Lieve allemaal,
Van vrijdag 1 maart t/m woensdag 20 maart heb ik mijn familie in Christchurch en in Nelson opgezocht. Birgitte, David, Caroline, Astrid en Rossie zijn nichten en neef van mijn moeder en dus achternichten en achterneef van mij. Zoals ik al vertelde in mijn laatste bericht, moesten Nina en ik onze huurauto op vrijdag 1 maart inleveren. Rond 19.30 uur werden Nina en ik opgehaald door Birgitte en Roy. Zij waren 9 jaar geleden voor het laatst in Nederland geweest en ik kon hun nog vaag herinneren. Ik was een beetje zenuwachtig, maar we werden beiden zeer hartelijk bij hun thuis ontvangen.
De volgende dag zijn we eerst bij David op bezoek geweest. We hadden elkaar nog nooit ontmoet, want David is de enige van de familie die nog nooit in Nederland is geweest, maar ook bij David werden we hartelijk ontvangen. Daarna zijn we terug gereden om Roy op te halen en toen hebben Roy en Birgitte ons een kleine rondleiding gegeven over de verwoestingen van de aardbeving in 2011. We zijn toen naar het strand geweest van Christchurch. Daar was de beschadiging van de aardbeving goed te zien. Langs de weg waren vrachtcontainers (3 hoog) geplaatst om de auto's en de mensen te beschermen tegen onstabiele rotsblokken en huizen. Veel huizen daar zijn onbewoonbaar geworden omdat een groot deel van de berg naar beneden is gevallen. Je kon gewoon de onderkant van het huis zien! Een indrukwekkend gezicht, want dit soort zware aardbevingen kennen wij niet in Nederland. Daarna hebben we nog gewandeld op strand en toen zijn we naar een Lookout gereden, waar we uitzicht hadden op het strand van Christchurch. Daarna hebben we gezellig geborreld bij een net heropend en zeer bekend café van Christchurch. Rond 18.30 uur gingen we met z'n allen uiteten. David, Angie (vriendin David) en Amy (dochter, 1ste huwelijk Roy) waren er toen ook gezellig bij. De volgende ochtend (3 maart) moesten we rond 09.00 uur op het vliegveld zijn van Christchurch, want Nina ging verder reizen naar het noordereiland. Het afscheid van Nina was erg moeilijk en zwaar. In totaal (met Sydney erbij) hebben we 3 weken samengereisd. In die 3 weken leer je iemand kennen en waren we beiden ook gewend dat we niet meer alleen reisde. Ik heb een onwijs leuke en gezellige tijd gehad met Nina en ook enorm veel van haar geleerd qua reizen. Gelukkig woont ze niet ver weg (Amsterdam) en gaan we zeker een reünie houden als ook zij weer terug is van haar reis.
Na het vliegveld zijn Birgitte en ik naar een kleine tweedehandse markt geweest. Daar heb ik voor een spotprijs 2 paar oorbellen en 2 kettingen gekocht. Vervolgens hebben we de BMX wedstrijd (racen op een speciale kleine fiets) van Roy bekeken. Deze sport doet Roy al sinds zijn 14de en hij heeft dan ook al vele prijzen gewonnen. Daarna zijn we naar een nieuw shoppingcentre gereden en hebben we daar gezellig geluncht. Daar heb ik ook in de uitverkoop een zwart topje gekocht met zilveren pailletten. Eigenlijk was dit niet de bedoeling, want in Amerika was ik van plan om nieuwe kleding en spullen te kopen, maar het was in de uitverkoop en ik kon het niet laten. De volgende dag moesten Birgitte en Roy weer werken dus was het een ideaal moment om mijn administratie weer op orde te brengen. In de middag was Birgitte vrij en toen zijn we naar een andere shoppingmall geweest. Daar hebben we gezellig de winkels bekeken en daarna zijn we doorgereden naar het nieuwe centrum van Christchurch. Ook hier is de verwoesting en de beschadiging van de aardbeving nog steeds goed te zien. Veel plekken zijn al opgeruimd, maar de vele scheuren in het wegdek en de gebouwen zijn nog steeds zichtbaar. Het centrum lijkt nog steeds op een oorlogszonne, maar dan zonder kogels. Wat een vreselijk gezicht en voor mij niet te begrijpen wat hier allemaal is gebeurt.
De volgende dag was ik weer alleen, maar aan het einde van de middag kwamen Birgitte en Roy terug van hun werk en toen zijn we weer naar het centrum van Christchurch gereden. Ik had namelijk nog niet de beroemde Cathedraal in het centrum gezien, maar ook dat was een akelig gezicht. Roy vertelde mij toen dat het op dit moment nog onduidelijk is wat er met de Cathedraal gaat gebeuren. Er is een discussie ontstaan tussen mensen die de Cathedraal willen afbreken en een nieuwe plaatsen, en de mensen die de kerk willen repareren in zijn oude glorie. Tevens vertelde hij dat het repareren en het herbouwen van de stad nog jaren zal duren en dat door de aardbeving Christchurch nooit meer hetzelfde zal zijn. Na de foto's zijn we gezellig met z'n drieën uiteten geweest en was dit alweer mijn laatste avond in Christchurch. We zijn toen naar een restaurant gegaan waarvan het dak de vorm en het materiaal heeft van een foodball. Dat was een grappig en origineel gezicht.
De volgende ochtend (6 maart) moest ik alweer om 05.30 uur mijn bed uit, want 1,5 uur later zou mijn bus naar Nelson vertrekken. Het afscheid van Birgitte en Roy was opnieuw weer moeilijk. Wat een lieve, gastvrije en gulle mensen! Ik hoop ze ooit nog een keer te zien!
Om 07.00 uur vertrok mijn bus van Christchurch naar Nelson. De route verliep van Kaikoura naar Blenheim en duurde 7 uur en 30 minuten. Onderweg zagen we langs de kust van Kaikoura 30 tot 40 dolfijnen zwemmen. Echt heel erg bijzonder en super gaaf om zoveel dolfijnen in het wild te zien!!! De buschauffeur vertelde ook dat dit zeer bijzonder was, want dolfijnen zwemmen normaal nooit zo dichtbij langs de kust. Gelukkig stopte de buschauffeur ook zodat we snel wat foto's konden maken. Om 14.45 uur reed de bus het centrum van Nelson binnen en toen ik de bus uitstapte zag ik Caroline. Ik was opnieuw zenuwachtig, maar ik kreeg gelijk een dikke knuffel van haar. Nadat we mijn spullen in de auto hadden gedropt, zijn we naar de bank gelopen waar Rossie werkt. Dat was een leuke verrassing en ook van haar kreeg ik een dikke knuffel. Ik voelde mij gelijk thuis en ik kon niet wachten om de rest van de familie te zien! Rond 16.00 uur kwam Brain thuis van zijn werk en toen hebben we gezellig met z'n drieën geborreld en gekletst over de familie en Nederland. Om 18.00 uur gingen we richting de haven van Nelson. Daar zou ik de rest van de familie ontmoeten en met z'n allen een hapje eten. Sarah de dochter van Rossie en Ray was ook aanwezig. Ze is 21 jaar en studeert medicijnen. Ze wil graag zuster worden en dat is erg bijzonder, want tante Thea (zus van mijn oma) was ook een zuster. Oftewel een volgende generatie treed in haar voetsporen. Het was erg gezellig, super leuk om iedereen te ontmoeten en het eten was ook heerlijk!!!
De volgende ochtend wilde Caroline mij graag de omgeving laten zien van Nelson. We zijn toen naar Founders Heritage Park geweest. In dit park kan je historische huizen bekijken. Daarna zijn we richting het huis van Ray en Rossie gereden. Ray was toevallig thuis en we hebben toen gezellig bij hem geluncht. Daarna zijn we richting het WOW museum gereden. Daar was een super gave tentoonstelling te zien over gerecycled fashion! Wat kan je mooie kleding maken van allerlei soorten materiaal!
De volgende ochtend (vrijdag 8 maart) hebben we eerst het graf bezocht van haar ouders. Ze liggen begraven op een heuvel met een prachtig uitzicht naar de zee. Daarna zijn we naar het centrum van Nelson gereden. Daar hebben we gezellig geluncht. Ik heb toen een overheerlijke pompoen quiche gegeten, die ik zeker ga proberen te maken als ik terug ben. Daarna zijn we naar het huis van Charmaine en Neil gegaan. Zij en haar man zijn zeer goede vrienden van Caroline en Brain. Helaas waren ze niet thuis, maar ze hebben een zwembad in de tuin waar we gebruik van mochten maken. Wat een heerlijke luxe was dat!! De volgende ochtend ging om 06.30 de wekker. De nichten (Caroline, Astrid en Rossie) hadden een weekend voor iedereen georganiseerd naar Abel Tasman. We zouden daar het hele weekend blijven en de omgeving verkennen met de boot van Ray en Phil (echtgenoot van Astrid). Nadat we onze spullen hadden gedropt, zijn we het water op gegaan. Gelukkig had ik weer een speciaal reisziekte pil ingenomen, want de zee was helaas niet plat als een pannenkoek. Eenmaal op de plek van bestemming, hebben we heerlijk met z'n allen op strand geluncht. Daarna zouden we met z'n allen naar een ander strand gaan, maar Phil kreeg helaas problemen met zijn boot en moest terug naar de haven. Ray is toen doorgevaren en ik heb toen met Rossie een kleine wandeling gemaakt. S'avonds hebben we nog met z'n allen op de camping gegeten en gezellig tot in de late uurtjes doorgekletst.
De volgende ochtend ging weer om 06.30 de wekker. Na het ontbijt ben ik met Ray, Rossie, Astrid en Caroline weer het water opgegaan en bleven Phil en Brain achter op de camping. We zijn toen naar een ander gebied gevaren van Abel Tasman en hebben daar ook gewandeld. Toen we terug vaarde zagen we voor de tweede keer zeehonden op de rotsen en in het water. Echt super gaaf was dat! In de middag hebben we nog gezwommen in de zee en daarna moesten we helaas alweer terug rijden naar Nelson. Het was een super leuk en gezellig weekend!!! Wat heb ik gelachen en genoten!!! Rond 17.00 uur belde Charmaine op dat zij en Neil weer terug waren van vakantie. We hebben toen gezellig bij hun geborreld.
De volgende dag (maandag 11 maart) moest Caroline helaas weer werken, maar Charmaine en haar dochter Cherie hadden het plan om the Central of New Zealand te beklimmen en misschien vond ik het leuk om met hun mee te gaan? Ik las in mijn Lonely Planet boek dat je vanaf die berg een prachtig uitzicht hebt over de stad Nelson, dus uiteraard ging ik mee. Daarna gingen we naar het centrum van Nelson, want we hadden met Caroline afgesproken om gezellig wat te gaan lunchen. Rond 16.30 uur kwam Astrid mij ophalen en zou ik nu bij haar en Phil logeren.
De volgende ochtend moest ik om 05.30 uur mijn bed uit, want Ray en kinderen Carl en Sarah gingen vissen en de beste tijd is vroeg in de ochtend. Helaas hadden de vissen andere plannen of waren ze, net als ik, op vakantie, want er was geen vis te bekennen. Pas bij de derde poging hadden we beet (zie foto), terwijl dat de dag daarvoor veel vis te vinden was. Helaas was de vis (Kingfish) 5 centimeter te klein en moesten we de vis terug gooien in zee. Je mag namelijk alleen vis meenemen van een bepaalde lengte. Doe je dat niet, dan kan je een forse boete krijgen. S'avonds hadden Astrid en Phil een dinertje georganiseerd met hun twee zonnen en met hun verloofden. Het was erg gezellig en leuk om hun ook te ontmoeten!
De volgende dag heb ik een relax dag gehouden, want ik was erg moe en voor het eerst tijdens mijn reis ben ik even ziek geweest. Gelukkig voelde ik mij snel beter. Een dag later (14 maart) was Astrid wel vrij van haar werk en zijn we gezellig met z'n tweeën in Nelson op stap geweest. We zijn toen eerst wezen lunchen en toen naar de Christ Church Cathedral geweest. Het is gebouwd in Art-Deco style en is een symbool in Nelson. Daarna zijn we naar het Nelson Provinciaal Museum geweest. Hier hebben we een zeer interessante tentoonstelling bekeken over Nelson en het cultureel erfgoed. Als derde activiteit zijn we nog naar de Japanse Miyazu tuin geweest. Om 19.00 uur haalde Sarah mij op om gezellig wat te gaan eten en drinken met vriendinnen/klasgenoten van haar. Daarna zijn we nog met z'n allen wezen stappen in het centrum van Nelson. Het was erg gezellig!!!
De volgende dag was Phil ook vrij van zijn werk en hadden Phil en Astrid het plan om eerder te vertrekken naar Golden Bay, zodat wij onderweg alvast wat dingen konden bekijken en doen.
De dames hadden namelijk weer een gezellig weekendje georganiseerd, met als eindbestemming Golden Bay. Onderweg las ik in mijn Lonely Planet boek dat richting Golden Bay een grot te bezichtigen is en verderop een gebied waar een deel van de Lord of the Rings film is opgenomen. Nadat we ergens gezellig geluncht hadden zijn we eerst richting de Ngarua grot gereden. Daar hebben Phil en ik een super gave rondleiding gehad! Daarna zijn we naar Canaan Downs Scenic Reserve gereden. In dit gebied is de Lord of the Rings opgenomen. Verderop was Harwood's Hole te bekijken. Daar hebben we nog 2 uur gewandeld (zie foto's). Rond 17.30 uur kwamen we Caroline en Brain tegen en toen reedden we richting het vakantiehuisje. Dit vakantiehuisje is van Diana. Zij is een werkcollega van Caroline. Rond 20.00 uur kwam Rossie ook gezellig buurten. Zij was echter alleen gekomen, want Ray moest helaas weer in het buitenland werken en Sarah zat ook met haar werk in Nelson.
De volgende dag (16 maart) zijn we eerst met z'n allen naar Wharariki beach geweest (zie foto's). Daarna zijn we in de buurt van Farewell Spit wezen lunchen. Vervolgens reedden we terug naar het vakantiehuisje, want in de achtertuin was het nu een perfect moment om te gaan kajakken (zie foto's). S'avonds zijn we met z'n allen uit eten geweest in de Mossel In. Het was erg gezellig en wat heb ik toch weer gelachen en genoten! Toen we terug waren zijn we met z'n allen voor de tv gaan zitten en gingen we gezellig een filmpje kijken. Echter, toen de film bijna was afgelopen werd ik in een keer heel erg ziek! De mosselen die ik had gegeten waren niet goed en mijn maag was het daar helemaal mee eens! Ik heb mij nog nooit zo beroert gevoeld, maar dit zal mij niet tegenhouden om nooit meer mosselen te eten. Gewoon stomme pech. De volgende ochtend besloten we het rustig aan te doen, want ik voelde mij nog steeds heel erg zwakjes. Daarnaast had ik voor het eerst tijdens deze vakantie slecht weer en kwam de regen met bakken uit de hemel. We zijn toen het dorpje ingereden en hebben een kaarsenmakerij bezocht en een sieradenwinkel (niks gekocht!, hahaha). Na de lunch vertrokken Astrid, Phil, Caroline en Brain weer richting Nelson en ben ik met Rossie naar een zalmfokkerij gegaan, want wij bleven nog een dag in Golden Bay. Daar kon je je eigen zalm vangen en betaal je alleen het gewicht van de vis. Het duurde alleen een uur voordat ik eindelijk de zalm had gevangen en ook nog eens in de regen (zie foto's)! Erg tof om je eigen eten te vangen, maar de vis dode was een ander verhaal. Ik heb mij meerdere malen verontschuldigd aan de vis. Ja dit is niks voor mij hahaha. We kregen overigens wel wat hulp qua lok eten, want de zalm wilde maar niet bijten, maar toch was ook dit weer een leuke ervaring!
De volgende ochtend wilde Rossie en ik gaan paardrijden bij Wharariki beach, maar helaas regende het en dus moesten we de tour afzeggen. Misschien krijg ik de kans op Fiji en anders komt dat nog wel een keer. Nadat we onze spullen in hadden gepakt, zijn we richting the Abel Tasman Memorial gegaan. Daar had je een mooi uitzicht op de zee en de omgeving. Daarna zijn we ergens wezen lunchen en toen zijn we naar de Wainu Falls gereden. Daar hebben we een prachtige wandeling gemaakt die eindigde bij de waterval. Toen we terug liepen ontdekte Rossie plotseling dat haar autosleutel niet meer in haar jaszak zat. We bleven rustig en besloten door te lopen naar de parkeerplaats in de hoop dat iemand haar sleutel had gevonden. Helaas geen geluk en dus was het Sarah bellen en vragen of ze de reservesleutel kon brengen, maar daar moesten wij wel 2 uur op wachten. Gelukkig had ik mijn telefoon bij me, maar helaas geen bereik in dat gebied. Nu raakten wij wel een beetje in paniek, maar toen zagen we wandelaars komen uit het bos. Ik ben er op afgevlogen en yes gelukkig had een Frans echtpaar onze autosleutel gevonden! Helaas hadden ze de sleutel niet bij zich en hadden ze het op een paaltje in de buurt neergelegd waar ze de sleutel hadden gevonden. Rossie en ik moesten dus helaas weer terug het bos in, maar gelukkig vonden we de sleutel en konden we naar huis rijden. Wat was dat een opluchting, maar we hebben er ook enorm om gelachen! Na de Falls zijn we nog naar de Cove Scenic gegaan. Daar hebben we nog een wandeling gemaakt. Dat was overigens een mooi gebied met enorme rotsblokken. Inmiddels was het tegen 17.30 uur en besloten we weer richting Nelson te gaan. Rond 20.00 uur waren we terug in Nelson en had Sarah als verassing heerlijk voor ons gekookt.
De volgende ochtend (19 maart) heb ik als verassing en bedankje dat ik bij hun mocht logeren, echte Hollandse pannenkoeken gebakken. Rossie en Sarah hebben er van gesmeuld!!! Ze kennen namelijk alleen kleine pannenkoekjes, maar de Hollandse variant gaan ze zeker zelf nog een bakken. Na het ontbijt zijn we de stad ingegaan. We hebben toen nog wat foto's gemaakt van het huis waar de nichten en neef zijn opgegroeid. Daarna zijn we naar Kathmandu gelopen. Dat is een winkel waar je alles kan kopen als je gaat backpacken of kamperen, want Caroline, Astrid en Rossie wilde aan mij als afscheidskado echte wandelschoenen geven. Echt ongelooflijk lief en gul!!! Uiteraard was ik hier zeer blij mee, want die kon ik goed gebruiken voor het Noordereiland en de rest van mijn trip. Ik liep namelijk al die tijd op gympen en ik ben er toch achtergekomen dat het slimmer was dat ik al voor mijn trip goede schoenen had gekocht, maar eigenwijze ik wist wel beter. Hahaha ook weer een leermoment. Na de schoenen hebben we nog gezellig met z'n drieën een heerlijk yoghurt ijsje gegeten bij Yogi's. De volgende dag was alweer mijn laatste dag in Nelson. In de ochtend heb ik eerst mijn administratie gedaan, want ik moest nog een hoop dingen regelen voor mijn laatste 10 dagen in het Noordereiland en NZ. Sarah heeft mij toen ook geholpen met het inplannen van mijn reischema voor het Noordereiland. Het reischema ziet er als volgt uit. Ik ga eerst naar Wellington (21 t/m 23 maart). Dan door naar Turangi (23 t/m 25). Dan naar Taupo (25 maart). Dan naar Rotorua (26 t/m 28). Dan naar Mt Maunganui (28 maart) en dan door naar Auckland (29 t/m 31). Dat is overigens ook mijn eindbestemming, want zondag 31 maart vlieg ik naar Fiji. In al deze plekken is er van alles te doen en te zien, maar dat is te lezen in mijn laatste blog.
Rond 14.00 uur kwam Phil buurten. Hij had die middag vrij en vond het een leuke verrassing om mij mee te nemen naar het werk van Astrid. Astrid is coupeuse en werkt bij een mevrouw in haar huis. Dat huis staat hoog op een heuvel en heeft een prachtig uitzicht naar de Bay van Nelson. Astrid vond het een super leuke verassing en ik vond het leuk om haar werkplek te zien. Daarna bracht Phil mij terug naar het huis van Ray en Rossie, want Sarah en ik moesten beginnen met koken. De dames hadden een afscheidsdiner georganiseerd en iedereen zou zelf wat eten meenemen. Ik heb toen samen met Sarah zelfgemaakte pizza's gemaakt. Ze waren goed gelukt, dus ook dat ga ik weer maken als ik terug ben.
Het diner was erg gezellig en ik heb enorm gesmeuld van het eten! Maar toen brak het moment aan van afscheid nemen. Menig traantje viel er toen en ik vond het super zwaar om afscheid te nemen. Ik heb het enorm naar mijn zin gehad!!! Wat een lieve, gezellige, gastvrije en gulle mensen!!! Echt heel erg balen dat ze aan de andere kant van de wereld wonen! Het voelde voor mij als thuiskomen en ik zal ze heel erg gaan missen!!! Ik hoop ze ooit nog een keer te zien en we houden absoluut contact via Skype en Facebook!
De volgende ochtend (21 maart) was Sarah zo lief om mij naar Picton te brengen. Daar vertrok namelijk mijn ferry naar Wellington. Onderweg zijn we nog ergens gestopt en hebben we nog gewandeld en kon ik alvast mijn nieuwe wandelschoenen uitproberen. Om 13.00 uur zette Sarah mij af bij de ferry. Sarah vertelde mij toen dat ze ook wilt gaan reizen na haar studie en misschien richting Europa gaat. Ik heb haar toen direct van harte uitgenodigd om bij ons te komen logeren, dus wie weet? Het afscheid van Sarah viel opnieuw zwaar en toen ik door de poort was, besefte ik pas hoe snel de tijd voorbij was gevlogen. Ik was weer alleen en op weg naar een nieuw avontuur. Goodbye South Island and hello North Island!