: "Mary had a little lamb... with fries and a coke"? Die vonden we zalig :-). Ze hebben nu dus een lamsburger. Het meest choquerende voorbeeld van de directe communicatie was eergisteren op de radio. In een interview over kinder-misbruik door priesters (yep, hier ook al), kwam een slachtoffer op de radio (na jaren stilte) getuigen over hoe dat was. Hij kreeg vragen voorgeschoteld zoals: "how old were you when the abuse occurred" (9 jaar) "was the abuse of a sexual nature?" (yes) en "can you describe what kind of sexual abuse it was?". Het slachtoffer (intussen weliswaar in de 40) antwoordde rustig alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het verwachtte contrast met Japan wordt gigantischer en gigantischer...

Vandaag was het weer dan weer een pak beter. Volle zon. Wel een frisse wind (bij 21 graden) maar die zou morgen ook weg zijn. Ons ontbijt-tafeltje en tuinstoelen staan al klaar voor morgen! Helaas hebben we niet veel van de zon kunnen genieten. Na de rit naar Byron Bay gedaan te hebben (kleine 2u) gingen we eerst Hanne van een al lang sluimerende stress afhelpen en eindelijk eens zelf op een computer checken of al onze (pre-Adelaide) fotos goed en wel door het hotel op de USB waren gezet. We zouden er dan (eindelijk) een dubbele copy van maken. Het hotel had immers de fotos bij het kopieren naar de USB gewist van de memory-card, waardoor we ze nog steeds maar op 1 plaats hadden (en die niet eens konden checken wegens geen pc). Het was al stress toen we dat enkele weken geleden ontdekten, maar we hadden vertrouwen in het meisje van het hotel... En dus ging Hanne een internet cafe binnen om snel een copy te nemen terwijl ik met Olivia in de auto de fotos van na Adelaide ging halen om ook te kopieren. Voel je de nachtmerrie komen? Toen ik 10min later bij Hanne kwam, kwam ze volledig in paniek buiten gelopen: "ik denk dat we alle fotos kwijt zijn!". Stress. Geen "hebben we genoeg naft" stress, maar echte stress. Al gauw bleek dat alle fotos plots verdwenen waren en er voor elke foto een shortcut stond naar... niets. Maar, de USB bevatte nog steeds 4,5 GB data. Alleen was de data verdwenen. Misschien had het hotel een speciaal foto-programmaatje erop gezet om ze te openen want er stond een autorun.exe, die helaas niet werkte. Wat bleek na bellen met het hotel en heel wat gegoogle: die pc in dat internet cafe zat met een virus ("autorun" genoemd - grappig ventje dat dat gemaakt heeft) dat wel degelijk alle fotos in shortcuts had veranderd. Het heeft bijna 3 uur geduurd om alles te recupereren en alle USBs (intussen ook geinfecteerd) te kuisen. Dat is gelukt! Pfew. Toen bleek dat het kopieren naar een 2e USB nog eens een uur ging duren, zijn we vertrokken. Dat doen we wel als t regent! Dus eigenlijk geen stap verder behalve dat we weten dat we alle fotos hebben :-)

Zo een stress moet je wegdrinken en daar is Byron Bay de goede plaats voor. Hanne een koffie, ik een rum-cola, en dat op een terrasje in de zon met zicht op zee. En dus tijd om Byron Bay in ons op te nemen. Het stadje (4500 inwoners) is een legende. Het is het epicentrum van een "laid back, New Age, escapist, organic" lifestyle met op de achtergrond veel strand en evenveel surfers. Hier heeft iedereen een afgetraind lichaam (mannen en vrouwen), lange -liefst dreadlocks- haren (mannen en vrouwen) en een bijzonder kort broekje (enkel de vrouwen, pfew). Iedereen loopt er hier bijzonder doordacht "casual cool" bij. Veel schoon volk ook. Subliem people watchen dus! En dat hebben we gelukkig zelfs tijdens de foto-perikelen kunnen doen :-)

Eindelijk weten we dus waar al de 18 tot 30 jarigen op vakantie gaan! Totnogtoe waren we bijna uitsluitend "grey nomads" tegengekomen (en families met kinderen tijdens de 2 weken schoolvakantie). "Grey nomads" zijn gepensioneerde Australiers die rondreizen in hun eigen land van camping naar camping. En zo zijn er heel veel. Zoveel dat ze er een naam voor verzonnen hebben! Die hebben we hier dus niet gezien, behalve enkelen die hier waarschijnlijk op hun 18e voor een weekje op vakantie gekomen zijn en er 40 jaar later nog zitten... Met dezelfde haartooi (zij het uitgedund), dezelfde outfit (yep) en (ere wie ere toekomt) hetzelfde afgetraind lijf.

Morgen geven ze goed weer dus hier blijven we plakken. Waarschijnlijk geen 40 jaar maar toch zeker een paar dagen!

Ciao mates!