Murchison

Na Marahau zijn we op weg gegaan naar Murchison. Het is officeel geen stop voor de Straybus, omdat er niet zoveel te beleven valt, maar een boer hier had mij een helpx adres aangeboden, dus vandaar dat ik daar uit zou stappen.Onderweg zijn we langs Nelson Lakes National Park gereden, en zijn even gestopt bij Lake Rotoroa, met de nadruk op "even". Hier hebben we namelijk kennisgemaakt met de originele bewoners van NZ: de sandflies... Kleine vliegjes ten grootte van fruitvliegjes. Met één belangrijk verschil: ze steken :( Duizenden zaten er rond dat meer, dus we zijn gauw de bus weer ingegaan en verder gereden naar Murchison.

Murchison is een klein dorp met zo'n 800 inwoners. Maar omdat de dichtsbijzijnde stad 100km verderop ligt, heeft het alles was je nodig hebt: van supermarkt tot hardware store. De eerste dagen heb ik in het hostel "The Lazy Cow" doorgebracht, omdat ik de boer niet te pakken kon krijgen. Mijn hosts van het hostel zeiden wel dat ik het moest blijven proberen, omdat het wel aardige mensen waren en dus een goed HelpX adres. En het was een gezellig klein hostel, dus het was ook niet zo erg om daar een paar nachten te blijven. Ik heb een skyline walk gedaan (heuvel op of course...) en nog wat andere wandelingetjes langs een van de vele rivieren hier (Murchison is een bekend rafting plaatsje). Ook ben ik paar keer met Ryan, de zoon van de hosts, naar de plaatselijke kroeg gegaan hier (met een heuze jukebox;)), erg gezellig.

Uiteindelijk ben ik wel bij de boer beland: Scott en Monika, die zo'n 16km ten westen van Murchison wonen. Ze hebben een biologische groentenboerderij, en verder een biggetje, vele kippen en kuikens, en een paar vleeskoeien. Oja en een lieve hond, die supergoed luistert en allemaal trucjes kan;) Ze slachten hun vee zelf (niet de hond natuurlijk...). Mijn werk bestond vooral uit onkruid wieden, beestjes eten geven, helpen met koken, plantjes planten, compost kruien en in de kas werken. Ze produceren voor de plaatselijke supermarkt en een paar restaurantjes hier. Na het wassen van de sla, gaat het in een laken en dan in een centrifuge! (en nee, geen sla centrifuge, maar zo'n grote...) Ook moest ik etiketjes plakken enzo. Wat minder was, was dat de sandflies houden van vers Europees bloed (en dat is geen geintje, de locals hebben er nl veel minder last van) en ook al ben je helemaal ingepakt, ze weten altijd wel een plekje te vinden. Zelfs de beste insect repellant heeft dan geen zin meer... En nu zien vooral mijn handen en polsen er dus niet zo mooi uit....

Het werk zelf was dus niet zo zwaar, maar ik was vaak in mijn eentje aan het werk en dan krijg ik af en toe wat meer last van heimwee, wat dus niet zo leuk is. Maar zodra ik wat meer mensen om me heen heb, gaat het vaak alweer stukken beter en dan weet ik ook weer dat ik gewoon vooral moet genieten van de tijd die ik hier in NZ heb!

Na een week werken bij Scott en Monika, ben ik weer op de Straybus gestapt, op weg naar de westkust. Daar zit ik nu dus in het steenkoolplaatsje Westport en ga vanmiddag op weg naar Punakaiki. Eigenlijk zou ik daar gisteren al naartoe, maar na 4uur (!) wachten en tig keer bellen met de Stray office kwam ik er achter dat de bus vast was komen te zitten in een file, vanwege een rockslide... De bus moest omkeren en een andere weg nemen, en kon dus niet naar Westport komen. Zoiets zal in Nederland niet zo snel gebeuren.... Erg balen natuurlijk, maar wat wel weer goed was is dat Stray mijn booking voor het hostel in Punakaiki heeft verzet naar vandaag en dat ik mijn extra nacht hier in Westport kan declareren bij Stray. Maar ik was dus wel mijn hele middag kwijt. Ik heb die dag dus maar afgesloten met iets nuttigs: uit eten in de pub met een Belgisch biertje.

Tot gauw!

Astrid

***blog song: Pinkeltje - Jakkes wat een jeuk***