Nelson en Marahau (Abel Tasman National Park)

Hallo!

Ik heb alweer een tijdje niets van me laten horen, dus hierbij een update van wat er allemaal is gebeurd (en dat is alweer een heleboel). Ik zit inmiddels in Westport, een steenkoolstadje aan de westkust, en vertrek vanmiddag naar Punakaiki. Maar eerst een verslag van waar ik de vorige keer gebleven was: Nelson.

Nelson

Na de wijnproeverij in de Marlborough regio kwam ik vrijwel tegelijk in Nelson aan als Judith en Jeanine. We zaten in een leuk hostel, genaamd de Bug, en alles was in het thema van de kever (auto). De eerste dag zijn we met z'n drieën naar het centrum gegaan op de fietsen van het hostel. Het was voor ons alledrie de eerste keer op de fiets in NZ, dus dat zorgde af en toe wel voor ietwat gevaarlijke situaties.... " LINKS rijden, LINKS!!!" (gelukkig zijn fietshelmen verplicht in NZ zullen we maar zeggen...). We zijn die avond naar de film geweest, the Duchess, een Drama film met hoofdletter D, wel mooi maar voor mij iets te veel drama.

De dag erna heb ik eigenlijk weer niet zoveel uitgespookt. Met Judith, Jeanine en een Nederlandse jongen die we ook van Picton al kenden zijn we het stadje ingeweest. Er was een Nederlands kaaswinkeltje met behalve kaas ook allerlei andere Nederlandse producten. Van Honig soep tot de Libelle en euroshopper pindakaas. Wel allemaal erg duur natuurlijk, en of het allemaal echt nodig is vraag ik me hier ook wel eens af. De pindakaas en soep hier is echt niet zoveel anders dan die in Nederland... Die middag zijn we ook bij een ijszaakje beland, waarvan de eigenaar Nederlands was. Hij stond erop dat we z'n nieuwste smaakjes uitprobeerden: chocolate chilli (ja heet dus...), lavendel (een beetje vreemd) en nog een paar. Buikje rond zijn we weer vertrokken in ieder geval! Die avond hebben we met z'n vieren gekookt: een ovenschotel met vis. Superlekker, zulke dingen kun je nou eenmaal niet zo makkelijk maken als je in je eentje zit.

Marahau

De volgende dag ben ik weer met de Straybus op pad geweest. Deze keer bestond de groep maar uit 6 meiden en de buschauffeur, en dus konden we zelfs nog even bij de ouders van de buschauffeur langs, die in de buurt wonen. Was wel hilarisch. Bij Motueka gingen 2 meiden van onze groep skydiven en daarvan heeft de rest dus grondfoto's gedaan. Was wel grappig om te zien, maar het was ook wel supersnel voorbij, dus weet niet of ik het vele geld ervoor over gehad zou hebben...

Onze accomodatie in Marahau was Old MacDonalds Farm, waar we in kleine hutjes sliepen. Er was zoveel aanbod van activiteiten voor Abel Tasman National Park (ons hostel zat precies bij de ingang van het park) dat je er bijna in verzoop. Ik heb de volgende dag uiteindelijk besloten een combi trip te doen: eerst een unguided kayaktrip samen met een Straymeisje, van ongeveer 2 uur. Eerst kregen we een training van een uur, omdat zeekayakken wel wat anders is dat kayakken in de Ardennen. Eenmaal alles onder de knie, vertrokken we naar Watering Cove. Onderweg kwam je vele andere kayakkers tegen. Het was goed weer, dus dat maakte het wel specialer. Bij Watering Cove heb ik me aangesloten bij een andere groep, en samen met een gids hebben we een wandeling gedaan van zo'n 40min. Prachtige uitzichten over de eilandjes, het binnenland van het park en de vele baaitjes. Wel weer heuvel op en af natuurlijk, dus de kuiten zijn weer getraind... Uiteindelijk zijn we bij Anchorage (een schitterende baai, het googlen waard!;) ) bij een zeilgroep aangesloten. Met een grote katamaran (de groep bestond uit zo'n 10 mensen) hebben we nog zo'n 3 uur rondgevaren rond eilandjes, met zeehondjes en vele vogels, en andere bezienswaardigheden (Split Apple Rock bijvoorbeeld). Een zeehondje kwam ook vlakbij de boot, maar voordag iemand z'n fototoestel kon grijpen, was ie alweer vertrokken. Alleen al het relaxt onderuitgezakt liggen op de boot met de zon boven je en de wind door je haren was zeer de moeite waard!

Terwijl 'mijn' Straygroep alweer verder ging, had ik nog een extra dag in Abel Tasman National Park. Met Laura, een meisje van de nieuwe Straygroep, heb ik een deel van de beroemde Abel Tasman Coast Track gelopen. Zo zijn we ook weer bij Anchorage beland, waar we het strand bijna voor ons alleen hadden. Echt een paradijsje! Op de terugweg wilden mijn voetjes niet zo goed meer, ook niet zo gek na ruim 8u wandelen en 25km lopen (heuvel op en af...). Normaal ben ik niet zo van de Magnums, maar nu was ie terug bij het hostel heerlijk als een soort van beloning;). Ik was zelfs te moe om nog bij het kampvuur neer te ploffen...

Tot snel,

Astrid

***blogsong: Twisting by the pool - Dire Straits***