Hallo allemaal!
Dan nu het verslagje van de Tuatapere Hump Ridge Track, een driedaagse tocht door bossen, bergen en langs de kust. De tocht is nog niet zo oud (in 2001 geopend), en hij is opgezet om het dorp weer wat nieuw leven in te roepen. Dat was ook wel nodig denk ik, want het dorp zelf bestaat uit een paar huisjes, een museumpje, een supermarkt en een kroeg (uiteraard). Ons hostel was ook niet heel bijzonder, maar we hebben ons prima vermaakt met veel kaarten, af en toe een wandeling (om nog even te oefenen voor de track) en onze favo bezigheid: tafeltennis!
Op zondagochtend begon het echte werk. We werden opgepikt en zijn per busje naar de track gereden, nog zo'n 20km van het dorp vandaan. Daar overgestapt in een 4WD, omdat de storm van de laatste maanden de weg had weggeslagen. Met één grote rugzak en één kleine gingen Linda en ik op pad. Het eerste stuk door bossen en langs de kust, en na de lunch echt klimmen. Dat was toch wel pittig met zo'n grote rugzak op... Al strompelend en klauterend over boomstronken en boomwortels hebben we Stag Point bereikt, waar we eindelijk een uitzicht hadden, op de hut bijvoorbeeld, die nog maar een uur lopen was:) Via een Lord of the Rings bos daar aangekomen na meer dan 9 uur lopen. Het was inmiddels zo mistig geworden dat we niks meer konden zien, maar het had ook wel iets magisch. Met een warm welkom van de hut manager en een lekker maaltje knapten we alweer aardig op. Prima plekje om te onthaasten daar;)
De volgende ochtend vroeg opgestaan om de zonsopgang te zien. Ja het was vroeg, maar heb er geen moment spijt van gehad. Terug in de hut zijn we beloond met een kom vol hot porridge (soort brinta) dus een goed begin van de dag. De eerste uren liepen we over de bergtoppen/bergrand (oftewel: de hump ridge) met op iedere top weer een schitterend uitzicht. Aan de ene kant de bossen en de zee, aan de andere kant nog hogere bergen met sneeuwtoppen. Via vele houten trappen ("3x hoera voor de boardwalks!") kwamen we weer onder de boomgrens en zijn we na een lang stuk door het bos bij een paar grote houten viaducten aangekomen, waar vroeger een treintje voor de houtindustrie overheen ging. Vervolgens kilometers lang ploeteren over een oude spoorlijn door het bos, door de modder:( Ok, Nederlanders zouden gewend moeten zijn aan vlak, lang en saai, maar geef mij nu maar zo'n steile berg! Die hadden mijn voetjes beter aangekund denk ik... Toch hebben we ook de 2e hut bereikt, na weer zo'n 9 uur gelopen te hebben. Weer lekker gegeten en maar weer vroeg het bedje ingedoken.
De laatste dag werden we wakker van de regen. Dat stond niet op de planning:( Sowieso wilden de beentjes niet zo goed meer, maar we hebben stug doorgestapt en langzaam maar zeker klaarde het op. Via de bossen zijn we bij een paar strandjes aangekomen, waarna we weer bij bekend terrein aankwamen: het laatste stuk was hetzelfde als het begin van de 1e dag. Toen we de 4WD zagen staan bij het eind van de track, was het een lach van opluchting. Het was zwaar geweest, maar we hebben nooit echt hoeven afzien gelukkig. En het weer zat achteraf gezien zo mee (vergeleken met alle andere dagen). We waren trouwens nog wel echte hollanders: de 4WD zou ons weer om 15u ophalen, en we stonden op de parkeerplaats om 15u precies. Geen minuut te vroeg, geen minuut te laat. Over planning gesproken... Terug bij het hostel in Tuatapere hebben we onze "thuiskomst" gevierd met fish&chips en ijs natuurlijk (we vieren hier alles met ijs;)) Een onvergetelijke ervaring rijker.
Tot snel,
Astrid
***blog song: Golden Earring - Another 45 miles***