Taupo en Tongariro National Park

Hallo!

Het lijkt alweer zolang geleden sinds mijn laatste blog over Rotorua, terwijl het nog maar zo'n 10 dagen geleden is. Er is in de tussentijd alweer een heleboel gebeurd. Ik zit inmiddels al op het Zuidereiland, maar ik zal beginnen met waar ik de laatste keer gebleven ben, Taupo. Ook weer bedankt voor de berichtjes, ze zijn altijd erg welkom! Want al ben je hier vrijwel nooit alleen, ik mis het allemaal wel hoor! (het maakt trouwens niet uit of je een berichtje in mn messageboard hier achterlaat, of een gewoon mailtje naar mijn emailadres stuurt, ik check ze beiden even vaak)

Maargoed, Taupo. Taupo lijkt qua plaatsje wel op Rotorua, met 2 verschillen: het stinkt er niet en het meer is stukken groter. Lake Taupo is het grootste meer van NZ. Taupo is ook dé plek om te gaan skydiven, en (schrik niet mam;)) ik begin ook al een beetje de kriebels te krijgen, en wil de sprong waarschijnlijk ook wel wagen, maar ik wacht eerst wel tot ik weer terug in Taupo ben, rond maart, of ik dan nog geld over heb. Want ja, ook al is het in Taupo het goedkoopst, aan alle extreme sports hangt een prijskaartje....
In Taupo zelf (ik ben er 2 dagen gebleven) heb ik niet zo heel veel uitgevoerd, beetje winkeltjes spotten en wandelen. Eindelijk een pet gevonden (na zonnebrand het belangrijkste om bij je te hebben in NZ), omdat mn Wageningen pet helaas ergens bij Cape Reinga is achter gebleven... Ook ben ik Jeanine en Judith wéér tegen gekomen, de 4e keer bij toeval. Samen hebben we de middag doorgebracht en ons lijf na alle backpacker maaltjes weer met vitamientjes bijgevuld bij de plaatselijke smoothie zaak :) Op de 31e hebben ze hier nog Halloween gevierd, en ook een paar Straymensen waren omgevormd tot ghosts/ghostbusters of groene hulks. Erg grappig om een keertje mee te maken, omdat het in Nederland natuurlijk niet zo speelt en ik in dat hostel tussen bijna allemaal Britten zat. Erg lang heb ik het trouwens niet uitgehouden tussen de enge wezens; ik was doodop en was al half in slaap gevallen voor ik mn bed kon bereiken...

Daarna op weg naar Tongariro National Park village. Normaal kun je vanuit Taupo naar Tongariro National Park Village om de wereldberoemde Tongariro Alpine Crossing te doen, maar op mijn reisdag was het te slecht weer, en daarom hebben we met de groep van de bus een kleinere wandeling in het National Park gedaan van 2uur. Tongariro National Park (TNP) is de plek waar Mordor in Lord of the Rings is opgenomen, en door de regen zag het er nog magischer uit. Terwijl de meisjes op ballerina's klaagden over de miezerregen, vond ik het eigenlijk wel lekker. Of zoals een bekende NZ uitspraak gaat: "er bestaat niet zoiets als slecht weer, alleen slechte kleding". De wandeling ging langs heuvels, beekjes en watervallen, en deze keer niet zoveel bomen. Het lijkt nog het meest op de heide van de hoge veluwe, als je het met iets nederlands moet vergelijken! Na die wandeling wist ik zeker dat ik de Crossing ook wou doen, het enige wat ik moest doen was wachten op een mooie dag vanuit National Park Village, aan de rand van het park.
In NP village zat ik in een prachtig hostel met Stray. Goede bedden, een hot spa (die dicht was, maar da's een detail;)), een lounge met open haard en een pub met een heerlijke keuken met restaurantwaardige maaltijden voor maar $10,-. Na 1 nacht ging ik er echter alweer vandoor, naar een dorpje van 3 huizen, 5 km verderop. Het bewijs dat er nog kleinere dorpjes dan Hichtum bestaan! Hier was een hostel waar ik via helpX terecht kon. De reacties op de website en de folder van het hostel zelf waren veel belovend. Maar het was één grote teleurstelling... Na mn goede ervaringen met helpX moest er natuurlijk ook een keer een slechte komen:( Er waren toen ik aankwam geen gasten, de host was wel aardig maar ging die middag voor een paar dagen weg, zn vrouw heeft de hele dag niks tegen me gezegd en de andere 3 helpers die er waren (ze zaten er al een paar maanden, maar omdat er dus geen gasten waren, was er ook nauwelijks werk) kwamen de dag door met computerspelletjes, sigaretten en veel, heel veel drank. Ik kreeg maar 1 maaltijd, alleen avondeten, en voor de rest viel er echt niets te doen. Niet echt een omgeving waar ik me thuisvoelde dus... 's Avonds kwamen er wel 3 gasten van rond de 30jaar, 2 Kiwi's en hun Australische vriend. Zij zouden, net als ik, de volgende dag de Tongariro Crossing doen. Na die vervelende dag eindelijk iets om naar uit te kijken!
Die volgende dag ging de wekker al om kwart voor 6 en een uurtje later pikte een shuttle service ons op. In NP village werden nog 3 amerikanen opgepikt en daarna was het nog een kort ritje van een half uur naar de plek waar de Tongariro Alpine Crossing start. Het zou mooi weer zijn, maar het was enorm mistig, met vaak maar 50m zicht. Van het uitzicht heb ik dus niet veel meegekregen, terwijl dit dus de mooiste 1daagse wandeling van NZ scheen te zijn. Het eerste gedeelte was nog vrij vlak, door heides, sneeuwvelden en over riviertjes. Daarna begon het al gauw met klimmen. Hoewel ik hen niet op wilde houden, stonden mijn hostelgenoten erop dat ik bij hen bleef. Ze waren alleen "iets" getrainder dan ik (het kiwi stel was met tramping opgevoed en de Australier was een soldaat). Lopen gaat me tot nu toe prima af, maar die bergen.... Omdat het mistig was scheen het ook moeilijker te zijn met zuurstof enzo, dus ik geef dat maar de schuld. Maar ik heb de top van de Red Crater uiteindelijk bereikt, na heel veel schelden, een rood hoofd als een tomaat (maar dat krijg ik altijd al;)) en een paar duwtjes in de rug van de Australier. Maar daarna had je wel een prachtig uitzicht, want de mist was al wat weggetrokken. Het gaf echt een goed gevoel om die bergtop bereikt te hebben, en je kreeg dus een enorm goede beloning. Ik kan alleen maar zeggen, zie de foto's en kom naar NZ om de Crossing zelf te doen. IJsblauwe meertjes, sommige met ijsschotsen, rood steen van de vulkaan, sneeuw, ijs.... Daarna ging het steeds makkelijker en het weer werd ook een beetje beter. Langzaamaan verdween de sneeuw naarmate we daalden en kwamen er weer plantjes en later bomen voor in de plaats. Uiteindelijk hebben we er 6u (legertempo....) over gedaan, terwijl er 8u voor staat. Ik was dan ook wel echt doodmoe toen we bij de parkeerplaats aankwamen. En toen moesten we dus nog 2u wachten op ons busje...
Die middag heb ik de knoop doorgehakt: ik wou niet langer in dat hostel blijven. De vrouw van de host was niet echt blij (zacht uitgedrukt) maar ik ben niet naar NZ afgereisd om een rottijd te hebben. Had ze maar wat meer moeite moeten doen om me daar te houden hoor, als ik echt zo nuttig voor haar kon zijn. Ze wou me eerst nog 94 dollar laten betalen voor 1 overnachting en 3 maaltijden, terwijl ik dus maar 1 maaltijd heb gehad, en de dag ervoor wel gewoon 4u voor ze gewerkt had, waar zij dus niets van had meegekregen... Toen ben ik voor het eerst in NZ wel echt boos geworden en gezegd dat dat "niet helemaal eerlijk" was, en uiteindelijk heb ik alleen voor mn bed hoeven betalen. Mn hostel/crossinggenoten hebben me een lift terug gegeven naar NP village, waarna ik hen op een drankje in de plaatselijke kroeg heb getrakteerd. En daarna dus weer in het hostel beland met heerlijke bedden, en heerlijk eten. Niet alleen het landschap in NZ is dus blijkbaar als in een sprookje; eind goed, al goed.

Tot gauw!

Astrid

***blog song: Ain't no mountain high enough- Nick Ashford***