Lieve allemaal,

Ook mijn eerste verhaal over Nieuw Zeeland heeft even geduurd maar hierbij het eerste deel. Zaterdag 16 februari was het zover. Om 10.15 uur vertrok mijn vliegtuig van Sydney naar Christchurch en lande ik rond 15.30 uur op het vliegveld. De vlucht naar Christchurch verliep prima en toen we eenmaal boven Nieuw Zeeland (NZ) vlogen, had ik een schitterend uitzicht van het landschap. Wat een bergen en grote en kleine rivieren!

Eenmaal aangekomen moest ik weer lang wachten voordat ik door douane en bagage controle was en moest ik, net als in Australie, een speciaal formulier invullen. Want ook NZ is streng met het vervoeren en meenemen van allerlei soorten etenswaren en souvenirs. Bij de bagage controle ging het alleen even mis, ik moest mijn backpack openen omdat ik eten in mijn tas zou hebben zitten. Heel erg stom, maar helemaal vergeten om die ene appel die nog in mijn backpack zat er uit te halen en op te eten of weg te gooien. Gelukkig had ik eerlijk op het formulier ingevuld dat ik eten bij me had dus kreeg ik geen boete en mocht ik, nadat ik de appel had weggegooid, richting de uitgang van het vliegveld en daar zag ik na 5 uurtjes Nina weer.

We zijn toen eerst naar de ATM gegaan en toen naar de Vodafone winkel voor weer een nieuwe simkaart. Daarna belde we het autoverhuurbedrijf (Apex car rentals) en werden we op de parkeerplaats van het vliegveld opgehaald. Toen we aankwamen bij het depot, werden we door Julie opgewacht. Nadat we het contract hadden ondertekend, de verzekering hadden besproken en alles hadden betaald, vroeg Julie aan ons waar we deze avond in Christchurch gingen overnachten. We vertelde dat we nog niks hadden geregeld en gewoon gingen kijken waar wat vrij was. Julie vertelde ons toen dat sinds de aardbeving in 2011 veel hostels, hotels en motels zijn beschadigd geraakt en/of zelfs niet meer bestaan door de aardbeving, en dat waarschijnlijk daardoor alles wat wel nog overeind staat vol zit. We hebben toen 4 motels en 3 campings gebeld en die waren inderdaad allemaal vol. Oeps! Dat wisten wij niet! Dat wordt dus slapen in de auto, maar Julie had het met ons te doen en bood ons een slaapplaats aan bij haar thuis. Werkelijk een ongeloofelijk lief gebaar van haar om 2 wereldvreemde mensen bij haar thuis uit te nodigen!!! Daar zouden wij Hollanders nog iets van kunnen leren!

Nadat we klaar waren met al het papierwerk, werden we naar onze auto verwezen. Ik had op dat moment het gevoel dat ik een auto had gekocht en voelde dan ook de zenuwen door mijn lijf gieren! Voor 2 weken hadden Nina en ik een Nissan Tiida met automaat gehuurd. De kosten waren inclusief met verzekering $858,- (542,47 euro). Dat is misschien duur voor 14 dagen, maar gelukkig konden we de kosten delen. Toen we klaar stonden om te vertrekken, vertelde Julie ons dat verderop een doodlopen weg was waar we even konden oefenen met de auto. Hier waren we blij mee, want het was zowel voor mij als voor Nina een tijdje geleden dat we voor het laatst achter het stuur hadden gezetten en allebei voor ons ook de eerste keer was dat we links moesten gaan rijden. Ik ging als eerste achter het stuur zitten, maar het voelde direct heel erg raar om aan de andere kant van de auto te zitten en te rijden. Voor Nina was het ook raar, maar zij wende er sneller aan dan ik omdat ik al bijna 7 jaar mijn rijbewijs heb en Nina pas bijna een jaar.

Nadat we geoefend hadden, was het zoeken naar de grote weg die naar het centrum van Christchurch leidt. We zijn toen naar de supermarkt geweest en hebben nog wat rondgereden voordat we weer terug gingen naar het autoverhuurbedrijf, waar Julie op ons stond te wachten om achter haar aan te rijden naar haar huis. Eenmaal bij haar thuis hadden Nina en ik een grote en schonen keuken voor ons zelf en mochten wij onze gang gaan. We hebben toen een heerlijke pasta gemaakt! Julie ging ondertussen even weg en boodschappen doen voor haar ouders, en toen ze terug was hebben we gezellig aan de keukentafel zitten kletsen. De volgende ochtend heeft Julie ons nog tips gegeven wat leuk en interessant is en hielp ze ons met het uitstippelen van onze route, want we hadden maar 2 weken om het zuider eiland te verkennen dus haar tips waren meer dan welkom! Natuurlijk had ik ook mijn lonely Planet boek, maar tips van een echte Kiwi (bijnaam van de Nieuw Zeelanders) kan soms verschil uitmaken.

Rond 12.30 uur waren we klaar om te vertrekken en was onze eerste bestemming Lake Tekapo. De route er naartoe verliep prima. Ze hebben hier een moterway en een highway. Op beide wegen mag je 100 rijden, maar dat vonden Nina en ik te gevaarlijk omdat je hier ook gemene en scherpe bochten hebt, waarbij je van 100 naar 25 km per uur moet om die bocht te halen. We hebben dus voornamelijk 80 km gereden en ook om benzine te besparen. Toen we weg reden uit Christchurch was het bewolkt, maar toen we bijna bij Lake Tekapo waren begon gelukkig het weer op te klaren en zagen we in de verte een schitterend licht blauw meer te voor schijn komen (zie foto's). We hebben toen eerst foto's gemaakt bij het meer en toen zijn we naar een historisch kerkje geweest wat prachtig aan het meer lag. Daarna hebben we een korte wandeling gemaakt en toen zijn we op zoek gegaan naar een hostel. Gelukkig vonden we vrij snel in het dorp een hostel en had deze ook een schitterend uitzicht op het meer en de omgeving. S'avonds ontmoete Nina en ik, Adam uit Maleisië en hij reisde in z'n eentje door Nieuw Zeeland. We raakten gezellig aan de praat en boden hem een lift aan naar onze volgende bestemming. De volgende ochtend (18 februari) besloten we om nog een nacht te blijven bij Lake Tekapo omdat we nog lang niet waren uitgekeken! Toen we voor nog een nacht hadden betaald zijn we bij het restaurant naast de hostel gezellig een kopje koffie wezen drinken. De koffie was werkelijk voortreffelijk en ook nog voor een leuk prijsje (ja ik blijf een Hollander!). Later die ochtend hebben we een wandeling gedaan bij Mt John. Het was een flinke wandeling van 3 uur, maar meer dan waard (zie foto's)!!! De volgende dag (19 februari) mocht Nina 28 kaarsjes uitblazen. Een gek gevoel voor haar om aan de andere kant van de wereld je verjaardag te vieren, maar aan de andere kant ook een bijzonder moment. We hebben toen eerst die ochtend een duik genomen in het ijskoude Lake Tekapo en daarna hebben we weer een overheerlijke koffie gedronken bij de buren. Nadat zowel wij als Adam de spullen hadden ingepakt was het tijd om te vertrekken naar onze volgende bestemming: Mt Cook. Onderweg konden we het niet laten om regelmatig te stoppen en foto's te maken van de schitterende omgeving (zie foto's)! Nina en ik zeiden toen ook tegen elkaar dat we NZ mooier vinden dan Australie. Australie heeft ook zo z'n charmes, maar hier in NZ wil je en moet je gewoon overal stoppen omdat het landschap zo verschillend is qua natuurschoon. Toen we bijna bij Mt Cook waren zagen we aan de linker kant van de weg een hostel liggen. Ook deze hostel had een schitterend uitzicht op de omgeving. Daarna zijn we doorgereden naar de hostel waar Adam zou overnachten en toen we de auto hadden geparkeerd hebben we met z'n drieën de 4 uur durende Hooker Valley Track gedaan. Ook deze wandeling was prachtig en leiden ons naar Mt Cook (zie foto's). Na de wandeling namen we afscheid van Adam en reden we terug naar onze hostel. De volgende ochtend hebben we eerst nog twee andere wandelingen gedaan (Tasman Valley), voordat we wegreden naar onze volgende bestemming: Dunedin (oostkust zuider eiland).

In Dunedin had ik afgesproken met Adriaan. Hij komt, net als ik, uit Driebergen en we kennen elkaar van de basisschool. Adriaan is sinds oktober 2012 in NZ en heeft een werkvisum. Hij werkt bij mensen thuis en in ruil daarvoor krijgt hij eten en onderdak. Dit noemen ze ook wel Wolfing. Toen ik nog in Sydney was, kwam Adriaan via Facebook er achter dat ik naar NZ ging vliegen en we moesten allebei lachen om het feit dat we beiden uit hetzelfde dorp komen en beiden aan de andere kant van de wereld waren. Kortom; het zou toch wel heel erg leuk en grappig zijn als we elkaar ontmoeten. Na 7 uur rijden kwamen we aan in Dunedin. Nadat ik contact had gehad met Adriaan, reden we door naar een BP station en daar stond hij al op ons te wachten. We zijn toen achter hem aangereden naar het huis van Denice Rowney. Adriaan werkte op dat moment voor haar en we waren meer dan welkom in haar huis. Ze woont in een klein, maar oud huis en renoveert het huis in haar eigen tempo. Ze komt uit Wales, is 65 jaar en woont sinds 5 jaar weer in NZ. Haar grootste hobby is zeep maken en ze hoopt in de toekomst haar zeep te gaan verkopen. Uiteraard waren Nina en ik nieuwsgierig naar de zeep en we mochten van Denice zelfs wat stukjes zeep houden. Echt super lief en gul van haar en ook dat we gratis bij haar mochten logeren! Helaas konden wij maar 1 nacht blijven, want anders waren we zeker nog een nacht gebleven. Wat een aardige vrouw! S'avonds wilde Adriaan het nachtleven aan ons laten zien, maar ook wat van de stad. We zijn toen eerst naar een heuvel gereden, waar we een schitterend uitzicht hadden op de stad. Wow wat een lichtjes! Daarna zijn we naar een bos gereden waar je gratis glow worms kan bekijken. Dat zijn piepkleine wormpjes (larven) die door productie en emissie van licht in het donker te zien zijn. Ik heb werkelijk nog nooit zo iets gezien. Het leek wel de Efteling! Er is echter wel een nadeel. Je kan geen zaklamp op ze schijnen, want dat soort scherp licht (ook de zon) kunnen ze niet aan. Het was dus in het donker zoeken naar de weg heen en terug, maar ook dat was weer een leuke uitdaging! Daarna zijn we naar het centrum van Dunedin gereden en hebben we gezellig een biertje gedronken. De volgende dag (21 februari) wilde Adriaan ons nog meer laten zien van de stad en de omgeving. We zijn toen eerst naar het beroemde en historisch treinstation van Dunedin gegaan en toen richting Otago Peninsula. Daar kan je Albatrossen, penguins, zeehonden en zeeleeuwen spotten. Helaas geen penguins en zeeleeuwen gezien, maar wel Albatrossen en zeehonden. Echt super leuk! Vervolgens zijn we toen nog naar verschillende stranden geweest. Rond 16.00 uur waren we weer terug bij Denice. Daar moesten we nog het een en ander uitzoeken qua route en overnachting, maar rond 18.00 uur moesten we toch echt helaas afscheid nemen. Onze volgende bestemming was Owaka (zuidkust). Daar kende Denice toevallig een goede vriend die eigenaar was van een hostel. Gelukkig had Denice contact gehad met hem en aangegeven dat we eraan kwamen, want voor het eerst hadden we verkeerd gereden en een afslag gemist en moesten we helaas een groot stuk terug rijden, waardoor we pas tegen 22.00 uur aankwamen bij de hostel. Maar de eigenaar deed gelukkig niet moeilijk en voor de vierde keer hadden Nina en ik weer een kamer die we met niemand anders hoefde te delen. Heerlijk wat een luxe! Nadat we onze spullen hadden uitgepakt zijn we verder gegaan met het bekijken van het eerste deel van de Lord of the Rings film. Sinds dat Nina en ik in NZ waren, probeerden we in elke hostel een stukje van de film te bekijken. Doordat we nu in het land van de Lord of the Rings waren, hadden we meer feeling met de film. We hadden nog geen filmlocatie bekeken, maar voor ons was elk hoekje van NZ wel een Lord of the Rings filmlocatie hahaha.

De volgende dag zou voor ons een lange reisdag worden, maar we wilde ook de zuidkust bekijken dus om 09.30 uur zaten we in de auto, op weg naar onze eerste stop. Onze eerste stop was Nugget Point. Daar hebben we, helaas van een grote afstand, weer zeehonden gezien. Daarna zijn we naar Surat Bay gereden. Daar zaggen we al binnen 10 minuten op het strand onze eerste grote en dikke zeeleeuw liggen. Maar verderop zaggen we meer mensen en dus besloten we om door te lopen in de hoop meer zeeleeuwen te spotten. En dat hebben we goed gegokt! Lopend op het strand konden we op nog geen 2 meter afstand zeeleeuwen bekijken. In totaal hebben we 11 zeeleeuwen gezien en was er tussen de grote volwassenen ook 1 baby zeeleeuwtje. Echt super zachttig! Toen zijn we naar The Catlins gereden. Daar hebben we een korte wandeling gemaakt naar een grote waterval. Vervolgens was onze vierde stop Porpoise Bay. Daar hebben we twee zeldzame gele penguins gezien en 20 minuten later bij Curio Bay hebben we nog 5 dolfijnen gespot. Kortom deze vrijdag was onze dierendag! Inmiddels was het tegen 18.00 uur en hadden we nog geen slaapplek geregeld en hadden we ook nog niks gegeten. Op onze route lag het stadje Invercargill. Daar hebben we snel een pizza gehaald en toen doorgereden naar Riverton. Daar was helaas nergens een slaapplek meer over en dus was het doorrijden naar het volgende dorp. Uiteindelijk kwamen we s'avonds om 23.00 uur aan in het plaatsje Tuatapere. Het hotel was helaas al vol, maar de manager was zo aardig om ons de weg te wijzen naar de eerste de beste hostel. De receptie was natuurlijk al gesloten, maar er was een telefoon aanwezig waardoor we iemand van de hostel konden bellen. Gelukkig waren er nog genoeg bedden vrij en konden we daar overnachten. Inmiddels was het zaterdag 23 februari en waren we op de helft van onze trip. Onze volgende bestemming was Milford Sound. De route er naartoe was pittig. De heuvels waren behoorlijk steil en onze auto kon het maar net trekken. Eenmaal aangekomen besloten we om niet een boottocht te maken omdat we helaas weer tijdgebrek hadden, maar ook het te duur vonden. We hebben toen twee kleine wandelingen gemaakt en vervolgens reisde we af naar Queenstown. Een klein plaatsje voor Queenstown ligt Frankton. Daar hebben we twee dagen gelogeerd bij couchsurfer James. Nina had sinds onze trip meerdere malen geprobeerd om ergens te gaan couchsurfen, wat wij ook gedaan hebben in Sydney, maar helaas al die tijd zonder succes tot dat we richting Queenstown gingen. James woont op zichzelf en werkt op dit moment als gids naar o.a. Glenorchy. Dat plaatsje en de omgeving is een van de vele filmlocaties waar de Lord of the Rings is opgenomen. Om deze plek te bekijken moeten toeristen $160 betalen!!! Wat een bedrag voor een paar bergen!! Nina en ik besloten toen dat we misschien zelf daar naartoe zouden rijden, als we daar tijd voor hadden en natuurlijk of de auto daarvoor was geschikt.

Nadat we kennis hadden gemaakt en ons hadden opgefrist, wilde James ons graag het nachtleven van Queenstown laten zien. Uiteindelijk werd het een soort kroegentocht, want we liepen van de ene kroeg naar de andere. Rond 03.00 uur kregen we trek en was het zoeken naar een snackbar. We zijn toen naar Fergburger gegaan. Deze hamburger is een must eat in deze omgeving en dat klopte ook! De volgende ochtend was James al vroeg weg naar zijn werk, maar konden Nina en ik gelukkig uitslapen. Rond 12.30 uur waren we nog steeds erg moe, maar we besloten toch om weg te gaan en de omgeving te verkennen. We wilden immers ook geen dag verliezen. We zijn toen naar Glenorchy gereden, maar onderweg belde James ons op met de mededeling dat hij de rest van de middag niet meer hoefde te werken en dat hij met ons gezellig iets wilde gaan doen. Echter wilde wij heel graag naar Glenorchy gaan, maar had hij daar geen zin in omdat a. hij komt daar elke dag en b. nu 2 keer op 1 dag, maar met een beetje tegenzin stapte hij toch bij ons in de auto en reed hij mee naar Glenorchy. We waren overigens blij dat we geweest waren, want ook dit was weer een schitterende omgeving (zie foto's). S'avonds ging James met 2 collega's vissen bij een speciale plek waar je goed zalm kan vangen. In de tussentijd gingen Nina en ik alvast wat koken en hebben we tussendoor, bij de videotheek die pal onder James zit, deel twee gehaald van de Lord of the Rings. Nadat we de film hadden afgekeken begon opeens de sfeer een beetje grimmig te worden. James wilde weer gaan stappen, maar daar hadden wij geen zin in omdat wij de volgende dag weer een lange rijdag hadden. Uiteindelijk ging James weg, maar Nina en ik voelde ons niet meer echt op onze gemak en waren we blij dat we de volgende dag weer weg gingen. De volgende ochtend (25 februari) maakte James ons expres om 07.30 uur wakker, terwijl dat wij de wekker om 09.00 hadden gezet. Niet zo tof natuurlijk, maar we konden niks doen. De sfeer was gelukkig iets beter, maar nog steeds vielen er rare stiltes. Achteraf zag James natuurlijk 2 leuke dames waarvan hij dacht daar kan ik meer uithalen. Niet dus!!!! Maar ook dit was weer een interessante ervaring en ook qua hoe helaas couchsurfing niet altijd leuk kan zijn.

Rond 11.00 uur vertrokken we naar onze volgende bestemming: Haast (westkust zuider eiland). Onderweg stopte we nog bij het historische plaatsje Arrowtown en bij Lake Wanaka hebben we gezellig bij het meer zitten lunchen. Daarna reden we langs Lake Hawea en zagen we een stukje privé strand en konden we het niet laten om even een frisse en verkoelende duik te nemen. Vervolgens hebben we nog meerdere fotostops gedaan voordat we rond 19.00 uur aankwamen in Haast. Daar hebben we 1 nacht geslapen en de volgende dag zijn we direct doorgereden naar Fox Glacier. Daar hebben we eerst twee wandelingen gedaan waarbij je de Glacier van een grote afstand ziet en toen hebben we nog een wandeling gedaan waarbij je de Glacier nog net niet kan aanraken. Als je verder wilde moest je helaas betalen en ook speciale kleding dragen vanwege de kou en het ijs. Vervolgens zijn we doorgereden naar Franz Josef Glacier. Daar konden we voor 1 nacht een hostel vinden en had ook deze hostel weer een mooi uitzicht naar de bergen. De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt naar de Glacier. Helaas kon je de wandeling naar Franz Josef Glacier niet volledig belopen. Op een gegeven moment stopt de wandeling omdat een paar weken geleden heel veel stukken rots naar beneden waren gevallen waardoor het wandelpad naar de Glacier onbegaanbaar was geworden. Dikke pech helaas, maar we konden toch nog wat zien en foto's maken, maar het was zeker minder spectaculair dan Fox Glacier.

Na Franz Josef zijn we doorgereden naar Hokitika. Dit stadje is beroemd vanwege de zonsondergang. Na wat zoeken vonden we in het centrum een leuke hostel en nadat we hadden gegeten, liepen we onder het genot van een glas rode wijn en nog twee mensen uit de hostel, naar het strand waar je de zonsondergang kon bekijken. Op het strand stonden al meerdere mensen op de uitkijk en was de sfeer reuze gezellig, maar toen de zon onderging viel het een beetje tegen. Helaas was er te veel bewolking. Toen we terug waren in de hostel gingen we voor de tv zitten en het laatste deel van de Lord of the Rings kijken. Donderdag 28 februari zijn we naar Arthur's Pass gereden. Daar hebben we nog een schitterende en super gave wandeling en beklimming gedaan langs een rivier die zou eindigen bij een gletsjer. De wandeling zelf hield op een gegeven moment op, maar wij gingen langs de stenen van de rivier verder omhoog en werden beloond met een gletsjer die we (gratis) konden aanraken! Super cool, maar super koud om daar te staan!!! We waren overigens de enige die daar wandelde, maar toen we terug naar beneden liepen, kwamen we twee Duitse jongens tegen die ook een poging gingen wagen. Terug bij de parkeerplaats moesten we even bijkomen van alle inspanningen, maar daarna zijn we doorgereden naar Canterbury. Daar vonden we langs de weg gelukkig een motel/hostel, maar helaas op een afgelegen plek dus geen mobiel bereik, geen lakens of $5,- extra betalen (maar gelukkig had ik een slaapzak bij me), het was een steenkoude kamer dus we sliepen met onze dikke kleren aan en of dat nog niet genoeg was, was het ook nog eens de duurste hostel van onze hele reis. Kortom daar nooit meer!

Vrijdag 1 maart was alweer onze laatste dag van onze reis, maar voordat we de auto in Christchurch moesten inleveren, zijn we eerst nog naar Castle Hill gereden. Daar is een nationaal park waar je naast wandelingen ook een grot kan bekijken en beklimmen. We hebben daar alleen wat korte wandelingen gedaan, want helaas hadden we geen speciale kleding en verlichting bij ons om de grot vanbinnen te bekijken, want het is een grot waarbij je je via het water naar buiten laat leiden. Daarna zijn we naar Sheffield gereden, waar we nog gezellig een kopje koffie hebben gedronken en natuurlijk kon een stukje gebak niet ontbreken. Vervolgens reden we door naar Christchurch en kwamen we rond 18.30 uur aan bij het autoverhuurbedrijf, waar we weer door Julie werden geholpen. Kortom onze reis zat er op! Wat is de tijd toch enorm snel voorbij gegaan, maar wat hebben wij toch een hoop leuke en mooie dingen gezien en gedaan!!! En natuurlijk hebben we ook veel gelachen en was het erg fijn en handig dat we de kosten van de auto, de benzine en de gezamenlijke boodschappen konden delen. We hebben daardoor veel geld mee bespaard. Ik zal ons avontuur nooit meer vergeten en wie weet maken we samen nog een tripje!

Rond 19.30 uur zag ik twee bekende gezichten uit de auto stappen. Het was mijn achternicht Birgitte en haar man Roy. In mijn volgende blog zal ik een uitgebreid verslag doen van mijn 2,5 week bij mijn familie.